Bibliotheek

We hadden al vaker contact gehad, maar de eerste keer dat we elkaar ontmoetten, was op de dag van de zonsverduistering in augustus 1999. In Tilburg. We moesten daar beiden een stukje over schrijven; proza voor mij, poëzie voor Afshin Ellian. Toen ik 's avonds zijn gedicht las, werd ik getroffen door één beeld in het bijzonder, de vergelijking van het zonnelicht met 'een koude schaduw/ van Tilburg tot Teheran'. Ellians zonsverduistering was aanmerkelijk groter dan de mijne.

Geboren in Iran, ontgoocheld door de politieke omwentelingen, gevlucht, ondergedoken, en ten slotte toegelaten tot Nederland. Aan de universiteit van Tilburg studeert hij in 1996 af in drie richtingen. Geïnterviewd door Janny Groen in 'de Volkskrant', zei Ellian: 'Poëzie kan machten deconstrueren.' Dat hoor je niet vaak meer in Nederland.

In hetzelfde interview vertelt hij hoe het (Nederlandse) hoofd van de vluchtelingenorganisatie UNCHR hem een Nederlands gedicht voorlas: 'Ik vond het een mooie taal. Daar wilde ik wel wonen.'

Hij is even langsgekomen om me zijn nieuwe boek aan te reiken. 'Mensenherfst' (Vidya Publishers) is Ellians tweede dichtbundel. Het gedicht over de zonsverduistering staat erin, en ook de andere gedichten zijn best in staat de Nederlandse lezer te deconstrueren. Veel is hier groter en bijna alles in de schaduw van zon en maan. Maar de mooiste regel, het mooiste beeld, vind ik toch dit: 'Ik ben een bibliotheek van liefde.'

Dat lijkt me geruststellend, van Tilburg tot Teheran.