Ja, ik begrijp dat het u overvalt – zo direct na 5 december, maar laten we het er toch maar eens op tijd over hebben. Ergert u zich bijna dood aan alle overdaad rond de feestdagen? De zoveel gangen schransdiners, beschreven in alle weekbladen? Erger, glanzend gefotografeerd? De chique geklede en volmaakt gelukkige gezinnen, met een blauw gespoelde oma op de bank en een opa, met zo’n modern montuurtje? Mensen, het is fop, niet echt, gekunsteld, in scène gezet. Het houdt niet langer als de droge klik van de camera. Het begint er al mee dat het zo vlot blotig geklede vrouwelijke model verrekt van de kou en haar ‘echtgenoot’ klaagt over de kriebelende coltrui onder zijn dubbel breasted colbert. De kinderen, drie in getal en natuurlijk van elk soort één – de verdeling maakt verder niet uit – slachten elkaar direct na de fotosessie primitief af tussen de kerstversierselen en de poedersuiker. De ingehuurde opa en oma wachten beiden op de deeltaxi’s, die bij vertrek ieder een andere kant uit rijden. De ene naar huize Avondrood en de ander naar zorgcentrum Elisabeth. Zo, dat was het uitje weer dit jaar. Om over het eten nog maar te zwijgen. Er is geen enkele zichzelf respecterende hap, die een urenlange fotoreportage doorstaat. Naar de voedingswaarde van het feestdiner werd al niet gekeken. De glans komt van opgespoten vet en suikerwater. Is het u al eens opgevallen hoeveel van diezelfde weekbladen, na de feestdagen, de meest ingewikkelde vermageringsdiëten publiceren? Terwijl vier weken eerder ieder recept bereid dient te worden, met grote hoeveelheden volle room?

Als mij gevraagd wordt wat wij eten met Kerst, is het antwoord eenvoudig: "Lekker!"

Wij eten altijd lekker. Je kunt er niet van houden, maar het is zorgvuldig bij elkaar gezocht en met liefde klaargemaakt, en dus lekker en voedzaam. Wij kleden ons zoals wij altijd doen. Voor ons is iedere dag een feest, alle kleding is feestkleding – zonder glimmers, schittertjes, lovertjes of uitpuilende decolletés met afvriezende tepels. Geen knellende boorden of schoenen met lederen zolen. Onze kinderen hebben zich nog nooit op laten poetsen tot iets wat zij niet zijn en ze hebben geen fotosessie vooraf nodig om elkaar hardhandig de juiste plaats te wijzen. Kerst, lijkt zo een dag als alle andere.

Toch is er een kleine verandering dit jaar. Niet bij ons, maar in de pers. Want dit jaar is het eerste jaar dat Maximá de feestdagen ten paleize doorbrengt. Officieel als echtgenote van de kroonprins. En juist dit jaar, introduceert zij een geheel eigen stijl. Zij hult zich dit jaar niet in haute couture en dat heeft met roddels over zwangerschap niets van doen. Nee, ‘onze’ Max is aangestoken door de Hollandse zuinigheid en de ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’-mentaliteit. Bovendien heeft zij haar prioriteiten stevig verlegd, dat is heel verstandig van die meid. Max heeft besloten zich ‘meer in te zullen zetten, voor het kind in het algemeen’. Behalve dat haar eigen Lex zo gedwongen wordt opnieuw hetzelfde jacquet van verleden jaar te dragen, heeft zijzelf haar hofdame de opdracht gegeven die ene jurk wat te vermaken tot een geheel andere creatie. Het leuke jasje laat zij keren, zodat de contrasterende voering u tegemoet komt. U moet daar niet over zeuren, van: heeft ze dat nu alwéér aan? Want mevrouw van O. heeft een hoger humaan doel. Alles wat ze hierdoor bespaart, stort ze linea recta op de crisishulp-rekening van haar oude vaderland. Haar vader, hoofd van een landbouw- en veeteeltkartel in den vreemde, zal het bedrag verdubbelen. De schoonmoeder van Max, overtroeft dit genereuze gebaar drievoudig. Maar zij is dan ook de rijkste vrouw van Nederland met een uitkering, die ieder jaar weer stijgt. En zo vieren ook zij in alle eenvoud, met beschuit met muisjes neem ik aan, de geboortedag van J.C. Ik stel dan ook voor dat wij Max haar maandinkomen voor haar parttime functie met een bonus verhogen en iedere politieke partij mag dit voorstel overnemen voor in de verkiezingscampagne in januari 2003. Ik ben benieuwd wat we daarvan terug zien in de partijprogramma’s.

U krijgt een geheel andere kersttoespraak en de rechtstreekse nieuwjaarswensen. Via satelliet. Want uit goed ingelichte bron, ik vertel u niet zomaar wat, heb ik vernomen dat Max en Lex zich hoogst persoonlijk fysiek in gaan zetten bij de voedselverdeling in San Miguel de Tucumán. Hun internationale contacten gaan meer opleveren als alleen de sneeuwkwaliteit informatie van privé-pistes in Gstaad. Dat is dan misschien wel te laat voor Pablo Gómez, zijn uitgemergelde zusje Maria Rosa en negenenveertig andere Argentijntjes, maar nog op tijd voor al die andere kinderen die daar (en waar ook ter wereld) sterven van de honger. Max, meid, het is een fantastisch goed begin, zet hem op en vooral volhouden! Er gaat een hele andere wereld voor je open, ik weet het zeker. Wij staan allemaal achter je. En daarom storten wij die vijftien miljoen euro, die we anders de lucht in zouden laten vliegen, er gewoon bij.

Dan is het stil…

Heb ik het nu erg tegengemaakt? Uw Koninklijke Kerst verknald? Bedenkt u zich als ik u vertel, dat u zo niet in de rij hoeft te staan voor uw eten – hetgeen in veel andere landen een normale procedure is, bij de aanvang van iets wat heel misschien op een maaltijd lijkt? Wat eten we vandaag, is daar: eten wij vandaag wat? En dat u dit jaar niet gaat lijden aan de kerststress in de rij bij de kassa om uw kerstkledij af te rekenen, die zich werkelijk nergens anders voor leent, dat haalt u ook niet helemaal over?

Dan wil ik toch nog even vals bedelend gebruikmaken van het oprechte sentiment: u kunt uw kerstgevoel makkelijk kopen: stort de waarde van zowel het één én het ánder, op een S.O.S. nummer. U vindt het een dezer dagen in de krant en op TV. Wedden?