Jeruzalem

Ik heb me voorgenomen, zegt hij, in 1999 naar Jeruzalem te gaan. Op de fiets. Ik bewonder alle voornemens en dit in het bijzonder, want hij zal over deze pelgrimage op luchtbanden een boek schrijven.
Ik denk aan Jantje van Helmond. Jantje fietste vanuit Helmond in de jaren twintig en dertig op en neer naar Rome en Lourdes. Hij schreef schriftjes vol met lekke banden, regenbuien, zonsondergangen en vergezichten. Hij schreef er schriftjes vol mee; en die zag ik ooit in het archief van zijn start- en finishplaats.
Ik denk ook aan Herman, die ook naar Jeruzalem ging, vorig jaar. Te voet. En die daar ook al een boek over schreef.
Ik lees graag over zulke tochten. Thuis. Rustig, met een sigaret en een glas wijn. Gloeiende zonsondergangen laven de dorst. De glimlach van een inheems meisje prikt elke blaar door. God stuurt een plaatselijk lidmaat van zijn Gemeenschap der Heiligen om de lekke band te repareren of de schoen te verzolen.
Ik denk aan Chateaubriand, die een 'Pelgrimsreis naar Jeruzalem' schreef. Anderhalf jaar lang was hij onderweg. Lezers van zijn boek hebben zich altijd afgevraagd waarom hij, na zo'n lange en inspannende reis, slechts twee weken in het Heilig Land bleef, en weer spoorslags of met volle zeilen, via Noord-Afrika en Spanje naar Parijs terugkeerde. Ik dacht altijd: die wil zo snel mogelijk aan dat boek beginnen.
Vorige week las ik de waarheid. Chateaubriand was verliefd gevallen van Delphine. Mooi meisje, Delphine. Maar ook veeleisend. Zij ging naar Granada, en ze vroeg François haar daar te bezoeken. Maar dan wel via Jeruzalem graag. Hij zuchtte maar nam het zich voor en ging op reis. En steeds als hij dorst had, of honger, telkens als zijn paard een hoef verloor, en vooral als een inheems meisje tegen hem glimlachte, steunde hij op zijn pelgrimsstaf en dacht hij aan het eind van zijn bedevaart. Het heiligdom dat in Granada op hem lag te wachten.