|
Tomado
 |
Twee gipsen apen, twee lezende monniken, twee doodshoofden. 'Nemen we die mee?', vraagt mijn vrouw, die ze aantreft in een oude dekenkist.We zitten in de berging en beslissen over voorwerpen: meeverhuizen of niet. De overtollige vazen gaan naar schoonzus M., de ijskoeler van Ricard krijgt een tweede leven, want we krijgen een tuin, dus die koeler kan van pas komen als we daar willen lezen. Overbodig geworden boekensteunen, nemen we die mee? Dat bepaalt de herinnering. Lezende monniken, gekocht in een trappistenklooster, die doe je niet naar de vlooienmarkt. De kist bevat nog meer leesattributen in ruste. Een oude klemstok voor kranten; een handdoekenrekje met twee glazen spijlen, dat met de houdertjes eenvoudig op een boekenplank geschroefd kan worden en dus ideaal was om kranten op te hangen.Een Tomado-rekje. Twee ijzeren houdertjes en drie leggers: rood, geel, zwart. Mijn eerste boekenkast. De muren waren nog niet van beton, en vader gebruikte luciferhoutjes in plaats van pluggen. Vooral de Prisma's en Elsevier-pockets pasten er mooi op. Onhandig was wel dat de jeugdboeken te groot waren. De winterboeken en Bolke de Beer gingen nog net, maar de sprookjes en de avonturen van Bas Banning konden, door hun hoogte, alleen op de bovenste legger staan.Het hing aan de muur en alle boekjes vielen altijd om. Je nam Bas Banning ter hand, en de rest ging scheef staan drukken tegen de schuin aflopende zijkant van de houder. Met grote regelmaat overwon de zwaartekracht het design.Ook de luciferhoutjes bleken na verloop van tijd overbelast. Vader ging plamuur lenen bij de buren.'We nemen het toch maar mee', zeg ik. |
|
|
