De derde VRIJDAG in september…

Ook meneer Moberg leest CuBra: nou, dank-u-wel meneer Moberg, héél goed - maar niet goed genoeg. Ik ben misschien een beetje paranoia als ik denk dat het de nieuwe Ahold-remedie is, een nog altijd dik betaald paracetamolletje tegen de beurskoorts? Nee, doet u ook maar geen zegeltjes, nog steeds niet nee.

Gaan we het gezellig over de hoedjes van j.l. dinsdag hebben? Wilt u dat? Over de creatieve Koninklijke restverwerking van al het vakkundig geruimde pluimvee? Over burgerlijke, ongehoorzaam aan de ophokplicht onttrokken, eitjes-in-een-mandje-op-het-hoofd?

Over Màxima, onze Nationale Blijde Doos, die maximaal op een roze wolk zat en dus is het een meisje? Hieperdepiep, nee hoor.

Over de Algemene beschouwingen van onze Volksvertegenwoordiging dan? Dat meent u toch niet serieus? Wat moeten we in vredesnaam met een Volksvertegenwoordiging die zichzelf buitenspel houdt, wars is van allerlei maatregelen die alleen Jan-met-de-pet lijken te treffen? Omdat er in Nederland zoveel Jannen-met-de-petten zijn, zónder riante wachtgeldregeling, mét nadere WAO herindelingen, zónder zicht op gouden loopbaanontwikkelingen, mét een afgeslankt sociaal stelsel – houdt u het maar op een uitgemergeld lijk – mét flutpensioentjes: van al die zaken waar de gekozen Volksvertegenwoordiging zelf geen last van heeft. Zelfs de medicijnenknaak gaat aan de eigen collectezak voorbij. Geen van de Volksvertegenwoordigers is een ziekenfondsverzekerde, ze bepalen allemaal allang hun eigen risico en daarmee vol liefde en zeer bezield, dat van u. Mag ik een teiltje?

En natuurlijk weet ik het niet beter, ga toch weg, ik weet van niks! Laat u zich niets wijsmaken hoor. Ik flap er maar wat uit, zonder dat het ook maar iets oplevert. The Story of my life!

Thuis doe ik dat ook, en ook daar: het nada-noppes-niks-nul-effect.

Mijn hart en ziel parkeer ik vaak moeizaam en met zorgvuldig geformuleerde standpunten gelardeerd op het puntje van mijn tong, terwijl ik voortdurend dialogen in monoloog in mijn hoofd repeteer. En als ik dan, tot het uiterste getergd door praktische obstakels langzamerhand zó gedemotiveerd raak dat ik geneigd ben om alle hoop te laten varen, dan knoop ik de pijpen maar snel dicht want het loopt mij meer dan dun door de broek.

Het leven is: keuzes maken, of dat nu een politieke keuze of een persoonlijke keuze betreft, dat maakt niet uit. Volgens mij is dat juist de parallelweg van de minste weerstand.

Want u zit aan iedere keuze toch zo’n beetje vast, of u dat nu wilt of niet. Prijst u zich maar gelukkig, met het Hollands Diep: ons democratische stelsel – want zie: waar de meerderheid voor gekozen heeft, dát krijgt u doorgaans eh…niet. Het is namelijk politiek mogelijk om achteraf een andere meerderheid te vormen, en dan is dat ineens de meerderheid die de dienst uitmaakt. U doet het dus altijd goed/fout. Het leven gaat aan alle kanten met u op de loop. En, kunt u daar op terug komen? Ja hoor, als u een lange adem heeft wel – dan kan dat. U gaat gewoon weer optimistisch, zoals ik, iedere keer naar de stembus om een signaal te geven. Vraag mij niet aan wie, want ik weet het niet meer.

Ik ben vandaag rijp voor emigratie.

Op het pad van mijn persoonlijke keuzes zitten ook een aantal vage sociale partners. Zij gaan onduidelijke coalities aan met derden, doen mij dure beloftes en plegen op grote schaal kiezersbedrog. Uiteindelijk dien ik mij neer te leggen bij de feitelijke keus van de meerderheid in mijn gezin, zo denkt mijn privé-meerderheid. Een mens raakt zo de weg wel kwijt. Ik doe het altijd goed/fout voor de ander en voor mijzelf doe ik, mijns inziens, veel te weinig.

Ik was veel eerder al rijp voor emigratie, wat dat aangaat.

Maar héb ik dan niet mijn koffers gepakt, met de lucifers in de andere hand gestaan om de schepen achter mij te verbranden? Nee… ik heb gewikt, en gewogen, en mezelf weer eens te (of beter, géén) licht bevonden. En zelfs onbedoelde duidelijke signalen zend ik zat: de planten hangen dor in de potten, was stapelt zich op, en de ijskast verzuurt net zo snel als ikzelf.

Enfin, toch maar de Algemene beschouwingen? Of de subjectieve debatten dan? Zegt u het nou maar gauw. Ik weet het ook niet meer, ik kan het niet meer volgen, echt niet. Ik zie steeds meer vraagtekens in deze tekst opduiken. Het lichtpuntje van deze week voor mij is het Depressiviteits Onderzoek door enkele grote Nederlandse Universiteiten. Gelukkig! Dan laat ik daar mijn roestend anker zakken.

Maar eh: de kosten? Voor wie? Baten? Voor wie?