BRABANTS

Toon den Zoon van Nilleske

(Ton Priemus)

Op 7 juni 2010 bereikte ons via Elie van Schilt het overlijdensbericht van Ton Priemus. Hij overleed op 2 april 2010 in Australië, het land waarheen hij vanuit Tilburg emigreerde in het begin van de jaren ´50. Via Elie van Schilt droeg Ton Priemus onderstaand dialectgedicht bij aan CuBra.

Ton Priemus is tachtig jaar geworden.

Onderstaande tekst werd in oktober 2001 geschreven door 'Toon den Zoon (van Nilleske)', een neef van Elie van Schilt. Toon emigreerde in het begin van de jaren '50 vanuit Tilburg naar Australië; ook zijn broer woont daar, en zijn zus emigreerde naar Nieuw-Zeeland. Nadat hij de verhalen van Elie op deze site had gelezen, klom hij in de pen, en schreef hij enige verzen over de 'Tilburgse Taol' onder de titel

Overpeinzingen van een oude emigrant

Enen tilburger blèft altij nen tilburger.

Dè wordt algemeen gezee

van diejen meens uit die stad mee un fraters gat

en un standbilt van Willem Twee

Nao hil veul jaoren in den vremde,

kwaam ik eindelik is ne keer terug

en zocht verheugt noar de plotskes van mèn jeugt.

Daor bij de koningshoevense brug…

Ik kende al vlug hil veul dinger terug

zoas den heuvel, den besterd en ut kenaol

mar wek 't gekste vond, dè bekaant niemand me nog verstond.

Want ik praot nog die ouw tilburgse taol.

Ik had men vertier en fietste mee veul plezier.

in de verte zaag ik altij den heuvelse toren

Mar op ene keer mee hul men gekèèk verzelde ik in 'n vremde wèèk

en gadomme, ik was harstikke verlore.

We zin vruuger altijd: zedde de weg ooit kwijt,

dan kekte irst altijd eens goed rond.

Vooral op de fiets, ziede altijd wel iets.

En, ge het ok nog aaltij ene Tilburgse mond…

Dè was goeie raod, want 'n endje verder in de straot

liep 'ne meens mee 'n kiendje on z'n haande.

Ik vroeg, zeg beste maot, wes de naom van deze straot?

Mar hij keek me aon of ie waoter zaag braande.

Ik had aachtermekaar deur, der was iets verkeert mee diejen sinjeur.

dieje tobbert kon me echt nie verstaon.

Ik had medelijen mee dieje vent, mar ik was hier echt nie bekent.

Dus ik denk, dan fiets ik mar wir aon...

Ik was net kloar om te goan, en stond nog efkes te staon.

toen ut klein menneke tegen z'n vadder begon te praote.

Hij zee, "Wat een vreemde persoon, waarom praat hij niet gewoon."

En toen kreeg ik het eindelijk in de gaote!

't Klinkt meschien wel wat gek mar die vent had un heel grôot gebrek

en dè had ik nou pas in de gaoten.

Der was mar êen ding verkeerd: dieje tobbert had nooit geleerd

Om echt fassoenlijk Tilburgs te praoten.