CuBra

Print deze Pagina

Deze column verscheen oorspronkelijk in Tilburg Plus van 22 september 2005

Ed Schilders
Groen

Je moet er een beetje je best voor doen, maar als je door je wimpers kijkt en de zon schijnt zoals de afgelopen dagen, dan is het nog steeds heel aardig fietsen door de driehoek tussen Tilburg-Noord, Udenhout, en Berkel-Enschot-Heukelom. Toegegeven, moeder Natuurs mooiste is het al lang niet meer, maar wat er aan landelijkheid de afgelopen decennia teloor is gegaan, kan ik hier en daar toch behoorlijk compenseren met herinneringen. Als je veertig jaar geleden vanuit de Heikant door de Rauwbraken naar Enschot liep, kon je nog wel eens een heuse zigeunerfamilie aan de rand van een van de bossen zien kamperen. Tegenwoordig staan er een stuk of tien verkeersborden en richtingwijzers op de plaats waar zulke onbeduidende weggetjes als Riddershofpad, Hazennest en Rauwbrakenweg bij elkaar komen, maar aan twee van die straatjes kun je ’s zomers nog wel pompoenen kopen. Niet omkijken naar Tilburg, doorfietsen, en de torenspitsen van Udenhout en Berkel aan de einder zien, ver genoeg weg voor de illusie dat daar nog steeds het tuinpad van de vader van Wim Sonneveld loopt. Daar, achter De Kraan en de Molenhoek. De kar met het paard is er allang niet meer maar de kerk staat dan weer even op je ansichtkaart. En hoe heette in dat liedje die slagerij ook al weer? Jace van der Ven? Soms nog een veldkruis of een schrijn voor de Madonna-van-de-mensen. Is er een mooiere straatnaam in Nederland dan De Hemeltjens? Ik noem het ook wel eens het Beekman en Beekman-gevoel. Maar alleen als ik wind mee heb.

Het hangt er een beetje vanaf aan wie je het vraagt. Volgens de een is dit gebied grotendeels ten dode, volgens de ander ten leve opgeschreven. Nog tien, vijftien jaar en de stad zal ook hier geworteld zijn. Er staan drie- tot vierduizend woningen gepland, en drieënvijftig hectare bedrijventerrein. Niettemin voorzien de huidige plannen erin dat het hart van dit gebied ‘tuinpad’ blijft, de Nieuwe Warande genaamd. Dat leek me een mooi gemiddelde tussen onafwendbare verstedelijking en vrijverkozen landelijkheid, maar niet iedereen blijkt daar zo over te denken. ‘De Provincie’ heeft de gemeente Tilburg beschuldigd van verkwisting van ruimte. Zo’n groen hart, dat kun je beter ook maar meteen schuin opmetselen en stukadoren, vindt de Provincie. Zodat je kunt zien, om Wim Sonneveld nog maar eens aan te halen, hoe of het bankstel staat bij Mien.

Het was al een tijdje geleden, maar toen ik die berisping las, werd de sluimerende anarchist in mij weer eens wakker. Waar bemoeien die politieke beunhazen en provinciale koppelbazen zich mee. Wiens groene hart is dit eigenlijk? Nou dan. Afblijven met je metselspecie. Zulke dingen dacht ik, en nog ergere, maar ik wil hier niet even onbeleefd worden als de Provinciale ambtenaren. Maar ik kan nou eenmaal niet tegen minachting -- want dat is de essentie van de berisping -- dus misschien leen ik in de Molenhoek toch nog een paard. Dat noem ik dan tijdelijk Rosinante, en als een Ridder van de Droevige Figuur zal ik oprijden naar het Provinciehuis, aan welks deuren ik dan dit geschreven stukje groen zal aanspijkeren.

---