ben ik, zo heb ik mij laten vertellen. Dat vraagt om verduidelijking.

Er zijn veel verschillende types. Zo heb je: de bruggenbouwers, de bruggenhoofden, de plankenleggers, de plankendragers, de kuilengravers en de vliegtuigspotters zijn er ook, ja.

Maar ik wilde even met u terugkomen op mijn eigen categorie, voor de verwarring ook bij u blijvend toeslaat.

Als er ook maar een kuil voor mijn horizon dreigt te verschijnen, sta ik meteen klaar met een flinke bos hout. Ziekelijk. Moemakend ziekelijk en zwaar. Want natuurlijk ben ik helemaal niet alleen verantwoordelijk voor alle gaten in mijn omgeving. Noch voor het passeren of ontwijken ervan. En het verweer, dat ik deze planken leg om niet steeds zelf in een kuil te vallen, mijn enkels te breken, om natte schoenen te voorkomen of anderen uit de diepte op te hijsen, is zwak.

"Steek er dan een vlag in", zei een Wijze Man mij ooit, en juist deze handeling vergeet ik vaak genoeg. De macht der gewoonte wint het altijd weer snel. Maar een ‘goede raad’ is aan mij welbesteed en ik zie mezelf nog juist op tijd het hout weer eens bijna over een groot gat kieperen.

Maar iedereen heeft dus recht op zijn eigen gat, ‘ieders eigen gat eerst’, zou ik willen zeggen.

Daarom vraag ik in een ‘Op-Hoger-Niveau-vergadering-met-de-Kopstukken-van-de-Zaak’ mijn plan(k) ook terug en verontschuldig mij bij hen, voor mijn hardnekkige gewoonte, als volgt:

"Het spijt mij, ik ben slechts een eenvoudige plankenlegger, ziet u… en dit hier (-) is, naar ik nu duidelijk zie en hoor- helemaal niet ‘mijn’ gat. Ik heb deze kuil niet gegraven en u hebt er mij toch al weer veel te lang in rond laten lopen. Vertel mij, hoe kom ik hier eigenlijk in terecht? Het behoort niet tot mijn taak, in gaten te zitten, ze op te meten of de andere kant ervan te vinden. Dit gat is van jullie, dat zie ik nu ook wel. Mijn voorstel om de overkant te bereiken ach, het is slechts van hout, het is domweg een veel te kort latje en u kunt het beter aan mij teruggeven, anders valt er straks nog iemand over…ik mompel nog iets van sorry, splinter…(Ziedaar, zowaar: een vlaggetje!) …dus, redt ons maar en wijs ons de weg. Natuurlijk zie ik nu ook wat flinke grote planken uit jullie eigen parket, zo ongeveer eh…hier…of daar…?" En dan blijkt dat mijn plank, hun vlot vormt. (En: Hole in one! Zo wordt het spel gespeeld. Leve Foudraine...)

Terwijl ik later thuis onder de douche sta – ik heb iets met water, komen altijd de mooiste gedachten.

Is een plank over een gapend gat, niet de meest eenvoudige primitieve brugvorm?

Is een brug, in principe, niet gewoon een middel om zo snel en veilig mogelijk van punt A naar punt B te komen? Zoals u in een bos een simpel boomstammetje over een slootje legt?

En is het niet afhankelijk van omstandigheden zoals tijd, de hoeveelheid en de kwaliteit van het materiaal hoe mooi, hoog of duurzaam een plank, een brug wordt?

Brug, plank, vlot, ladder, woorden… "Laat ze even de hik krijgen in hun donkere woud", denk ik, me aan de waterstraal vasthoudend, en trek voor de spiegel de houtsplinter uit mijn eigen oog. Ik wil mezelf altijd recht aan kunnen kijken en met beide ogen het licht blijven zien. Ik heb mijn collega’s even gewaarschuwd dat ik twee planken stevig onder mijn eigen voeten spijker, waardoor ik me ga verplaatsen als een olifant op ski’s. Van de rest stoken wij deze winter de kachel. Ik glimlach me zo warm om ieders gat heen.

En mocht iemand op de zaak nog eens een beroep doen op mijn logistieke besef van de kortste route tot het Algemeen Dagelijks Leven? Dan begin ik in het vervolg heel voorzichtig met hun spelletje: Mikado. Dat zijn maar hele dunne houten sprietjes, en als het beweegt: dan zijn ze gewoon weer af. En, hard voor de zaak, schrijf ik voortaan sierlijk, maar wel met een dikke D! Van: Dom en ook van Diplomatiek.