Print deze Pagina

Dodenakkers in de Dordogne

Niet helemaal toevallig, heeft de fotograaf van dit onderwerp – dezelfde vreemde hobby. Ook ik mag graag vertoeven op kerkhoven. Dat mijn voorkeur vooral uitgaat naar oudere dodenakkers, heeft te maken met de modernere opvatting dat wij in de dood allemaal gelijk zijn en daarom gelijke zerken zouden moeten hebben.

Niets is minder waar. Zoals wij in het leven ons onderscheiden van elkaar (door daad, levenswijze en economische omstandigheden), is dat bij begraven evengoed het geval.

 

Mijn vader en mijn broer liggen begraven op een Brabantse begraafplaats waar alle zerken even hoog, even breed en even lang moeten zijn. Het past wel bij hun levenswijze (doe nu maar gewoon,…) maar het maakt het ook wel dodelijk saai – terwijl de lieve mannen dat geen van beiden waren.

Zelfs de grafbeplanting is er aan restricties gebonden: groeit een boompje of struikje ‘te groot’, dan wordt het door de begraafplaatsbeheerder verwijderd.

Toch, de moderne solidariteitsgedachte is ook hier niet absoluut. Tot mijn verbazing blijkt het mogelijk om aan de eenheidsworst te ontsnappen, wanneer op het laatste moment een dikke portemonnee uit het doodshemd wordt getrokken.

Men mag zich dus op één enkele wijze blijven onderscheiden.

Mijn vader draait zich regelmatig om…denk ik…

 

Op Franse kerkhoven heerst de sfeer van ’bric et brac, poubelle, antiquité et brocante’ - gemoedelijk naast en bij elkaar. Zoals het leven is. 

Het lijkt alsof alles mag, en over goede smaak blijft natuurlijk tot in de eeuwigheid te twisten. Dat is er wel duidelijk.

Wat mij het meest fascineert is, dat men door de jaren heen er zo liefdevol zuinig op is. Op Franse begraafplaatsen bewaart men alles. Het wordt gekoesterd. Dat ik daardoor de amusementswaarde in verscheidenheid en de variabele toestanden van bijvoorbeeld crucifixen opmerk, is geen godslastering.

Mijn neefje Eric wierp vroeger een blik op het kribje in de Kerststal en riep: “En hoé doét het kindje Jezus? Hiep-hiep-hoera!”

In dat kinderlijke licht bekijk ik, met dezelfde humor, de volgende reportage van Han van Meegeren.

 

Kijkt u mee door zijn lens?

Gemma Geux