West 11th

Alles gaat verkeerd. De lunch loopt uit, het verkeer zit vast, en als ik veel te laat de ingang van New York University gevonden heb, weet de portier van niets. Het is vakantie, er zijn geen colleges. Het is geen college maar een lezing, zeg ik.
Zwetend en met beslagen brillenglazen betreed ik even later toch een schaars verlichte gehoorzaal, waar een twintigtal dames en heren naar Carole Klein luistert. Klein heeft een biografie over Aline Bernstein gepubliceerd, en Bernstein was, zo zegt de tekst op het stofomslag 'de beroemde decorontwerpster en maîtresse van Thomas Wolfe'. De luisterende dames en heren zijn allen, net als ik, lid van de Thomas Wolfe Society, en dit is hun jaarlijkse pelgrimage.
Het licht gaat aan, en ik ontdek Aldo, de secretaris. Hij is zeer verguld met mijn aanwezigheid, want tenslotte kom ik, vindt hij, helemaal uit Europa om deze Wolfe-dag bij te wonen. Zelf heb ik meer het gevoel dat ik toevallig toch in de buurt ben. De kantine is dicht; het is vakantie; we moeten ons haasten, want we worden verwacht door de eigenaar van een van de huizen waar Wolfe gewoond heeft: elfde straat west.
Wolfe had veel adressen in Manhattan en Brooklyn. Vorige week zag ik al, van de buitenkant, het herenhuis in Brooklyn Heights, daar waar de beroemde foto genomen werd van Wolfe die zijn ijskast als schrijfbureau gebruikt.
De bewoner van het pand in de elfde straat ontvangt ons zittend. Gebroken been. We mogen rondkijken in de kamers, waar niets meer herinnert aan de schrijver. Als we dat gedaan hebben, spreekt Aldo de groep toe. We weten niet zeker, zegt hij, of Tom hier woonde of op de eerste verdieping.
Voor alle zekerheid betreden we dus ook die heilige eerste verdieping. Maar ook daar stond geen ijskast.