BRABANTS

Elie van Schilt
Irst Allerheiligen en dan Allerzielen

Op één van die daogen hierboven geschreven.

Komen de dooi echt nie tot leven.

Mar jong en oud gao op ut kerkhof dan kèèken.

Naor al die zerken mee daoronder de lèèken.

Lòòp ik dan te waandelen over al die paoi.

Dan zie ik ze daor liggen, veul goei mar ok veul kaoi.

Ik kende er veul van klèèn tot hèèl gròòt.

Nou zen ze gelèèk, ze zen allemal dòòd.

De miste waren erm, sommige waren rèèk.

Hier maok ut nie uit, ze zen allemal lèèk.

Kekte naor de zerken, dan kunde ut wel bekèèken.

Un kruiske vur de erme, mar un tombe vur de rèèken.

Mar óót as we wir op zullen staon, zó as veul geloven.

Dan zen de erme ut allerirste boven.

Dan zullen de rèèken onder die zwaore zerken.

Ok unne keer héél hard moeten werken.

Nog efkes kèèken bij ut graf van mun taante en òòm.

In de schaduw van unne hèèl gròòtte bòòm.

On wirskaanten is ginne stéén te zien.

Dus liggen ze hier saomen alléén misschien.

De kerkhoven zullen nog héél lang bestaon.

We gaon er tenslotte allemal aon.

Mar ok héél veul meessen die nou creperen.

Laoten dur éégen liever cremeren.

Mar ik, die van kléins af aon hier heb gewond.

Kies vur un plekske hier onder de grond.

Iederèèn maag dan komen kééken.

Hoe ik daor lig, onder unne zerk, bij de lééken.

NAAR BEGIN VAN DEZE TEKSTPAGINA