De dichter en ik

Mijn debuut uit 1988. Een uitgave van Opwenteling, coöperatieve vereniging van acteurs (sic) voor presentatie van literatuur u.a., te Eindhoven. Dit was Opwentelingsuitgave nummer 214. In hun tijdschrift Naar Morgen (nrs. 58 en 61; dit voor de diehards) had ik al enkele gedichten gepubliceerd. "Benieuwd hoe de dichter zich verder zal ontwikkelen", schreef Jace van de Ven nog in een kleine recensie.

Wat was ik apetrots op dit bundeltje: mijn eerste ISBN-nummer. DICHTER was ik, als een herboren christen had ik het LICHT gezien. Maar dat licht werd al snel gedempt. Het werd akelig stil rond mijn uitverkoren-zijn, hoe zeer ik ook mijn best deed om een trapje hoger te komen op de literair-hiërarchische ladder. Gelukkig wist ik toen nog niet dat er van de vele, vele Opwenteling-debutanten er slechts een enkeling bij landelijke tijdschriften c.q. uitgeverijen zou geraken. Hans Vlek en Hans van de Waarsenburg, dat zijn twee namen die me nu te binnen schieten.

Het licht gedempt, maar niet gedoofd: ik ging stug door met schrijven, ik kon het niet laten. En zowaar, in het Winter 1991-nummer van de Tweede Ronde kon ik twee gedichten kwijt. Hoera. Maatstaf (maart 1992) volgde met drie gedichten, en vlak daarop Hollands Maandblad (mei 1992). De Dichter Herboren, en godver, ik ging er zelfs van naast mijn schoenen lopen. Een vriend was nodig om dit kwalijk trekje te onderkennen, dank nog. Overigens, alle gedichten werden gepubliceerd onder het doorzichtige pseudoniem Cees Verraak. Om belastingtechnische redenen, grapte ik toen. Het werkelijke waarom zal ik nog wel eens uit de doeken doen - of niet. Tot en met mijn derde bundel Kiosk uit 1997 zou ik me als dichter zo blijven noemen. Als publicist van den beginne af aan onder eigen naam.