Ben Hartman

Ik ben de Dokter Eisenbarth
Leven en werk van een rondtrekkende Duitse plattelandsdokter (1663-1727)

9 - In Oberviechtag

Kom je Oberviechtach binnen dan is al direct duidelijk wie hun beroemde plaatsgenoot ooit was, hier afgebeeld boven de tekst.

Ik ben eerst naar het Rathaus, het gemeentehuis gegaan, de meest geëigende manier om de eerste inlichtingen te verkrijgen over een plaats of streek en in zo’n kleine gemeente is er geen aparte touristeninformatie.

Ik had een artikel gelezen over Eisenbarth van de hand van de archivaris, Erich Mathieu.

Aan eerste de beste persoon die ik tegen het lijf liep in het gemeentehuis stelde ik me voor en vroeg een gesprek aan met Erich Mathieu.

De vriendelijke dame keek me ontzettend vreemd aan. Ik dacht, mijn Duits is nog niet alles, was ook lang geleden dat ik deze taal gesproken had.

Dat was niet de reden, Doktor Erich Mathieu, in Duitsland heb je nogal vlug de titel Doktor, was reeds jaren geleden gestorven!

Wat later bleek leefde deze man van 1906 tot 1987!

Ik zeg: dan wil een afspraak maken met zijn opvolger, die bleek er niet te zijn maar er was in Oberviechtach nog een belangrijke man als het om de geschiedenis van Eisenbarth gaat.

Het bleek te gaan om de, een hele mond vol, Vorsitzender des Doktor Eisenbarth-Arbeitskreises International.

Daar schrik je wel even van!

Voordat ik het wist had de aardige vrouwelijke ambtenaar deze man al gebeld en opeens stond ik daar met aan de andere kant van de telefoonhoorn deze Vorsitzender.

Ook weer een Doktor:Ludwig Schiessl.

Ik legde in het kort de reden van mijn bezoek aan Oberviechtach uit en we spraken af dat we elkaar zouden ontmoeten voor het Rathaus, twee dagen later, we zouden naar zijn huis rijden.

Wat kon ik hier nou van verwachten, een ontmoeting met de voorzitter van zo’n Arbeitskreis en dan nog wel internationaal, er waren kennelijk nog meer van die speurneuzen uit het buitenland naar het wel en wee van hun plaatsgenoot.

Met deze afspraak op zak liep ik het gemeentehuis uit en botste tegen een waterfonteintje aan vlak bij de ingang.

Uiteraard met een Eisenbarth-afbeelding.

Het cafe op de hoek had ook een Eisenbarth-vermelding.

Het gloednieuwe Eisenbarth-museum was pas de volgende dag open, zodoende had ik nog mooi wat tijd om op de camping een en ander voor te bereiden, het bezoek aan Heer Schiessl moest mij natuurlijk wel wat opleveren aan informatie over Oberviechtach in relatie tot Eisenbarth.

De volgende ochtend was het museum open en tot mijn stomme verbazing stonden er al enkele heren klaar die al hadden vernomen, de tantam gaat ook in Obervietach snel, dat ene Herr Hartman aus Holland, geïnteresseerd was in ‘hun’ Eisenbarth.

Ik mocht in het museum fotograferen wat ik wilde en daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt.

Na afloop nog wat na staan kletsen met deze heren en natuurlijk adressen uitgewisseld, je weet maar nooit of je deze nog eens nodig hebt.

In de plaatselijke boekhandel hadden zo verrassend veel informatie in de vorm van boeken en brochures over Eisenbarth, ik ging meteen met een berg informatie terug naar de camping.

’s Avonds bekeek ik mijn opnames eens op mijn laptop en ik vond het een slechte reportage.

Zeker op de Cubra-site past zo’n slecht fotomateriaal niet.

Nu had ik een probleem, het Eisenbarth-museum was de komende vier dagen dicht, bij de eerstvolgende openstelling zouden we weer thuis zijn.

Het gemeentehuis gebeld en het probleem uitgelegd. Ik mocht na een half uurtje terugbellen en wat bleek: Herr Hartman aus Holland mocht de volgende dag de foto’s opnieuw maken in het speciaal voor mij geopende museum.

Een aardige, wat oudere man die ik nog niet eerder ontmoet had was mijn gastheer, en ook hij was al op de hoogte van mijn interesse.

Ik kon weer mijn gang gaan en ’s avonds bleek dat ik nu een fatsoenlijke reportage had gemaakt.

De gastvrijheid van Herr Ludwig Schießl en zijn vrouw Maria was

erg opvallend, het bleken erg aardige mensen te zijn.

We hebben een uur over Eisenbarth zitten filosoferen en hierna nog over van alles en nog wat.

Ik was geïnteresseerd wat de Arbeitskreis eigenlijk voorstelde.

Het kwam hierop neer: het is een soort studiekring rond de persoon Eisenbarth waar een aantal mensen lid van was.

Met nadruk op was; Herr Schießl noemde mensen op die zich bezighielden, ieder op zijn eigen manier, met de geschiedenis van Eisenbarth, en dit betrof vooral archiefstudie uit 17 de en 18^de eeuw.

Maar al deze gasten waren al dood en Herr Schießl besloot te zeggen dat hij eigenlijk de Arbeitskreis was.

Al zoveel gestorven Eisenbarth-onderzoekers, ik begon me zorgen te maken en stelde prompt de vraag aan hem: is het gevaarlijk om geïnteresseerd te zijn in en onderzoek te doen naar leven en werk van Eisenbarth?

Ludwig Schießl stelde me gerust, de Arbeitskreis is in de zestiger jaren van de vorige eeuw ontstaan en de leden waren toen al wat oudere mannen, en onder het genot van een Eisenbarth-Elixier, een heerlijk drankje samengesteld door de apotheker van Oberviechtach Dr. Karl-Heinz Foißner, eigenaar van de, jawel, Eisenbarth-Apotheke, nam ik afscheid van het echtpaar en ging met een zeer tevreden gevoel terug naar de camping.

Een ding wist ik zeker, ik ga door met het Eisenbarth-verhaal en hier in Oberviechtach kom ik nog eens terug, daarover later in dit verhaal!