‘Eigenlijk, heb ik daar helemaal geen kaas van gegeten’, zegt mijn nieuwbakken collega.

Ze is nu twee-en-eenhalve maand in dienst, en er is al heel wat werktijd ‘ter ondersteuning’ oeverloos weggeluld.

Drie jaar is het team bezig geweest om meer helpende handen erbij te krijgen.

Er zijn wat machtswisselingen aan de top geweest, waar wij erg positief over zijn. Het is toch ook wel eens lekker om op een stevige factor binnen een grote organisatie terug te kunnen vallen, zonder dat er meteen beweerd wordt dat de verantwoordelijkheid niet bij de aangesproken figuur ligt.

Zowat al onze wensen zijn ingewilligd en over de uitbreiding van formatieplaatsen zijn beslist geen klachten. De interne sollicitatieprocedure droeg de kanttekening: dat bij geen directe geschiktheid van interne kandidaten, een externe werving mogelijk zou zijn. ‘Wat zéur je dan?’ zegt u?

Ik moet even doorzeuren over iets vervelends dat op de werkvloer om de hoek komt kijken: ik heb blijkbaar door een vreemde ingewikkelde interne procedure de Charles Swietert van de Zaak getroffen. Kent u hem nog, de staatssecretaris die beweerde een doctorale graad te hebben in de weet-ik-veel-kunde? Dát heb ik te zeuren.

In gedachten noem ik onze Charles Swietert van de Zaak, Miep.

Ik had in het verre verleden namelijk een ontzettend leuke collega met dezelfde naam.

Miep kwam via een uitzendbureau, kwam gewoon, zag veel en werkte altijd de sterren van de hemel.

Zonder gezeur, wars van ‘moeilijk doen’, gewoon aanpakken was haar devies.

In dat opzicht verdient de huidige Miep haar naam helemaal niet, en dat is jammer, heel jammer.

Maar binnen de categorie waar oud-collega Miep, haar roepnaam, méér een w e r k woord werd, moet u denken aan alle elektronische apparaten die bij aanraking van Miep spontaan een eigen leven gingen leiden.

Alarmsystemen sloegen op hol, lampen gingen spontaan uit en aan, of deden het nooit meer.

Alle elektrische apparatuur brandde knisperend door en binnen de kortste keren was alles rijp voor de Kringloop. Miep exorciseerde nodeloos alles waar ook maar Philips, Sony of Hewlett Packerd op stond. Er hoefde maar een stekker aan te zitten of een schakelaar, dat was genoeg. Het ging onherroepelijk kapot. Zelfs de Technische Dienst begon zich huiverig achter de oren te krabben.

Met enige tactische ingrepen weerden we Miep in een straal van ongeveer een meter van vitale attributen. Miep was, volgens ons, één groot elektromagnetisch veld!

Erg praktisch was dat natuurlijk niet.

Maar met Mieps eerder genoemde kwaliteiten, was het uitwerken van het tijdelijk contract voor ons geen moeilijke opgave. Deze Miep verdiende haar krediet met verve, vlag en wimpel. Een pracht collega!

Wat zo vreemd is aan de andere Miep, de Miep van nu, is het volledige gemis aan praktisch handelen en praktisch inzicht. ‘Ik moet hier overal bij nadenken’, zegt ze.

Ja, graag wél ja.

‘Er is zo weinig ruimte voor mijn persoonlijkheid’, klaagt Miep vrolijk verder. Waarop ik zeg, dat het team en de werkzaamheden alle ruimte bieden aan haar professionaliteit, want dáár is ze tenslotte voor ingehuurd. Bovendien werken wij maar diensten van drie, vier of vijf uur, en dus blijft er voldoende ruimte over om de persoonlijkheid elders bij te gaan tanken.

Als ik ten einde raad voorzichtig informeer naar haar agogische, methodische en medische kennis van zaken, en belangstellend vraag naar haar beroepsopleiding, antwoordt ze mij met de opmerking dat: niemand haar dat ooit gevraagd heeft.

Wat ik raar vind, en hetgeen voor mij geen bevredigend antwoord vormt.

Nog maar eens dan: wat heb je gestudeerd?

En dan val ik van verbazing bijna van mijn stoel. Maar dat is vast omdat mijn broek al eerder zover was afgezakt, en nu om mijn enkels hangt.

Miep/ Charles heeft een cursus N.L.P. gedaan, zegt ze wat nuffig. Zo…!

En wat moet ik me daar ongeveer bij voorstellen dan? vraag ik verder.

‘N.L.P.? NLP is: Neuro Linguïstisch Programmeren!’, zegt ze, alsof ze zelf zojuist het ei van Columbus heeft gelegd. Ze schudt haar blonde haren achterover en knippert met de blauwe ogen.

‘Enne…eh, wat kún jij daar dan precies mee, hiér?’ Als ik eenmaal iets wil weten, wil ik het écht weten ook.

Miss Miep ontpopt zich namelijk tot een undercover Miep pur sang.

Waarbij ik refereer aan de uitleg van het w e r k woord: M i e p e n.

Ik zie brandvlekken zich schroeiend aan de oppervlakte openbaren. Zaken vallen traag kruimelend uit elkaar. Ik plak meer ‘banden’ dan ooit tevoren, ik tape zwakke enkels, zet stokken op de juiste hoogte, en houd de craquelé porseleinen psychische steigers van cliënten in hun wankel hervonden evenwicht en het hart stevig vast. Duidelijke instructies worden slalommend door haar genegeerd, en Miep miept almaar positief enthousiast eN-eL-Peënd om zich heen.

Bovendien denkt de Miep, áls zij denkt, te gaan en komen wanneer zij wil én is zij heel goed in het verdraaien van feiten.

Het houdt maar niet op.

Dat is mijn interpretatie, ik heb nooit zo bewust Neuro Linguïstisch Geprogrammeerd, dáár kan het natuurlijk ook aan liggen.

Maar waar ik ooit een Miep voor n o d i g had, is dé Miep zelf, een e x t r a opdracht geworden.

Eerlijk gezegd verwacht ik ieder moment een verborgen camera te ontdekken en de kop van Ralph Inbar, die vanachter spiegels en vanuit bloempotten de hele heisa opneemt.

Dit kan toch niet echt waar zijn…

Met mijn hartelijke dank aan de afdeling personeel & opleiding van de Firma B.