Belevenissen van een Juffertje in 't Groen
door Anouk Reefman 

Leven en laten leven

 

Schoonheid en gruwelijkheid zijn onlosmakelijk verbonden in de natuur. De ene eet de andere op, maar van ‘onrecht’ is gelukkig geen sprake.
De kringloop zorgt voor het verhapstukken van ervaringen, waarvoor ik als juffert soms liever mijn ogen sluit. Beter veel vreedzaamheid en niet te veel vreetzaamheid op mijn netvlies graag!

Het leven is goed!

Maar zo midden in het seizoen van het nieuwe leven, de mei en juni maanden, staat het jonge leven er toch meteen gehard op. Eerst plenst en waait het tijden lang zo verschrikkelijk boos, dat de bloei het vertikt en kleintjes uit de boom waaien. Wij vonden een verregend klein pulletje een week of drie geleden onder het grote haviksnest. Dood, maar het nest is goed gemaakt, en de andere kuikens hebben dus wel de kans om uit te groeien tot echte pullen-peuters. Net als vorig jaar.

havik peuterpul in 2005, zelfde nest.

Ik denk dat de vos er mee vandoor is gegaan, want de volgende dag was er geen spoor van het kleintje meer te ontdekken. De varens onderaan de boom zaten wel voller met kalk, dus het leven gaat gewoon door. Op naar de havik-pubertijd! Yess!

havikpubers in 2005, zelfde nest

De vossenmoeder heeft tenslotte ook twee jonkies en een aangewaaide prooi biedt haar een uitgelezen kans om energie te besparen. Daar heeft ze trouwens al eens eerder een handje in gehad. Stropers hadden een ree aangeschoten, maar geen tijd om geheel raak te schieten en de kofferbak er mee te vullen. De vossenwelpen hebben een paar dagen reeënpoot gegeten.

Aaltje Vos met reeënpoot

Leven en laten leven. Hoe dat precies in elkaar steekt, leert een juffert liever van de natuur zelf dan van sommige mensen.

Enkele weken geleden, volop Meimaand dus, mochten we toezien hoe er werd huisgehouden in het bos. Een groot aantal bomen lag om. Rijen wortelstronken van elders waren aangesleept om paden te versperren. Op dit stuk bos zitten vaak spechten met jongen!? Afgezien van andere vogels of bijvoorbeeld eekhoorns.

Een spechtenkind in 2005

Als je de beheerder van Brabants landschap er naar vraagt, meent ie dat er zo o.a. fietscrossers die het bos molesteren, worden tegen gehouden.
Bij eerdere mis-akties van zijn kant is er ook met de botte bijl gehakt, waarna vervolgens de excuus-truus wordt ingezet. Sorry, mijn naam is Corry hoor!

Gedane zaken nemen geen keer. Het haviksnest staat nog overeind en er is volop ouderlijke bedrijvigheid. Het komt goed!? En de spechten moeten maar dichter bij ons huis hun best komen doen. Misschien een tweede nestje dan?.

Ravage in de voorjaarsmaanden.

En na regen komt zonneschijn. Dacht ik! Totdat we afgelopen zaterdag in het vroege ochtendzonnetje het haviksnest op de grond vonden.
De gezonde boom met volle kruin ook nog even omgezaagd! Je wilt het geloven of niet maar hij heeft nog maar eens zijn best gedaan.
De kuikens kaduuk, enkel donsveertjes en wat geknipte veren zijn er nog van over. Deze beheerder van Brabants Landschap weet er alles van!
Ik spuug vuur en moet van woede en onmacht huilen: totale consternatie en niet alleen hier in huis. Ook wandelaars komen verschrikt vragen wie verantwoordelijk is voor zo’n totale ravage in het bos.
Hoe is dit mogelijk? En waarom zo en in de broedtijd? Het ziet er echt niet uit. Maar ja… een voldongen feit dus. Niks aan te doen.

Einde latijn de boom is met nest en al omgehakt.

Ik bel onze dassentellerman Ton en doe mijn verhaal. Hij is aardig wat gewend, maar ook verbolgen en geschrokken als ie komt kijken. Er wordt hier wel een heel kortzichtig ‘bosbeheersbeleid’ gevoerd, tot overmaat van ramp in naam van het Brabants Landschap.

Een rest van het nest.

En nu? Aangifte doen? De AID inschakelen? Ik vraag advies via de mail aan de roofvogelwerkgroep NL. Talloze reacties vullen de postbus. Eén roofpietelaar zegt dat ik met de beheerder in kwestie vooraf beter kan overleggen. Kijk, dat vind ik nou een gezonde insteek, zij het dat bij Brabants Landschap communicatie normaliter niet hoog in het vaandel staat. Zij bepalen en trekken daarin gewoon hun plan. En de rest heeft het nakijken zolang er maar lidmaatschapsgelden betaald worden?
Met de komst van een nieuwe districtsbeheerder leek er een vernieuwend voornemen te komen om te gaan overleggen met burgers en buitenlui. Maar de intentie heeft niet tot deskundigheidsbevordering geleid voor personeel noch bestuur. De traditie van arrogantie is daarmee nog steeds gemeengoed, en als er al gepraat wordt is toilet-democratie het resultaat. U mag raden wie er doortrekt en de dieren hebben het nakijken.

Verbolgen wandelaars zeggen dat we publiekelijk een klacht in moeten dienen BIJ Brabants Landschap. Dat lukt alleen met de krant erbij, want op hun site staat –ra ra- geen openlijk gastenboek. Elke reactie komt nu geïsoleerd op een bureau aldaar. En een hoop hardwerkende mensen doen zo ongewild in het ongewisse plannetje mee. Er is geen overzicht van ingestuurde klachten of complimenten.

Ook een manier om je blazoen verschoond te houden van verandering en inspraak. Bah, de juffert is boos.
Leven en laten leven? Mooi he? Blijkbaar toch te moeilijk als je denkt het alleenrecht in handen te hebben. Suggesties? 

Een teleurgestelde havik heeft het nakijken.

---