Ge zéét mee de tééd un bietje ouwer geworren, maar in al de jaoren die vurbij zen dochte toch nog dikkels on vruuger. Zó was ut ok mee "Toosje" Un verry , verry old memory, dus al verrekt lang geleëien.

In die tééd had ik al un iets mee un schóón medje, ut was lang vur dun tééd desse un medje "vriendin" gingen noemen, wij vreëien, en hoe ? We kusten elkaar, det klapte, soms tot diep in ut kelsgat, tussenwééls, hier en daor un bietje vuulen of alles nog zaat waor ut moes zitten, mar veul verder déurfde we toen nie te gaon, veul medjes dochten toen nog desse van un kusje ok al kiendjes konnen kréégen. As ge dan 's Zaoterdags ok nog moes gaon biechten, dan was onkuisheid in die tééd un verrekte gróóte zonde, die ge nie zó mar efkes vlug tegen dun biechtvadder gingt vertellen.

Mar mistal vroegen ze ur zelf naor, of ge un medje had, gin onkuise gedaachte, gin onkuise

dingen, en daor zaate dan mee un rooie kop, mar ut was nogal donker in zonnen biechtstoel, dus ik denk nie desse ut zaagen.

Mar ge had urbij, die vroegen oe ut hemd van oe lééf, hoe dikkels, ok wegge gedaon had, en op ut list "Of ge ur spéét van had" Dan moeste, metéén wir liegen, want spéét, néé, det hadde ur eigeluk nie van, we vonden ut vuls te lekker, mar det konde in dun biechtstoel nie gaon vertellen.

Mar net as bij de biste getrouwde paoren, kreegde ok wel is ruzie, dikkels over iets van niks, en dan mokte ut gewoon éut. Un paor daogen laoter was ut dan wir aon, zoiets as de knipperlichten bij unne onbewokte overweg.

Ur wier ok gevreëien mee twee sóórten, ge spraakt ulkaar ergens aaf, om zó laot, ur wier wel gevreëien, mar ut was dan nie meer as un 'scharreltje '

Echt vrijen begon pas, as ge bij ut medje théus kwaamt, zó wier ut ok genoemd

"hij/zij vrijt théus" Ut théus vrijen, daor zaate dan, al die aander jong zaate oe on te gaopen, tot de moeder zee "Des nou de vrijer van ons Truusje" of hoe ut medje hiette.

Pa begon muttéén, wegge dit vur de kost en wegge verdiende, na aflóóp van de tuntóónstelling móógde dan in de gang of in ut póórtje nog efkus mee ut medje vrijen, nie te lang, want dan wier ur op de deur of raom geklopt mee de roep "Ut is na lang genog gewist" nor binnen.

In dieë tééd kwaam ik as lóódgieter op veul textielfabrieken ( aander fabrieken han ze toen in Tilburg nog nie éutgevonden ) wij mokten de goten die lekte, nuuw zink maoken in de volkommen, waoterleiding, ur was toen veul wéruk vur unnen lóódgieter op die fabrieken.

Op één van die fabrieken zaag ik " Toosje " ze werkte in de stopperij, ik viel subiet vur Toosje, vergaat de'k al un medje had. Toosje was blond, niks gin verftroep, natuurblond van dur éégen, wangen om zó in te bééten, vuur rooie lipkus, néé, ok hier hasse gin lipstift vur nóódig, un paor borsjes, die ondeugend hun nuske vuréut stóóken, un schóón strak kuntje en un onderstel, daor niks op af viel te keuren.

Un protje gemokt en verdomd Toosje viel ok un bietje op men. We hadden toen nog schaft van twaalf tot half twee, waorvan we de miste tééd gebréukte om in ut wolmaggezéén bij ulkaar te kééken en te vuulen wetter allemal aanders was. Néé Toosje had gin moeite mee de onkuisheid, wij noemde ut toen stoeien, mar daogen laoter vonden we soms nog plukken wol op de gekste plotsen in ons kleren.

Mar dan moete wir naor un aander kurwaai, verder is ur nog oe éégen medje, dus Toosje raokt un bietje op dun aachtergrond, want ge kont toen in Tilburg nie mee twee verschillende medjes éutgaon, binnen de kortse keren stonden dan bekend as unne bonte hond.

Dan moete onder dienst, ok nog nor Indië, waor ge wir kekt nor al die donkere Indiese schóón meskus, ok daor is ut nie bij kééken alléén gebleven, ge wot toch weten hoe utter bij zó'n zwart vrouwke éutzaag, van ut één komt dan ut aander en vur degge 'r éérg in het, ligde mee zun tweeën onder dun klamboe. Daor is nog un liedje over gemokt "Als ik onder munnen klamboe lig te dróómen" en in dróómen gebeuren soms de gekste dingen.

Dan komde wir trug in Tilburg, ut lekt of Tilburg veul klénder is geworre, de straoten smaller, ut is allemal aanders.

Ok zelf bende aanders, van onkuisheid wieste niemir wettut was, ge kond ut zelfs niemir schrééven, mar oe medje wies ut nog wel, dus ut botste al gauw.

Ut medje wó spaoren vur dun éutzet, mar ik ging liever stappen, Tontje van 'tHof, Sjef de Beer, Kees Versjéér, om te stappen en te vrijën, dan gingen we nor boerke Mutsurs, ut waandelbos laag ur neffen.

Mar we waren toch éut ulkaar gegroeid, de vonken sloegen ur niemir aaf. Soms as we in de stad liepen dan kwaam ik Toosje nog welles tegen, nog net zó schóón as de jaoren daorveur, mar ze hing wel in dun éérm van ok ginne lillukke jongen, misschien is ze ur wel mee getrouwd.

Néé, ik ben nie getrouwd mee ut medje van toen, maar mee un aander, al meer as veftig jaor, toch docht en dromde ik nog wellis van Toosje, dan zaag ik ze wir as toen, mee dur blonde haor, dur knap snéutje, die borstjes mee dur nuske vurréut, ut strakke kuntje en de schóón bintjes, mar al zeker meer as virtig jaor heb ik ze niemir gezien.

Nou zit ik list, ut was goei weer, hier ergens in de buurt op un turrasje te genieten, in de schaduw van unne gróóte kastanjebóóm, un gloske sherry vur me " Ut lééven is goed in ut Brabantse laand " Un endje bij men vandaon zitten ook un stuk of vier vrouwen mee ulkaar te kletsen, ok net as ik, taomeluk belegen, roep ur één, menne kaant éut "Hallo bende gij ut?" Ik kéék nog efkus om, of ur soms iemand aachter men zaat, maar néé, ze bedoelden men.

Ze zaag wel de'k heur nie kende, toen kwaam ze nor men toe en zee "Ik ben Toos ". Toen wies ikkut nog nie, had vruuger meer Toossen gekend, mar nie altoos.

Mar ut was vur men unne kaoie dag, ut was echt "Toosje" ut medje waor ik nog dikkuls van gedromd had. Heur blonde haor was peper en zoutkleurig geworren, kan ok spuuling zen gewist, heur vuurrooi lipkus hasse nou wel gestift, ut was net un klapróós, dan die borstjes mee dur nuske vurréut, daor hing genog om un héél baby afdééling de tiet te geven, dan nog ut strakke kuntje, die terrasstoelen waren réum van maot, mar mee "Toosje" as vulling zat ut goed vol, de bintjes, de schóón bintjes, ze had hier en daor unnen knobbel en ok spataoiers, Toosje was net as ik oud geworre. Ik kreeg drie kusjes van dur, twee aon ééne kaant en één on dun aandere kaant, we raokten on de praot, ze was weduwe, ze had ok kender en kléénkender, mar over ut wolmaggazéén hebben we ut nie gehad.

Ik heb ok nie gevraogt waor ze wonden en zij ok nie on men, mee un "Misschien zien we elkaar nog wellus erguns en un haand hebben we afscheid genomen.