Verhalen uit de Kivietsblek
door Wim van de Wouw

 - De vliegenier -

 

Op een mooie heldere novemberdag in 1943, was mijn vader met mij en mijn zussen Mien en Berthie, knollen aan het plukken als voer voor de koeien. Er cirkelde wel wat vliegtuigen, maar verder was het een rustige oorlogsdag.
Het knolgroen plukken, was nogal belastend voor de rug, en daarom werd bij tijd en wijle de rug eens gestrekt, en wat gebuurt.
Plots zagen wij een vliegenier in onze richting  aan een parachute door de lucht zweven, afwachtende waar hij neer zou komen, werd er beraadslaagd, hoe wij zouden handelen.

Mijn zus Mien die vrij goed Engels sprak, zou de vliegenier te woord staan, en verbergen in het houtgewas, tenminste als hij dicht genoeg bij ons in de buurt neer zou komen.
En zo geschiede, de vliegenier kwam neer in de ,,moddervelden” een nogal moerassig natuurgebied, dat gelegen was tegen de akker waar wij aan het werk waren.

Zoals afgesproken liep mijn zus Mien, voor zover de bodemgesteldheid het toeliet, de moddervelden in, waar zij de vliegenier en zijn parachute verborg in een greppel onder het gagelstruweel, met de opdracht: kom niet te voorschijn je wordt vanavond opgehaald.

Maar wat geschiede:
Wij waren natuurlijk niet de enige die de vliegenier neer hadden zien komen, er kwam direct veel volk op af, zo ook een ondergedoken student, die was ondergedoken op de boerderij van Marinus Merks, hij was zoals later bleek afkomstig uit Den Haag, hij zag mijn zus Mien goed besmeurt uit de moddervelden komen, en vroeg ,, waar is hij”? Waarop mijn zus antwoordde
,,Alles is geregeld, zie dat je weg komt”.
Maar wat deed die vent?  Hij ging de moddervelden in en begon in het Engels te roepen, dat hij de vliegenier zou helpen als hij te voorschijn kwam, en tegen de afspraak in kwam de vliegenier uit de greppel onder het gagelstruweel gekropen, maar nagenoeg op hetzelfde moment, waren ook de Duitsers, die in hotel ,,Bos en Ven” gelegen waren, ter plaatse, want die hadden de vliegenier natuurlijk ook zien zweven.
De Haagse onderduiker die aan zijn eigen hachje dacht begon direct tegen de Duitsers te roepen dat hij de vliegenier niet was, de vliegenier werd direct gevangen genomen en door de Duitsers van zijn horloge en ringen ontdaan, en afgevoerd naar ,,Bos en Ven”.
Aan de Hagenaar werd verder geen aandacht besteed.
Hoe het met de vliegenier is afgelopen, is ons natuurlijk niet bekend, evenmin zijn nationaliteit .
Daags na het gebeuren, kwam de Hagenaar met excuses en de vernederende opmerking
,, Ja wie had nu gedacht dat er hier onder die boeren iemand zou zijn die Engels spreekt”

Korte tijd later is de Hagenaar naar een ander onderduikadres gegaan, ik meen ergens in Boxtel, wij hebben hem nooit meer gezien.

Mijn zus Mien is nu 86 jaar oud en zal in die tijd wel veel van haar Engels vergeten zijn, maar zij is nog helder van geest, zij was een dappere meid, zij was met mijn vader al eerder door de Sicherheitsdienst gearresteerd, voor het verbergen van Joop de Joodse onderduiker, maar die geschiedenis heb ik al verteld.

Gegroet van Wim

Dageraad op de Kievitsblek, november 2005, foto Wim van de Wouw

---