Verhalen uit de Kivietsblek
door Wim van de Wouw

 

Heer ontvangt ze

Driek en Jaon waren goei buren van mekaar. Driek was getrouwd, mee nogal een struise vrouw, nie zo knap, maar volgens Driek toch wel goed en gezellig ingericht, want ze had gezorgd dat er ene stamhouder was en drie skón dochters. Over zijn vrouw zee Driek altijd: ,,ès ze hén zijn gao het nogal, maar  sjonge sjonge als ze kloek geworden zèn”. Mèr ik mag nie klaogen.
Jaon was un aander soort mens, hij was niet getrouwd, want Jaon zee altijd ,,Zolang ès ik ze per ons kan krèègen, vat ik ze nie per kilo”. Om die reden was de pastoor al dikwijls bij Jaon geweest um te zeggen dè hij zijn leven maar is moest beteren, un vrouw moest zoeken, om toch nao zènne dood goed terechte te komen, en niet in de hel tussen al die grootgrondbezitters, fabrikanten, en advokaten en notarissen van kaoi zaoken. Mèr Jaon liet de pastoor mar kletsen en gong zijne eigen gang. Op ene zonige dag kwam Driek bij um en vroeg of Jaon nie efkes tijd hai um een kar hooi mee te laoien die Driek nog in de bimd ha liggen zo dè het in den hooiberg was vur dè ‘t begon te regenen. Jaon ès goeie buur ging subiet mee, en zo rijen die twee op de kar de bimd in um dè hooi op te laoien. Jaon stao boven op die kar hooi, toen het pèrd onverwachts vort ging, en Jaon tuimelt van de kar, net vur het wiel dè over hum henen rijdt, Driek heur ‘t kraoken, driek knielt bij de Jaon, die nog iets mompelt  tegen den Driek, die hierop rap naor de pastoor rent, en van het ongeluk verteld. De pastoor rap de heilige olie gevat en mee opgetrokke rokken de bimd in waor hij de Jaon vond, die niks mir zee. De pastoor verschoot werd wit en zee tegen de Driek ,,Ik denk dè Jaon dood is, mèr heet ie nog wel een oefening van berouw gebidt?? Want ge weet toch Driek hoe dèt ie geleefd hee”. Gin zurg pastoor dè heet ie gedoan, was wel un kort mèr un goei. Jaon zee:,,HEER ONVANGT ZE ZO AS GIJ ZE KRIJGT, AANDERS ZUL DE GIJ ER NIE VEUL HEBBEN

---