INHOUD VAN SCHILT
HOME

BRABANTS

AUTEURS
TEKSTEN
INTERVIEWS
SPECIAAL


Print deze pagina

ELIE VAN SCHILT

De Zandbak

 

Nadat ik mijn auto onder het toeziend oog van de bewakingscamera had geparkeerd begaf ik mij naar een van de etablissementen voor mijn dagelijks neutje sherry medium.

Ik spreek van etablissementen want mijn innemen van consumpties beperkt zich niet tot een gelegenheid, door op meer plaatsen te komen ontmoet je ook steeds meer nieuwe mensen en vooral net als nu op Zondag.

Halfweg was ik ongeveer toen ik hoorde roepen, na even rond gekeken te hebben concludeerde ik dat het geluid kwam uit een nabijgelegen kinderspeelplaats en om te zien wat er aan de hand was ben ik even het veldje opgelopen.

Wat ik daar zag was een fors gebouwde man, die in de zandbak had plaats genomen.

Ik liep naar hem toe en vroeg, " Mijnheer kan ik u misschien ergens mee helpen,? " Hij keek mij een beetje lodderig aan en vroeg, " Ziet u niet wie ik ben? " Op mijn ontkennend antwoord kreeg ik van hem te horen " Ik ben een roepende in de woestijn! "

Nadat ik hem verteld had dat die zandbak veel groter was, en hem erop wees dat het zand in de bak nogal nat en koud was, tevens dat dit wel eens nadelig kon zijn voor het goed functioneren van zijn specifiek mannelijke onderdelen, toen besloot hij op te staan, wat hem eerst pas lukte na enige hulp van mijn kant.

De goede man was duidelijk aangeschoten maar..... hij wist het decorum te bewaren en hield zich correct en ceremonieus, stelde zich voor als Bart Blauw met AU, nadat ik hem een hand had gegeven en mijn naam had genoemd ging hij door en ontvouwde voor mij zijn gehele curriculum vitae.

Hij was gelukkig gehuwd en had drie kinderen, maar dat waren kleurlingen, op mijn vraag of zijn vrouw donker gekleurd was kreeg ik echter een ontkennend antwoord, op de vraag " Zijn het soms adoptiekinderen? " bleek ook niet van toepassing.

Hij vertelde, mijn grootvader Janus Blauw (met AU) trouwde met mijn oma Trien Blouw, maar dat was met OU, desondanks kon de zaak blauw blijven.

Zijn vader Kees Blauw trouwde met zijn moeder Trien de Wit, gezien zijn vader schilder van beroep was, wist hij als ik met mijn Blauw over Wit heen ga (zowel letterlijk als figuurlijk) dan zal het blauw blijven.

Nu hij zelf dus Bart Blauw was getrouwd met Anneke Groen, daar viel niks meer aan te regelen, zodoende waren zijn kinderen kleurlingen die het gevolg waren van het feit dat zijn Anneke enkele malen was verkracht door een snoodaard.

Gezien Bart bijna de volle breedte van de stoep nodig had om zich voorwaarts te kunnen bewegen besloot ik hem maar even te begeleiden, vooral daar ik nu een beetje nieuwsgierig werd naar de rest van het verhaal. En hij vertelde: Door de week na zijn werk dan was het 's avonds TV kijken en meestal ging zijn vrouw Anneke dan wat vroeger naar bed als hij, vaak sliep ze dan al als hij in bed stapte en het ontbrak hem dan aan moed om over te gaan tot het plegen van enige sexuele intimiteiten.

Maar dan de Zondag dat was zijn dag, als zijn vrouw dan een middagdutje deed, dan haalde hij gauw wat geld uit haar portemonnee en jawel dan ging hij naar het etablissement dat ik ook meende te bezoeken, nam daar enige alcoholische versnaperingen en ging dan weer huiswaarts.

Maar hij was dan een heel ander mens, hij werd een leeuw, als hij dan thuis kwam pakte hij zij vrouw, scheurde haar kleding en nam haar. Dus een totale verkrachtingsscene.

Ik was wel een beetje beduusd en keek toch een beetje afstandelijk naar die grote lobbes die schijnbaar gevaarlijker was als wat ik eerst dacht.

Maar goed bij hem thuis aangekomen werd de deur opengedaan door zijn vrouw Anneke een leuk vrouwtje met een knap smoeltje, maar ze was heel schamel gekleed ondanks de winter droeg zij een dun zomerjurkje wat al heel vaak gedragen en versteld was.

Bart ging meteen toen hij binnen kwam naar het toilet en zodoende kon ik enkele woorden met het vrouwtje wisselen.

Op mijn vraag of het inderdaad zo was als haar man Bart mij vertelde,knikte zij blozend van ja, maar op mijn vraag of ik misschien even bij haar zou blijven om het gebeuren te voorkomen werd ontkennend geantwoord.

Het vrouwtje bleek meer streken te kennen als haar onschuldig smoeltje deed vermoeden.

Nog meer blozende vertelde ze mij, ik stuur ieder Zondagmiddag mijn kinderen naar zijn of mijn moeder, leg ook altijd op dezelfde plaats mijn portemonnee weg met voldoende geld erin voor zijn drankje, maar beslist niet teveel, want echt dronken maakt het minder leuk.

Ook koop ik in een tweedehands winkel het soort zomerjurkjes dat ik nu draag, het is tenslotte zonde van mijn goede jurken om die te dragen, daarom had ze liever niet dat ik bleef want dan ontnam ik haar en ook hem, hun manier van seks beleven.

Op mijn vraag weet je man Bart er ook van was het antwoord ' nee ' en hij mag het ook niet weten, dan is het immers niet meer echt.

Nam afscheid van haar en net voor ik de deur achter mij dicht wilde trekken, hoorde ik Bart roepen, ' Kom hier loeder, kom hier mijn Delila, hoorde het scheuren van kleding en het gegil van zijn vrouw en met een glimlach trok ik de deur achter mij dicht.

Met een lichtvoetige tred begaf ik mij alsnog naar het etablissement, ben maar even gebleven.

Maar helaas mijn Delila bleek niet thuis te zijn.