Verhalen uit de Kivietsblek
 door Wim van de Wouw

 - Struifkes -

 

Jaont had twee jungskes, de ene was Willem en den aandere Tèske, en ze woonde in een heel oud huiske aan de rand van de hei.
Ze waren èrm en konden niet lezen of schrèèven, en Tèske had een kletskúpke, ook van de èrremoei.
Vadder Graord zaat in het ,,spinhuis”, in de ,,bak” zun ze tegesworrig zeggen, hij hai un kalf gevonden, dè kwaam zó.

Um dèsse zo èrm waren dè ze de luis nog niet lusten, kon ut nie zèn dèsse un kalf hadden, en de veldwachter hai bè Graord un kalf gesignaleerd.
En um dè de veldwachter wies dèt er op Luisel un kalf was verdwenen vroeg hij aon Graord, hoe hij toch aon dè kalf kwaam.

Jao zee Graord, ut is te gek veldwachter, ik zie op Luisel un touw liggen, dè neem ik mee , en toen ik thuis kwaam zaat er un kalf aon.
Dan komde gij mèr us mee zee de veldwachter, dan zullen we dè in ut spinhuis wel regelen, en de rechter had hem 2 maonden arrest gegeven, voorwaor nie zun klènnighed vur unne èrme meens.

En zo was Jaont in den èrremoei blèven zitten, en dan dè Tèske mee zun kletskópke, daor moest iets aon gebeuren, en umdèsse goed bevriend was mee den ,,kromme toerist” die ok in zun hut zat te lèèven vroeg ze die om raod.

Kromme zee ze: Wè moet ik toch mee ons Tèske ? zun kópke zit vol ondugd, en vur de dokter heb ik gin geld.
De kromme spierste is in ut vuur, en zee: ,,Jaont ik ken un remedie, ge bakt twee strúfkes van roggemeel, die gij um de beurt  wèrm onder zèn petje op zèn kópke legt.
Dus Jaont gij moet zórgen ès er een struifke koud is, dè ut aander wir wèrm is, ès ge het op zèn kópke legt, zodat zun kópke ók wèrm blèft.

Zo zat dan Tèske mee un struifke op zun kópke, terwèl Jaont efkes naor het bos is um wè stook te haolen vur ut vuur, toen twee kerels binnen kwamen die waren wezen vissen, en die mènde bè Jaont èfkes te moeten buurten, en te vraogen hoe ut mee Graord ging in het Spinhuis.
 Wè zien ze daor? Struif op ut vuur, ze kèèken bekare us aon , en eten gauw dè struifke op, ze hebben plezier, want wè zal Jaont toch kwaod zèn

Dan kom Jaont binnen mee dur busseltje hout, ze overzie direct de situatie, wordt hillemaol nie kwaod, mèr zegt, terwèl ze ut petje van Tèske zun kópke  vat : ,,Ik zu ut nie zo erg gevonden dè gullie mèn struif opgegeten hebt, ès ik ut wir nie nodig hai um ut wir op ons Tèske zun kópke te leggen”

De twee dappere vissers kèèken bekare is aon, en wiese nie hoe vlug ze buiten moesten zien te komen, um hunne hele maaginhoud in het bos kwèt te roaken.

Toch hebben ze dieèzelfde dag dur de mulder, un zèkske  roggemèèl naor jaonte laoten brengen, en toen ze wir waren wezen vissen en unne mooie braoi palling gevangen han, gaven ze die bè Jaonte af, want ze wiesen dè Graord daog naoderhand uit het spinhuis zu komen.

En doet hum de groeten Jaont.

W.v.d.Wouw