INHOUD VAN SCHILT
HOME

BRABANTS

AUTEURS
TEKSTEN
INTERVIEWS
SPECIAAL
HEILIGE BOONTJES


Print deze pagina

ELIE VAN SCHILT

Toen Sint Nicolaas nog Sinteklaos was


 

Dan denk ik toch wir aon vruuger, toen ik zelf nog kéénd was. Wij as kender hadden niks aanders as Sinteklaos, ut kerstmenneke daor hadden we nog nóót van geheurd, néé Kersmis was iets det alléén te maoken had mee ut kiendje Jezus, mar niks mee un kerstmenneke.

Mar Sinteklaos, die was echt, hij was Bisschop gewist van Myra, hij was zó echt, zun botjes hebben ze laoter nog overgebrocht nor Bari in Italië, daor kan ut kerstmenneke nie aon tippen, mee zun slee en un paor AB herten urveur.

Sinteklaos en zunne zwarte Piet, as kéénd was ik ur toch wel un bietje bang van, vurral die roei en dieë zak van zwarte Piet, daor laag ik wel óót wakker van, we din as kéénd ok wel is dingen die nie móógen en ut stond allemal in ut boek van Sinteklaos. We zongen ut zelfs " Wie zuut is kréégt lekkers, wie stout is de roei "

Néé, nie net as nou, we begonnen nie in September al over Sinteklaos te zééveren, pas as Sinteklaos mee zunne bóót in de Piushaoven was aongekomen en mee zunne schimmel dur Tilburg ree, dan begonnen wij pas te prakkezeren wéwwu vur Sinteklaos won hebben, nog de vraog of we ut dan ok zon kréégen.

Nou wiessen we wel, Sinteklaos kon wel veul, mar nie op zis plotsen tegeléék mee zunnen schimmel rondrijen. Néé, daor had ie iets op gevonden, net as de paus overal zun bisschoppen hé, zó had Sinteklaos ok overal zun sekondanten, un sort suregaat sinteklaozen. Hier in Tilburg toen ik kléén was, ree Frie van Moorsel as Sinteklaos dur de straoten, was ut koud, dan wier ur hier en daor bij un café even gestopt en un borreltje gepakt om wir werrum te worren, ut is unne keer gebeurd, toen was ut zó koud, en ur wier zó dikkels aongelee, dun Frie wier goed zat, goed det zunnen zwarte piet um opving, mar ut kwaam ur toch op neer det de kender zaagen, hoe Sinteklaos goed zat van zunnen schimmel afdonderde.

Mar niks meessseluks was de Sint vremd, ok dees moes kunnen.

We wiesen in die tééd toen nog niks van kompjoeters, ok nie van Lego of Nintendo, wij waren al blij mee un kleurboek, un verfdóós, of un autoke mee un sleuteltje, twintig keer draaien en ut ding ree wir unnen meter of drie.

De medjes un pop, die misschien al drie keer opnuuw was ongekleed mee Sinteklaos, un theeservieske of un poppehüïs det dun Opa in zunnen vrije tijd had gemokt. In dieë tééd, toen niemand ut brééd had vonden wij as kender ut mar héél gewoon det Sinteklaos ok ieder dubbeltje un paor keer om moes draaien vur dettie ut üït gaaf.

We kregen ok pupkes van marsepein, un sjokkeladeletter, unne appelesien of un manderijntje, allemal dingen die we de rest van ut jaor nie kregen.

Appelsienen, manderijntjes,véégen en smellappen die groeiden hier nie, dus wij moesen ut doen mee unne goudrenet, un rooister appeltje, noten en wenterpééren. Wij zetten ok ginne schoen, néé gewoon unnen klomp, schoenen droegen we alléén mar op Zondag, in dieë klomp un stuk pee, en daor moes ut péérd van Sinteklaos ut mee doen, ons kunnijnen wieren ur naoderhaand vet van.

De dure Sinteklaoskudootjes. Ut was gek, mar un paor weken vur zis December was zó mar ineens dun autoped weg, ok ut fietske van mun zuster en nog meer dingen. Mar dan op Sinteklaosmééregen stond dieë autoped en ut fietske wel mee un aander kleurke, wir neffen de toffel waor al die aandere kudookes van Sinteklaos stonden. Dun autoped was dan inneens van un jonger bruurke en ut fietske van mun zuster kreeg dan ok unne aander boske.

Néé. de Gamma en det sort doe ut zelf dingen waren ur toen nog nie, ok gin spüïtbuskes, ut moes toen allemal nog mee un kwasje, dus Sinteklaos mee zunne zwarte Piet hebben ut ur bist druk mee gehad.

Mar net as vur veul kiendjes had Sinteklaos vur men ok van die üïtschieters, ut jaor dewwu de kaomer in vlóógen en alle süïker en sjokkelade bildjes gin kopke mir hadden, jaoren laoter heurde ik pas, ut Sinteklaosfisje op de fubriek waor onze Pa werkte, was goed nat gehouwen mee snevel en bier, toen ie thüïs kwaam, heet ie vur de lol overal de kopkes afgebeten.

Ons moeder was ur nie blij mee en ut was gin Fraans toen ze um det eventjes vertelde, gin Fraans mar vur de buurlui toch goed verstaonbaor.

Ik zaat nog op ut kleuterschooltje, toen kreeg ik unnen trapauto mee Sinteklaos, un vul te duur stuk spulgoed vur un kéénd van unne draoimaoker mee un weeklóón van elf gulden, Irst jaoren laoter heurde ik det ie twintig gulden had gekost en ons moeder bekaant un jaor vur aander meessen had zitten naoien om dun auto te kunnen kóópen. Mar un paor jaor laoter was ie vur men te kléén geworren, ons moeder hé dun auto opnuuw geschilderd en um toen verkocht en wir un aander kiendje wier gelukkig gemokt mee menne auto die ik van Sinteklaos had gekregen.

Ut waren welk meesen un endje üït de buurt, aanders liep ut in de gaoten natuurluk, det Jantje of Keesje mee menne auto ree.

As ge nou vraogt on de kléénkender " Wet wilde hebben mee Sinteklaos ? " " Och opa, unne nuuwe kompjoeter of un snorfiets, " néé dan denkte soms toch " Sinteklaos had oe botjes mar in Myra gelaoten, misschien waren de Turken net as wij vruuger nog wel tevreeien gewist mee un kleurboek of un verfdóós "

Néé, ut is gin Sinteklaosfist mir zó as vruuger, in September lóópen de jong al op sjokkeladeletters te zabberen en lagen de zakken mee pepernoten al in de supermert. Mun jongste kléénkéénd nog mar goed vééf jaor, die zee al

" Sinteklaos die bestaot nie " Mar wel mee nor de Piushaoven en wel unne lijst van twee A4 lang waor allemal opstao wettie wil hebben.

Al die buukskus van spulgoedwinkels die iedere dag binnen worren gegooid, zit ie üït te plüïzen of ur soms iets in stao wettie nog vergeten is.

Néé, ut is niemir zó as toen, ik weet nog onze pa verjaorde op vier December, daor ze ons moeder tegen, " Gij kréégt oe verjaordagskuddootje wel mee Sinteklaos " Mistal un nuuw péép en unnen büïl Rooi ster tubbak " Ik verjaorde op negen December en dan zee ons moeder " Ge het al genog mee Sinteklaos gehad "

Dus ge kont beter nie in December verjaoren.

Toch denk ik mee un bietje nostalgie trug nor vruuger, ok not toen mun éégen kender nog kléén waren, soms hadden we zelf nie ut geduld om te wochten tot Sinteklaosméérege, holden we ze half slaoperig üït bed om die gelukkige snüïtjes te zien as ze zaagen wet Sinteklaos allemaal gebrocht had.

Och toen waren wij nog kender mee de kender en nou zen de kender vort ouw mee de ouw, ze weten ut allemal vort veul beter as wij, ut stopwoord is vort

" Jao Pa mar det was vruuger zó " Mar toch denk ik dikkuls " Ut had van men nog zó meugen zéén.