INHOUD VAN SCHILT
HOME

BRABANTS

AUTEURS
TEKSTEN
INTERVIEWS
SPECIAAL
HEILIGE BOONTJES

Elie van Schilt
Van de Gruyter naor de Gruyter

Ok wij, geboren in de jaoren twintig, waren ooit jong. Ok wij kregen rond ons veftien of zistien de kriebels en gingen mee aandere ogen kèken naor ut buurmeske of dun buurjongen, des mar net van welke kunne ge zelf waart.

 

Tegen ut buurmeske hèu roepen as ge ze zaagt, ut ging nog, mar mee dur stoeien net as vruuger, ut was over; ze had borsjes gekregen, nog nie unne bussel braandhout, mar toch.

We dochten ok al un bietje over vrijen en stelde ons eigen daor van alles bij veur.

Op de lagere school vrejen we ok al, dan liep zon medje on dun aandere kaant van de straot en daor vreejde dan mee, mar ze moog ut zelf nog nie weten.

Nou dan kreegde van die teksten op de muur "Jan vrijt mee Rietje"; nou noemen ze ut grefiti, ge krèègt ut er alléén mee zaandstraolen nog aaf, mar wij schreven mee de stukken van un kapotgevallen gipsen heiligenbildje, ene keer flink régenen en ut was uit mee Jantje en Rietje.

Mar as ge veftien of zistien bent, dan wordt ut aanders, dan wilde iets hebben om vast te houwen, nog brutaler un kusje geven en dan tegen elkaar blozen as ut gebeurd is.

Men irste kusje dek weggaaf was aon Treesje, ut gebeurde in ut Pessersstrotje, ut liep van de Hasseltstraot uit naor de looierij van Pessers en was bestraot mee kenderkopkes, ik denk toch wel un half uurke gestaon te hebben. Treesje en ik tegenover elkaar, ik had een haand op heure schouwer liggen en mee mun aander haand hield ik heur haand vaast. Had al un paor keer vurzichtig men gezicht naar heur gezicht gestuurd, mar op ut list trok ik dan gauw men gezicht wir terug, ut viel echt nie mee ut irste kusje, zij durfde men nie aon te kèèken en ik heur nie. Toen opeens gebeurde ut, ik douwde mee mun ogen dicht men gezicht vuruit en kuste ze zo mar op durre mond.

Toen ut eenmal gebeurd was, we vonden ut zo lekker, we hebben we ut nog zeker tien keer opnuuw gedaon, terwijl ik ze ok steviger vasthield as bij ut irste kusje.

Ut was dus men irste kusje, ik vuulde mun eigen unne vent, ik had un medje, ik had ze gekust en ik heb ut ok nòòt vergeten. Mar lang is ut nie aon gewist mee Treesje.

 

Gingde op stap, mee de bedoeling un medje te vèènen, dan gingde in diëe tijd naor de

Heuvelstraot.

Er was nog ginne Disco en was er die wel gewist daor hadden wij toen ut geld nie veur.

Ons scharrelterrein om ut zo mar te noemen was "De Heuvelstraot".

Aon de kaant van dun Heuvel op dun hoek tegenover de Hema laag toen unne winkel van De Gruyter, on dun aandere kaant van de Heuvelstraot, dus aon de kaant van de mert, laag ok unne winkel van De Gruyter, en dees stuk van de straot was de plek waor wij 's zaterdags en 's zondags liepen te lopen om naor de medjes te kèèken en de medjes keken naor ons natuurlijk, want die kwamen ok naor de Heuvelstraot om unne vrijer op te doen.

Soms moeste wel unne keer of zis op en neer van De Gruyter naor De Gruyter vur ge iets gevonden had waor ut mee klikte. We hadden toen nie van die draogdingen waor muziek uit kwaam, wij zongen er zelf wel un liedje bij. Wij konden gin Engels mar we zongen ut toch, zoiets van "Teke de weei, teke de weei, teke de weei."

Was ut un medje vur ene aovond of meer, daor kwaamde vanzelf wel aachter.

Hadde un paor kwartjes te verteren dan gingde mee zo'n medje naar de ijssalon van de Lorenzo (nou zit er slaager Pessers geleuf ik). Zaaten er bekenden, dan hadde hillemal unne goeie dag of aovond, want die zagen dan "Hé hij is er mee un medje".

Lang kon ut fist nie duren, mee twee kwartjes trektement, en toen was ut nog zo, alles wier betaold dur den jongen..

Gebeurde ut op unne zaterdagmiddag, dan konde ok 's aovonds nog mee elkaar mee, nie te lang, want de miste medjes moesten om tien uur thuis zijn, waren ze over tèèd (mee thuiskomen bedoel ik) dan konden ze de week erop binnen blèèven.

's Zondagsmiddag konden dan nog mee elkaar un endje gaon fietsen, as ut medje al un fiets had, want die waren er toen ok nog nie zo veul.

Ze kon wel aachterop springen bij jou op de fiets, mar dan moeste uitkèèken vur de pliessie, want as ge toen iemand aachterop oe fiets had, moes er un rugleuningske op oewe begagedraoger zitten en voetstuntjes boven ut aachterwiel. Ze waren toen bang det medje eraf zou vallen of mee dur vuutjes tussen de spaken zou komen.

Mar wij hadden daor iets op gevonden, we zetten ze veur op de stang, ut was nog gezelliger òòk.

Dikwels was ut medje opgedaon bij ut lòòpen van De Gruyter naor De Gruyter mar vur ene aovond, mar ik ken er ok zat die zen er inmiddels onderhaand veftig jaor mee getrouwd.

 

Ok bekende plekken om unne vrijer of un medje op te doen, waren de Kermis, nie alleen in Tilburg mar ok in Enschot, Góól, Oósterwijk of Loon op Zaand, daanse bij ut Putje in het meulentje of in un daansschool.

Veul hebben elkaar ok leren kennen op de textielfabrieken of bij de Volt, daor werkte ok medjes en jongens, nie bij elkaar, want die afdelingen waren appart, nee bij de medjes liep hooguit unne baos rond, mar daor waren er ok bij die nie van ut spek af konden blèèven.

Waarde iets ouwer en hadde un paor centen meer op zak, dan gingde mee zo'n medje naor de bioscoop, de Metropool op dun Heuvel, (de City-bioscoop was toen al afgebraand), de Cinema in de Willem II straot of de Harmonie in de Stationstraot.

Ge kont dan òòk un pilske gaon pakken bij Tontje van ut Hof op de Bredascheweg, iets vurbij de Schoolstraot, un frietje gaon eten bij Van Dam of nog beter un half Haontje bij Sjefke van Oorschot in de Telgraafstraot. Vur un kwartje konde ok nog un kroketje trekken uit unnen automaat bij dun bakker op dun hoek van dun Heuvel en de Tillegraafstraat.

Soms lieten we ut klepke openstaon, beten un stuk van de kroket aaf en legde ut dan wir terug, mee de goeie kaant naor veuren. En wij lol hebben as er ene ut kroketje trok en zaag det er van gebeten was. Die belde dan bij ut loketje, kwaod en nog kwaoier omdat de bakker gin aander kroketje wou geven.

 

Vrijen: daorveur gingen we naor ut Laaipark, de bossen of naor de knaoldijk. Mar vruuger was vrijen gevaorluk. Irst oppaasen waor ge gingt zitten of liggen, nee nie net as nou vur de hondenstrond, mar toen as jongen en meske zomar ergens gaon liggen, ut moog nie, en gruunjassen en pliessie die lagen overal te loeren of ze gin stelleke konden betrappen en dan koste ut un flinke bekeuring, die kon oplopen tot vijfentwintig gulden, un bedrag waor veul meessen un heel week vur moessen werken. Er waren ok viezerikken bij, die bleven oe rustig un half uur of meer af liggen kèèken en nie allèèn vur ut proces verbaol.

Dan, wij hadden gin pil of iets aanders om ut tegen te houwen, wij konnen alleen mar bidden vur den heilige Jozef en ut gebed was as volgt "Heilige Jozef die vadder wier zonder iets te doen, leer ons iets doen zonder vadder te worren". Soms wier zo'n gebed nie verheurt en dan moes ut thuis verteld worren, ut was un hèèl kaoi vertelseltje en er moes echt diep aojem gehaold worren eer det ze ut durfde te zeggen.

Moeder wies ut mistal al irder (er was toen nog gin verbaand mee un gutje). Moeder miste iets in de waas wet er normaal ieder mond in heurde en wies dan al, ons Rietje of Truusje is over tèèd. En was ze inderdaad over tèèd, zoiets noemde ze toen un moetje. Toen was ut nie aanders, er moes getrouwd worren. Vur ut medje was ut ok ginne echte gezellige trouwdag, ut begon al in de kerk, omdat ut un moetje was moog ut medje nie in ut wit trouwen.

Nou trouwden wel meer medjes nie in ut wit, die kochten liever un schòòn maantelpekske waor ze naoderhaand ok nog iets on hadden.

De medjes die wel in ut wit trouwde, waren zuinig op durre witte bruidsjurk, die kwaam irst nog van paas as er unne kleine geboren wier as hemeltje boven ut ledikantje, was ut un medje, dan wier er laoter nog un schòòn jurkske van gemokt vur de irste communie.

Zo'n paorke had mistal niks as ze trouwde, toen zin wij "Ze hé nog gin luis om te krabben".

Huizen waren er toen ok nie vur ut opraopen, dus ze trouwden dan mistal bij ut medje thuis in. Nou moette nie denken dan kon ut vrouwke nog efkes blijven werken en un spaorcentje verdienen ok, ut was er nie bij in diëe tèèd.

Ging un medje trouwen, dan kreeg ze dur ontslag, gin getrouwde vrouwen op ut werk, dat was toen de wet van de Pastoor en de fabrikaant "Twee haanden op ene buik". De pastoor had mar ut liefste as ze eenmal getrouwd waren dat diëe buik van ut vrouwke gevuld bleef, ieder jaor wir opnuuw.

Ok werd er toen nie gescheëen, ut kon nie van dun ermoei, ut kon ok nie dur de schaand die erover gesproken wier en ut kon ok nie, as we toen elkaar iets beloofden dan hielden we ons daor aon, hoeveul moeite ut ok soms koste.

 

Mar al met al, de miste paorkes begonnen in de Heuvelstraot, elkaar ontmoet tussen De Gruyter en De Gruyter hebben ut goed gedaon en zitten nog bij elkaar.

Ut kussen en vrijen is misschien iets minder geworren, mar ut van elkaar houwen nie.

As ik nou durde Heuvelstraot lòòp, de straot van zeuventien miljoen on vloerbedekking, dan denk ik meewarig

Gif men mar de Heuvelstraot van toen.Gewoon mee kenderkopkes van De Gruyter naor De Gruyter.

 

NAAR BEGIN VAN DEZE TEKSTPAGINA