De laatste tijd komt het roodborstje zijn “jachtbuit” aan me tonen, zoals iedereen dat wel kent van honden en katten die een muis of een andere prooi hebben gevangen. Gisteren was het een dikke spin, vandaag kwam het roodborstje aanzetten met een duizendpoot.
Voor het raam van mijn huisje staat een voedertafel, een grote boomschijf op een stam. Vanuit mijn schrijfplek heb ik goed zicht op wat daar allemaal gebeurt. Deze ochtend kwam het roodborstje aanvliegen en bleef heel trots voor het raam op me wachten. Hij wilde graag dat ik naar buiten kwam, maar daar had ik na gisteren geen zin in. De duizendpoot wrong zich ondertussen wanhopig in allerlei bochten. “Was ik maar onder die grote kei blijven zitten”, moet hij gedacht hebben.
Toen het na enige tijd tot het roodborstje doordrong dat ik geen deelgenoot van dit tafereel wilde zijn begon hij aan zijn maaltje.
Op zich een simpele zaak, ware het niet dat de duizendpoot letterlijk dwars lag. Het roodborstje wilde hem het liefst in de lengte in zijn snavel nemen en dan heel door slikken, maar de duizendpoot kronkelde zichzelf steeds opnieuw om de snavel heen.
Herhaaldelijk liet het roodborstje hem vallen, nam hem opnieuw in zijn bek waarop de duizendpoot weer spartelde en kronkelde. Totdat het hem ineens lukte en hij hem naar binnen werkte, hap, slik……….slik en nog eens slik.

Toen ik de capriolen zag die het roodborstje toen maakte voelde ik plots ook een soort van grote spartelende duizendpoot in mijn maag. Hij voelde zich duidelijk heel vreemd van binnen, hield zijn kopje scheef, draaide zijn lijfje alle richtingen in, ging op één poot staan, maar niks hielp, het bleef kriebelen in zijn buik. Daarna probeerde hij met zijn pootje op zijn buik te krabben, wat niet goed lukte, vervolgens krabde hij zijn hals, achter zijn oor en vloog uiteindelijk weg.

Piet Schellekens

Klik hier om het volgende deel van 'Het roodborstje' te lezen.