Over 
Roland Verstappen (Helmond, 29-8-'58)

Roland Verstappen blijft mij steeds verbazen. Dat hij Brabander is van geboorte is duidelijk te horen op zijn in 2009 uitgekomen cd ‘Brabocana’. Hij zingt hierop in een soort ‘Algemeen Beschaafd Brabants’ twaalf liedjes. Maar ga je naar een optreden van Verstappen of wanneer hij speelt achter zijn keukentafel dan begin je grondig te twijfelen of zijn wieg wel in Brabant gestaan heeft. Als hij al finger-pickend zijn gitaar bespeelt lijkt het of de Mississippi aan zijn voordeur voorbij stroomt. Of zou hij toch uit Ierland komen? Bert Jansch en John Renbourn zouden een trio met hem gevormd kunnen hebben.

Roland Verstappen speelt gewoon heel erg lekker gitaar en zijn voorbeelden zijn dan ook de grote singer-songwriters als James Taylor, Joni Mitchell, Paul Simon en Bob Dylan en natuurlijk groepen als Crosby, Stills,  Nash and Young. Maar zijn tweede liefde in de muziek ligt zeker in de Engelse traditionals en Ierse folk.
Vreemd genoeg zien we daar minder van terug in zijn vroegere muziekcarrière.

Het begon allemaal op zijn tiende toen Roland zijn eerste muzieklessen kreeg; op de piano. Tijdens een vakantie op Mallorca mocht hij echter zijn eerste gitaar kopen en dat instrument heeft hem niet meer losgelaten. Hij loopt tegen de twintig als hij Guy Roelofs ontmoet die hem vraagt mee te gaan spelen in zijn folkgroep Pegasus, later Fivarra.
Later in de jaren tachtig treedt Roland regelmatig op als singer-songwriter en enkele jaren als vaste gitarist van Gerard van Maasakkers.

De kameleon Verstappen ontmoet daarna een ander fenomeen in de muziekwereld, Ferdi Lancee (VOF de kunst en Gare du Nord) en hun samenwerking leidt er in 1993 toe dat Roland het door Lancee geschreven nummer  ‘helemaal niets’ opneemt onder de bezielende productie van Peter Koelewijn. De single wordt een bescheiden hit en resulteert in zijn eerste langspeler. Ook de nummers ‘Zij is een wonder’ en ‘Maastricht’ verschijnen als single waarvan de eerste een tipplaats verovert.
Het tweede album ‘Augustus’ uit 1997 scoorde minder goed.

Roland heeft zich in de tussentijd niet alleen bezig gehouden met muziek. Hij studeert Engels en werkt als leraar op diverse scholen. Tijdens zijn studie ontmoet hij zijn medestudente en muze Karin Poell, aan wie hij de eeuwige trouw beloofd. Karin blijkt in het bezit te zijn van een wel heel fraai stemgeluid en samen richten zij de folkgroep Eaden op. De ontmoeting met zijn geliefde Karin leidt tevens tot een terugkeer naar zijn oude liefde: de Keltische muziek. In het voetspoor van Fairport, Stealy Span, Richard Thompson en Mary Black maakt Eaden in 2006 de cd ‘Rays of the yellow sun’.

Maar eens een kameleon, altijd een kameleon, zoals het oude spreekwoord luidt. In 2009 maakt Roland Verstappen de cd ‘Brabocana’. Luisterliedjes gegoten in een americana-jasje, blues of Keltisch, maar gezongen in het Brabants. Niet een plaatselijk dialect volgens de regels, maar een algemener Brabants zoals Roland het dagelijks bezigt.
Samen met het pop-icoon Alides Hidding, bekend van zijn band ‘The time bandits’, geeft hij optredens waar Brabocana de revue passeert. Gepassioneerde muziek gemaakt door twee ras-muzikanten.

Roland Verstappen, een man die zeer verdienstelijk een van zijn vele gitaren kan bespelen, een goede stem heeft en een liedje kan schrijven, maar een kameleon. Voor zijn volgende cd wil ik hem aanraden een huisje op de hei te huren. Even weg van alles, drank in huis, genoeg te eten, Alides mee en gewoon spelen. Niet peuteren aan die muziek, laat mij het maar produceren. Talent volop!