Verhalen uit de Kivietsblek
door Wim van de Wouw

 - Drama aan het Galgenven -  

Toen ik als terreinbeheerder werkzaam was bij Brabants-Landschap, viel ook het landgoed Zonnewende met aanhorigheden (uitgezonderd de villa onder Moergestel nabij de Tilburgseweg) onder mijn supervisie.

Bij de aanhorigheden behoorde uiteraard ook  het Galgenven, dat diep verscholen ligt in de bossen aan de ,,Brekxsehoven”. Mijn vader zaliger die als goede opa in ons gezin inwoonde, vroeg mij dikwijls als ik s’avond thuis kwam waar ik die dag geweest was. Als ik hem antwoordde ,,aan het Galgenven” , kreeg ik prompt de volgende geschiedenis te horen. Hier het verhaal uit zijn mond:

Ik was met onzen Driek aan het hooien voorbij het café ,,Mie Pieters”, toen de zonen van Kees Lémkes [Kees Brekelmans]  er langs kwamen, zij moesten strooisel gaan maaien voor hun potstal. Toen wij al een tijdje gehooid hadden zeg ik tegen onzen Driek: ,,ik meen dat ik hoor roepen”, eventjes geluisterd maar wij hoorden niets meer, dus er werd verder gehooid, en het nog niet droge hooi werd tegen den avond in de opper [op hopen]  gezet, zodat het niet nat zou worden als het eventueel zou gaan regenen. Toen wij al een tijd thuis waren (zij woonden net als Kees Lémkes in het buurtschap Heukelom) kwam een buurman die vroeg of wij de jongens van Kees Lémkes soms hadden gezien, want die waren nog niet thuis. Die hadden wij gezien toen ze strooisel gingen maaien maar nadien niet meer. Toen dacht ik aan dat roepen, en ik wist dat zij ooit gingen zwemmen wat voor katholieken  in die tijd (eind 19e eeuw begin 20ste eeuw) sterk afgeraden werd, zo niet verboden was. Ik durfde ik mijn gedachte niet uit te spreken. De nacht werd afgewacht, en s’morgens werd aan de zoektocht begonnen. Bij het Galgenven gekomen zagen wij op het water de naakte lichamen dobberen, zij waren naakt zwemmende  verdronken. Zij waren 18 en 21 jaar oud.  De hele buurt rouwde, maar was ook enigszins verbolgen om het feit dat zij naakt aan het zwemmen waren. Maar wat voor de familie en de buurt nog erger was, betrof de weigering van de geestelijkheid om ze op gewijde grond te laten begraven. Dit nam echter de buurt en de familie niet en er werd aan Hendrik van de Pas, een erg gezien en verstandig man die ook op Heukelom woonde gevraagd, om  naar de bisschop in Den Bosch te gaan en te bepleiten dat deze schande de familie bespaard zou blijven. Hendrik van de Pas ging lopende naar Den Bosch en bepleite bij de bisschop, het ongedaan maken van de beslissing die door de  geestelijkheid van de parochie was genomen. Het oordeel van de bisschop was, dat zij op gewijde grond begraven mochten worden , maar dat de lichamen niet in de kerk mochten, maar onder de toren moesten blijven. Zij werden begraven op het kerkhof in Oisterwijk of Enschot, dat weet ik niet.

Zover deze geschiedenis uit het begin van de vorige eeuw.

 

Er zijn meer verdrinkingsgevallen in het Galgenven geweest. De jachtopziener (Bernard Kuenen ??) schijnt hier ook onder verdachte omstandigheden te zijn verdronken. Hoe zat dat??? Ik weet het niet.

 

Oisterwijk 12 Mei  2005