Ur wordt
niemir gezongen
Ut
valt nie iederéén op mar ur wordt niemir gezongen. Ut isser
nie stiller mee geworre, want al die auto's, vliegmachiene en
die brommers, maoken nog geweld genog.
Kéék
ik mar wir is nor vruuger, toen wier ons ut zingen mee de
paplepel ingegoten, ut begon al mee Slaop kiendje slaop, daor
buiten lopt un schaop… en as kléén kiendje wiesen we
toen al ‘nou moet ur geslaopen worren’. Mar nou hebben ze
vort unne radio in de wieg en unne mobiel on ut pluffon, mee van
die vlinders, asse daor nor kééken, daor worren ze tureluurs
van en dan gaon ze ok slaopen, nat liggen ze ok nie mir, ze
hebben nou vort pempers, dus janken doen ze ok nog mar alléén
om desse honger hebben. Dus ge heurt ok gin jong mir kwééken.
Toen
ik grôtter wier, toen kreeg ik zangles van ons moeder, die
naoide veul, ok vur aandere meesen, en as ons moeder naoide, dan
zong ze, ik kan ze zó nog opnoemen.
Nou
noemen ze die liedjes smartlappen mar toen waren ut
levensliederen. Ze zong van alles, zó as:
Achter
in het stille klooster.
Aan
de muur van het oude kerkhof.
Heide
wietska, vooruit geef gas.
Daar
bij die molen.
Nooit,
nee nooit geen oorlog meer.
(Ging nog over dun irste 1914 - 1918)
Pluk
mij Susa, zo riepen al die bloemen.
(Un nuuw kléénkéénd van men hiet ok zó.)
Ik
kan nog wel un efkus durgaon, want ut waren ur héél veul.
Ut
gekke is, wij Tilburgers, die toen alléén mar Tilburgs protten,
die zongen in ut Hollands.
We
hadden toen ok nog Radio Centrale van Boxtel mee drie kanaolen,
as daor vur dieë tééd bekende liedjes opkwamen, dan zong hil
de buurt mee..
Zelfs
in de crisistééd, de jaoren 30, veul meessen zonder wéérruk,
mar ze blééven zingen:
Bij
mier biest du sjeun, we trekken van de steun, en eten van ut
crisiskomite, we eten vléés uit blik, waor ge de moord in
stikt…
Op
school, ur wier gezongen. Iedere school had wel un zangkoor, mar
al was ur gin zangkoor, gezongen wier ur toch. Néé, nie
alléén kerkliedjes, mar ok veul aander.
Waar
de blanke top der duinen.
Wie
Neerlands bloed in de aderen vloeit.
Waar
de lucht en weide wolken.
In
een blauw geruiten kiel.
Brons
gruun eikenhout.
Mar
ok in de kerk, iedere Zondag was ut préés, want ok iedere
parochie had un kerkkoor, en as ge un bietje katholiek waart,
dan konde mee zingen van de ‘Kyrië ‘ tot dun ‘Ita misa
est,’ die liedjes kende ze allemal, hil de kerk zong mee,
saomen mee ut kerkorgel. Ok nog in ut latijns.
Ok
hier kan ik nog un tedje durgaon, mar dan is ut scherm van menne
kompjuter te kléén.
Gingen
we waandelen mee de klas, ur wier gezongen, want overal hadden
wij liedjes veur.
Vur
Paosen, vur ut vurjaor, ok vur de zomer en de wenter, vur
Sinterklaos, vur de Kerst en Driekóóningen, nie van die
frutliedjes waor se nou de kender mee op stap sturen, mar echte
liedjes, zó as van Moeder Magdelena op onze Lieve heers graf.
Dan wier ur soms wel gezongen van ‘zat ons moeder Magdelena al….
op de schriebele schrap.’ Mar ut klonk.
Dan
hadden we nog al die familiefisjes, irste Communie, plechtige
Communie, un trouwerij of un bruiloft, daor wier gezongen ‘Want
unieder kende zun éégen lied’.
Ok
in dun orlogstééd wier ur gezongen, soms un bietje verbasterd,
in plots van ‘Leve de Wilhelmien’ zongen we dan ‘leve det
witte wel Mien’. Dus ok in dun orlog veul liedjes die dur dun
bezetter nie op préés wieren gesteld.. Ok die duntjes kan ik
me nog goed herinneren.
Toen
kwaam onderaand de bevrijding en kregen we te maoken mee Engelse
liedjes mar ok mee nuuw Hollandse, zó as Trees he unne
Canadees, saomen in de jeep en dan vol gas soms wier ur dan
nog aachter aon gezongen ‘Tegen unne bóóm aon’. Ok nog
bekend:
Pappa
kwam uit Duitsland,
klopte
aan de deur,
mar
Rietje die dee open
en
kréég subiet un kleur.
Rietje
waor is mamma?
Mamma
lee te bed,
mee
twee Canadezen…
Mar
ok ut bekende Ut is unne long wee de tippererie… en Monnie
is de roet of all…
Liepen
we in de Heuvelstraot van de Gruyter nor de Gruyter, en zó hard
aswe konnen, galmde die liedjes over de straot, onderwéél wel
kééken nor de medjes natuurluk.
Later
toen we gingen werken, overal waor ge kwaamt wier gezongen, in
de stopperij op de textielfabrieken, in de confectiefabrieken,
in un garagebedrééf en op dun bouw, of un waaserij, overal
klonk ut zingen. Ok dun lóódgieter op ut dak zong mee, zó det
de kraaien dochten ‘Wes dè vur unnen vremde vogel’. Ok de
soldaoten zongen, iedereen die goeie zin had die zong. We hadden
toen veul meer goeie zin, docht ik.
Rats
, kuch en bonen…
Blonde
Mientje heeft un hart van prikkeldraad …
Oh
Sergeant ze hebben mijn putties gestolen…
Ik
heb un huis met un tuintje gehuurd…
Toen
wij uit Rotterdam vertrokken…
Geef
mij maar Amsterdam…
Oh
Sjonnie zing een liedje voor mij alleen…
Er
woonden twee motten…
Eens
zal de Betuwe in bloei weer staan…
Mar
toen, in de jaoren veftig, ut hield op, toen kwaam de irste
radio's mee batterijen, In ut begin wier ur nog welles mee
gezongen, maar ut hee nie lang geduurd, we waren uit gezongen.
Mar
ut wier nog stiller, we konnen vort nor muziek luisteren mee un
koptillefoon.
Ze
hadden vort unnen wolkmen, mee bendjes en nog laoter mee Cdees.
Mar
ut zingen was over, ondanks ut lawaai, ut wier stil, wesse nou
dan stil noemen.
Ok
op de fisjes, unne disk jokkie wier dan ingehuurd, ze waren vort
bang det de meesen op ut fist, kramp in dur kaoken kregen asse
zelf meezongen, dieë disk jokkie zette de muziek dan zó hard,
degge ulkaar niemir kont verstaon, konde gin ruzie kréégen
óók.
Nou
lééf ik nog un bietje mee mun gedaachten in de tééd det ur
nog wel gezongen wier, as ik dan gao waandelen mee mun hundje,
dan heb ik aaltij un duntje in menne kop, ik zing dan nie, want
dan denken ze tegensworrig degge gek zéét, ge kunt nie net as
vruuger midden op straot ‘Oh Heideroosje’ gaon zingen, dan
worden nog vlugger gepakt as vur drie kilometer te hard rijen.
Durrom, ik neurie mun liedjes. Toch gebeur ut dan nog dek iemand
vurbij lóóp, die me dan verbaost onkekt en zee ‘Wat zegt u
mijnheer?’ Nou ik zee hillemal niks, ik neuriede gewoon. Mar
om dan toch iets te zeggen, zeg ik dan ‘Ok goeie middag’,
norgelang de tééd van de dag.
Wek
ok sunt véén, over un tedje, vur dun ééne duur ut misschien
iets langer as vur dun aandere, gaon we allemal nor de zelfde
plots, ik koom ur welles, op ut kerkhof, en daor… wordt ok nie
gezongen, vruuger ok nie, of ut moet unne vurdwaolde merrel
zéén. Zelfs Mieke Telkamp heurde daor nie.
Daor
en dan pas zen we vurgoed öitgezongen, dus as ge verstaandig
zéét, zing nog efkus deur, zólang ge ut nog kunt, ut is ok
goed vur oe longen.
|