Door de kamerhuur-relatie met Piet de Rooij, de afdelingsleider van de verkennersbeweging in "Strijp 2", met wie ik zoals ik aangaf eens informatief contact maakte om te kijken hoe de zaken er daar bij stonden, rolde ik bijna automatisch weer terug in de jeugdbeweging daar.

De zaken waren er in die paar jaar flink veranderd. Martien van Ruitenbeek met wie ik samen een verkennersgroep gehad had, was weg, en ik weet achteraf eigenlijk niet eens meer of er een ander voor de tweede Troep daar in zijn plaats gekomen was, of dat die beide troepen intussen "gefuseerd waren"

Maar natuurlijk waren onze jongens van destijds nu een paar jaar ouder, en intussen te oud voor de verkenners. Een deel van hen was afgehaakt, maar de leden van de harde kern van toen vormden, samen met de oudsten van Piets troep, nu een 'Voortrekkers-stam'.

De leider daarvan – oûbaas heette zo iemand, met een Zuidafrikaanse term – was toen nog een oudere onderwijzer, Jan Kluytmans, getrouwd en met drie kinderen meen ik. In ieder geval hadden ze pas een tweeling gekregen, en het begon ernaar uit te zien dat Jan binnen afzienbare tijd niet meer zoveel tijd beschikbaar zou hebben. Hij kon dus best een assistent gebruiken.

Ik kwam bij die ouwe jongens op een stam-bijeenkomst eens kennismaken, of eigenlijk de kennismaking hernieuwen, en ik was meteen verkocht. Op de verkennersleeftijd zijn jongens vaak vertederend of veelbelovend, maar als adolescenten waren ze nu al heel wat meer mans, en blaakten van leven en van serieuze plannen. Het waren, veel meer dan destijds, eigenstandige individuen geworden, of áan het worden, waarmee je in veel opzichten goed op basis van gelijkheid overweg kon.

De stam.

Ik wist uit mijn militairedienst-ervaring hoezeer ze iemands zelfvertrouwen op die leeftijd verhogen. En ook de wederzijdse waardering trouwens. We werden goede vrienden.

Grottenonderzoek in Remouchamps.

Het grottenonderzoek-kamp was een uitloper van een eerdere en algemener-bedoelde verkenning door ons Hans en mij van kampterreinen in de Ardennen, die ook voor onszelf een heel plezierige reis betekende.

De opdracht, vanuit de vakantievoornemens van de stam, was nogal ruim. Ze wilden graag in de buitenland op kamp, het moest per fiets bereikbaar zijn, en er moesten veel doe-activiteiten in zitten.

De actieradius moest dus beperkt blijven : de Ardennen lagen dan als mogelijkheid voor de hand, vanuit Eindhoven, en dan liefst de noordelijke kant ervan.

De klassieke activiteiten daar echter - vissen, zwemmen, kanovaren - waren niet zo aantrekkelijk omdat niet iedereen van de stam zwemmen kon. Je kon er wél bergbeklimmen, maar we merkten al gauw dat de lessen daarvoor nogal in de papieren zouden gaan lopen Voor het "op eigen houtje gaan doen gold dat wegens de materiaalkosten trouwens eveneens al, - afgezien nog van de risico's in dat geval, en van de vraag waar je dat dan "op eigen houtje" zou mógen.

Al doorbladerend kwamen we echter wél tegen dat op veel plaatsen inplaats van bergbeklimmen wel grotten-onderzoek mogelijk was, en verder dat dat weinig materiaal en risico's met zich meebracht, én dat het veel particulier gebeurde. Dat leek dus een bruikbaar onderzoekspunt. Bovendien was het nogal weers-onafhankelijk.

Zodoende besloten we tot een weekendverkenning vooraf daar, door Hans en mij.

We gingen op mijn motortje, bij heel behoorlijk weer, op de heenweg tenminste.

We hadden aanvankelijk besloten "van achteruit te werken" : eerst de verst-affe mogelijkheden bekijken, en daarna zien in hoeverre we dichterbij óok aardig terecht konden.

Want we hadden eigenlijk willen beginnen met grot-kijken in Han, om een soort uitgangsidee te hebben van hoe grotten er in 't groot uitzagen, en wat voor moeilijkheden zich zouden kunnen voordoen in minder geciviliseerde grotten en gangen.

Maar zowel door de extra-rijtijd die dat zou kosten, als wegens de bezoekduur-zelf zou dat toch te weinig verkenningstijd overlaten. Dus herzagen we onze verkenningsstrategie.

Zodoende zochten we via een kaartstudie naar enkele geschikte kleine en hopelijk gewoon toegankelijk kleinere grotjes en gaten. Een "chantier" of een "trou" heetten die in kaarttermen. We vonden er een paar in een zij-tak van het Amblèvedal, waar een beekje met de exotische naam "Ninglingspo" stroomde, en nogal steil ook: een groot verval, en misschien dus wel met watervalletjes.

Die waren al te vinden in het Noordelijke stuk, nabij Remouchamps. Daar wilden we dus in eerste instantie heengaan.

Tot ons genoegen bleek ook al in Remouchamps een openbare grot te bezichtigen, en dat deden we, direct na aankomst. Daarna zochten we de op de kaart aangegeven "trou's".

De eerste twee waren niet geschikt : de eerste afgesloten, de tweede onvindbaar op de plek waar hij zou moeten liggen. Maar de derde was als een poortje in een fraaie hoge rotswand, kennelijk vaker bezocht maar zonder toegangsbeperking, en bovendien toch lekker afgelegen.

Dat wil zeggen: toen we er aankwamen was er toch net een groepje vrijetijds-speleologen, maar die stonden op het punt van weggaan. We hielden ons wat gedeisd maar inspecteerden intussen gretig hun uitrusting die ze net aan het opbergen waren.

Wijzelf hadden wel een paar klimtouwen meegenomen en meerdere zaklantaarns, voor een eerste binnen-inspectie eventueel. Maar zij hadden helmen met lampen erin, smalle staaldraadtouwladdertjes, kleine stevige Pickels, en klimijzers in enkele varianten. Plus nog wat apparaten : een paar walkie-talkies, een paar kompassen en zelfs een theodoliet.

En niet te vergeten overalls, die intussen van onder tot boven onder de natte klei zaten. Het leek erop dat je soms wel door nauwe gangen zou moeten!

We namen aan dat dus minstens het eerste stuk wel behoorlijk toegankelijk zou zijn, eventueel via klimhaken, maar we hadden geen idee van de ruimte of krapte van de grotten of gangen.

We wachtten dus maar tot zij zouden gáan, en onderzochten intussen de omgeving. Als zij weg waren zouden wij naar binnen gaan.