- Deze column is in 2001 gepubliceerd in het bedrijfsblad van de firma B., onder de titel Ex-libris. De authentieke manuscripten zijn helaas verloren gegaan. Ik had ze boven mijn bed willen hangen. Maar voor u, vandaag - :

Soms is de pen scherper, dan het zwaard. Ik weet niet waar het vandaan komt…

Een gewone woensdagmiddag kan wel eens heel anders lopen dan het plan was. Nu is ‘schoenen kopen’ al helemaal niet de meest ontspannen bezigheid, maar het moet wel een paar maal per jaar gebeuren.

Mijn geduld is die dag een paar maal op de proef gesteld door de jongste van ons vrolijke drietal. Soms heeft ‘ie namelijk zo’n grote mond dat ik vrees dat zijn onderlip nog eens over zijn kin slaat. Je moet ingrijpen vóór het kind een cosmetische operatie nodig heeft, ten behoud van zijn originele appetijtelijke snoetje..

Hij heeft deze middag al een paar verbale correcties achter de kiezen om te voorkomen dat hij alleen zijn zin krijgt. Daar baalt ‘ie altijd stevig van. Zijn vocabulaire en volume is dan van een niveau wat ik de grotere twee geeneens toe sta ‘en plein publiek’ te gebruiken, laat staan dat hij met mijn toestemming zijn eigenzinnige wensen door mag drijven. Vandaar dat het schatje ook al eens gezellig alleen boven heeft gezeten. Als hij gewoon kan doen, kan ‘ie weer gezellig naar beneden komen.

Normaal, laat ik altijd maar weg want ik weet in bepaalde verhitte omstandigheden ook niet goed wat dat is. (Het is een complexe bezigheid, kinderen opvoeden. Je hoort de mensen wel eens zeggen dat ze ‘vanzelf’ groot worden…wat in de praktijk helemaal niet waar is…)

Dit alles zet zo’n beetje de toon bij aanvang van het schoenenkoop avontuur.

Nu vielen die schoenen eigenlijk wel mee, dat was zo bekeken. Maar laten ze nou in een rek van die verschrikkelijke leuke pantoffel-laarzen-beesten-poten vinden. Eén paar wél in de juiste maat van de middelste, het andere paar véél te groot voor de voeten van de jongste.

Alle rare dingen moeten een keer kunnen, denk ik dan, met angst in mijn hart dat de jongste ermee van de trap lazert. Om mezelf stevig in te dekken zeg ik: dat ik niet met hem naar het ziekenhuis rijd wanneer dit gebeurt, waar ik – en dat weet ‘ie natuurlijk – niets van meen. Bij de kassa aangekomen, blijken de afzichtelijke krengen twee maal zo duur te zijn als de prijs op het rek aan geeft. Jongens, dit gaat dus niet door. Nah, als je zeven bent, en je hebt al een rotdag kun je er zoiets helemáál niet bijhebben!

’s Avonds, als ik naar bed ga, kijk ik nog even naar mijn ‘rijkdom in ruste’. Wat zijn ze lief, als ze slapen. Groot is de verrassing als ik een handgeschreven brief van de jongste naast mijn kussen vind. Vertederd probeer ik zijn fonetisch schrift te ontcijferen:

Het lukt niet helemaal, maar de aanhef MAMMA is genoeg om me die nacht op zoete wolken zwevend te laten slapen. Een s c h r i j v e r in de dop!

De volgende ochtend, voor het ontbijt, neem ik de lieve schat even apart en vraag hem te vertellen wat hij geschreven heeft. Gezeten op mijn bed blikt hij heel serieus op zijn zorgvuldig prille publicatie.

Rustig en ernstig, zonder enige intonatie, leest hij langzaam voor uit eigen werk:

"MAMMA, jammer dat ik het moet zeggen dat jij een rotwijf bent."

Ik ben geland, geloof mij, ik ben geland…

De volgende avond vind ik op mijn kussensloop een ‘Korrelatie’- geschenk, zwart op wit: