Dr. Reinhold Aman, de uitgever en enige redacteur van Maledicta (ondertitel: Het internationale jaarboek voor verbale agressie), is niet boos, hij is verbitterd. Maar dan wel stijlvol. ‘Call me Amaretto’, zo verzoekt hij de lezer in de eerste alinea van zijn voorwoord bij Maledicta 13, ‘Amaretto, as in "bitter".’ En hij is, schrijft hij, ‘gedeprimeerd’. Om drie redenen: ‘frustraties, teleurstellingen, en overleden vrienden.’ Het is een uniek voorwoord, waarin een depressieve uitgever zijn lezers tot de orde roept. Iedereen wordt hier gekapitteld wegens gebrek aan vooral geldelijke steun. De auteurs die aan vorige afleveringen van het jaarboek hebben bijgedragen, de abonnees die geen geld willen voorschieten, de universiteitsbibliotheken die hun abonnement opzeggen, de journalisten die Amans interviews censureren, en vooral de stinkend rijke ‘vrienden’ van Maledicta, die geen 20 dollar te makken hadden toen Aman de dollars het hardst nodig had om zijn werk voort te zetten. In de stijl van Maledicta gezegd: hier wordt op vestjes gespuugd, de broek opgebonden, mores geleerd, vet gegeven, en onder de neus gewreven. Strikt genomen is dit dan ook geen ‘Editorial’ maar een ‘Maledictorial’, een mengeling van uitgesproken banvloeken en

uitgeveegde mantels, onder de deprimerende titel ‘Is this the end of Maledicta?’

Dat zou heel erg jammer zijn, want vanaf de eerste aflevering, in 1977, is Maledicta uitgegroeid tot een omvangrijke en uitzonderlijk eigenzinnige reeks waarin de folklore en de linguïstiek van ‘het slechte woord’ elkaar gevonden hebben. Schelden, vloeken, beledigen, graffiti; zwarte, smakeloze en incorrecte humor; geen verkeerd woord, waar ook ter wereld, of het werd wel in Maledicta besproken, of zou weldra aan de beurt komen. Een jaarboek is Maledicta echter al jaren niet meer. De voortgang werd ernstig gehinderd toen de uitgever na aflevering 10 (1989) door FBI-agenten van zijn naar eigen zeggen ‘schamele bed’ werd gelicht in het kader van een uit de hand gelopen echtscheidingszaak. Daarin sprak Aman dusdanig verontrustende anathema’s uit over de vrouwelijke rechter, dat zij zich bedreigd voelde en onderdook, en hij bijna twee jaar doorbracht tussen zware criminelen. Aman en Maledicta kwamen terug, en over zijn verblijf in de bajes, de ‘pen’, schreef hij het boek Hillary Clinton’s Pen Pal, een beredeneerd vocabularium van modern Amerikaans gevangenis-slang, ingebed in de veronderstelling dat mevrouw Clinton een dergelijke handleiding nog wel eens nodig zou kunnen hebben. Maledicta 12 verscheen in 1997. En toen werd het stil. Kwam die depressie.

De Clintons verzorgen ook in jaarboek 13 een gastoptreden, en wel in Amans bijdrage over hun incorrecte taalgebruik: ‘Jew Motherfucker and Nigger: the foulmouthed and lying Clintons’. Ze worden daarin onder andere gedefinieerd als ‘twee rottende kots-parasieten’, en ‘twee immorele zwijnjakken’. Voor het overige worden we in dit jaarboek toch vooral weer getrakteerd op Amans gevoel voor humor in plaats van zijn haat, en op de bijzondere essays waaraan Maledicta zijn internationale en linguïstische reputatie te danken heeft. Beledigen zoals de Roma dat doen: Te kurren pe le majmùne pe Tute! (Mogen de apen jou neuken.) Woorden voor ‘duivel’ in het Fins: Perhana! (schijnt heel erg te zijn). Australische uitdrukkingen voor ‘vrouwen’, van ‘apple’ tot ‘woman’. ‘Moderne vulva’s en vagina’s in het Swahili.’ En, als ik al die jaren goed geteld heb, de derde Nederlandse bijdrage: Carla van der Waals ‘Dutch terms of abuse’. Van ‘ellendeling’ tot ‘pestpokkentyfuskankerteringwijf’. Heel bijzonder is het artikel over de beledigingen uit een tiende-eeuwse samenspraak waarmee Latijn geleerd kon worden. De leraar tegen de slechte leerling: ‘Tu sochors! Tu scibalum hedi! Tu vulpis barba!’ Ofwel: ‘Jij idioot! Jij geitenkeutel! Jij vossensik!’ Mooi ook om te vergelijken met de lijst van verbaal didactisch geweld, verderop in Maledicta 13, dat vanaf 2001 niet meer gebruikt mag worden door Chinese leraren: ‘Hoe komt het dat jij zo lui bent als een varken?’

Reinhold Aman spreekt graag zijn ‘Benedicta’ uit over Nederland. Op zijn website heeft hij een witte en een zwarte lijst van recensenten. Op de witte is Nederland buitengewoon vertegenwoordigd. Na de VS heeft Maledicta in Nederland de meeste abonnees, en Aman wil dat graag zo houden. Maar het kan altijd beter. Want jaarboek 14 moet verschijnen, liefst vóór 2012. Ondanks, en misschien wel dankzij, Amans frustraties en teleurstellingen. Resten ons de ‘overleden vrienden’ uit Amans voorwoord, de derde oorzaak van zijn depressie. Die lijst is inderdaad indrukwekkend. Ik noem daaruit slechts grote ‘maledoctors’ als Allen Walker Read (graffiti), Ernest Borneman (seksuologie), Gershon Legman (erotica), Elias Petropoulos (Griekse folklore), en Freddy Heineken (bier).

Freddy Heineken? Desgevraagd meldt Aman mij per e-mail dat Heineken een fan was van Maledicta. ‘Hij had Maledicta 11 en 12 op de achterbank van zijn gepantserde limousine liggen om zijn gasten te amuseren, en hij schepte erover op dat hij die gratis van mij had gekregen.’ En zonder een spoor van rancune: ‘Ik had Meneer Heineken moeten sméken om een uitgave van Maledicta te sponsoren. Of misschien wel twee, want hoe zeggen jullie dat, dat je op één been niet kunt lopen? Maar daarvoor is het nu te laat.’

Uitgever: Maledicta Press, P.O. Box 14123, Santa Rosa, CA 95402-6123, USA

ISBN: 0-916500-33-0

160 pagina’s

$ 20.00 plus verzendkosten ($ 8.00 luchtpost; $ 4.00 zeepost)

Website: http://www.sonic.net/maledicta/

Op de website kunnen ook voorgaande afleveringen van Maledicta besteld worden.