Belevenissen van een Juffertje in 't Groen
door Anouk Reefman  

 

Dierendag.

Dierendag viel dit jaar op een maandag. Landelijk was er is ditmaal gekozen voor extra aandacht voor onze huisdieren. Als het huis van Juffert bepalend zou zijn voor wie er bedoeld wordt met deze categorie dieren, zitten we hier in het Boss(ch)e buitengebied nou niet direct op dezelfde lijn als elders. Zo viel deze Maandag der dieren moeizamer uit, wat extra aandacht in de weekenden zou beter voor onze actie-hand liggen?

Wie gaan er onder een hoedje?

Wij hebben weliswaar vier honden en een stalpoes, maar ook paarden aan huis en vossen, dassen, roofvogels en ander wild. Bij ons wordt elk jaar op gezette tijden in de nachten van vrijdag op zaterdag gestroopt en gejaagd. De doordeweekse negen-tot-vijf-dagen lenen zich er minder makkelijk voor? Ook de zondagen-overdag vallen buiten de boot voor het afslachten, dit omdat er dan teveel mensen hun kinderen en honden uitlaten in de bossen. 

Juffert is dan ook zeer te spreken over het gloednieuwe meldpunt jachtterreur in het Brabantse, op initiatief van onze provinciale vertegenwoordigers van de Dierenpartij. Wellicht dat zo beter door alle inwoners gereageerd kan gaan worden op de vaste prik aan misstanden. Als antwoord op een recent voornemen van het provinciaal bestuur om verwilderde katten af te schieten, ligt hier met de lancering van een centraal meld- en onderzoekspunt meer regionale (h)erkenning voor de hand. Hoe wordt tenslotte gezien of een stadse- dan wel dorpse poes aan de wandel, verwilderd is? En wie krijgt hier, zonder provinciaal pardon, extra afschot voor het vizier geschoteld? 

Nu wil het geval dat de trukendoos van die schietschijters zich uitbreidt. Geen zichtbaarheid? = geen Zaak! voert nu de boventoon en biedt sadisme ongekende mogelijkheden. Waar de geschoten kat de kop wordt afgesneden (incl. chip?), wordt de afgeschoten vos hier inmiddels verplaatst in de achterbak van de auto. Dit laatste lijkt wel een heel luxe vorm van onzichtbaar maken, maar het pakt anders, meer ongrijpbaar en dus ingrijpender uit voor achterblijvende dierenliefhebbers. 

Waar we eerder nog vergiftiging van de vos (en twee van onze boerenfoxen (What's in a name?)) mochten meemaken, konden we in ieder geval nog IETS doen! Onze twee hondjes hebben het zenuwgif overleefd en zijn gedurende de genezing vijf dagen in coma gehouden door onze dierenarts om helse pijnen te verstillen. Die bewuste vos echter heeft liggen creperen onder toeziend oog van twee halfwassen jonkies. Een ervan is later uitgemergeld teruggevonden en door verhongering om het leven gekomen. De ander heeft zich weten te verheffen tot kattenbrokvos, door in ons tuinhuis met de hele zak aan de haal te gaan. Een typisch gezicht trouwens, de stadse macdonaldsvos kende ik al wel. Hoe gruwelijk dan ook, de slachtoffers zijn wel zichtbaar en het een en ander valt aantoonbaar te bestrijden en te overzien. 

Dit jaar werden we geconfronteerd met het nieuwe 'vervoerde' onzichtbare resultaat van vossen-terreur, dat het vertrouwen van juffert in een hele hoop mensen danig heeft weten te schaden. En ik was eerst zo blij deze lente met de traktatie van een vossenmoeder met maar liefst vier pluizenbollige vossenbabies op de dassenburcht voor ons huis.

Naarmate de kleintjes groeiden breidde ook hun dagbesteding uit: bij moeders drinken in het open veld werd heel gewoon in plaats van daarvoor bescherming te zoeken in de donkerte van hun hol. Kennelijk beleefden ze op den duur zoveel veiligheid, dat steeds meer zonne-uren hun spel verwarmde en zichtbaar maakte.

Veel grote en kleine wandelaars genoten dagelijks mee van dit opzienbarende vosjeskwartet. Keurig op afstand, konden wandelende kinderen zien hoe een vosje ontdekt dat een vlinder vliegt en volwassen mensen spraken zich warm uit over wat er zich voor hun ogen voltrok. Steeds meer stoffige verrekijkers werden van zolder gehaald. We voelden ons eigenlijk met zijn allen verrijkt en uitverkoren met de mogelijkheid van een voortduren van dit schouwspel.

Tot dat er abrupt een knalhard einde kwam aan dit vossen- en mensenvertier. En wel in een paar schoten. Voor zo’n executieplan, kun je de klok gelijk zetten: in de vroege ochtend om half vijf, van vrijdag op zaterdag. Wij zaten vol onmacht rechtop in bed door deze knallen. Wie ga je nu bellen voor wat voor hulp? Met man en macht hebben we de volgende ochtend naar het moederslachtoffer gezocht, nergens meer te bekennen. Er werd geopperd dat onder de eerdere enthousiaste toeschouwers wellicht informanten zaten die een andere agenda draaiden. Kennen ze het resorptie fenomeen dan niet? Daar wordt deze juffert nou helemaal ziek van.  

Van de kleintjes zijn er nog twee gezien. De volgende dag zijn we ze gaan bijvoeren op de bewuste kraamkamerberg, en ja: met behulp van de voedselrestanten van een restaurant en een visboerin uit de buurt. Per toerbeurt voeren, en er is wel wat gegeten, een vossenpootjesafdruk meen ik ook te herkennen, maar niet lang…

Verdwenen naar onzichtbaarheid zoals de ouders en hun belagers. Met een grote knal opgelost in het niets.

 

Links:  Meldpunt jachtmisstanden