Ik had iets eenvoudigs in gedachten, toen de jongste "Afrika" antwoordde op mijn vraag: "Als we nou eens naar de zon toe konden gaan, wáár zou jij dan heen willen?" Zijn tropische reisdoel biedt wel de hoogste zongarantie. Dat is waar. Tevens is het budgettair hartstikke onrealistisch. Met mijn inkomen ligt een volledig-verzorgde-vier-daagse-voetreis voor vijf personen, naar Weelde-statie (B), meer in de richting. De hele bevolking droomt van de zon. En gelukkig hebben we die vandaag volop. Daarom heb ik het gewaagd om stevig ingepakt in het enige zonnige hoekje op de tuinbank achter het huis te gaan zitten. Nou, dat was een Nova Zembla-ervaring waar dhr. W. Barentszoon een warm puntje aan kan zuigen. Net voor ik bezweek aan de kou, heb ik me in licht bevroren toestand voorover van de bank kunnen laten tuimelen, zodat de jongste mij in zijn middagpauze naar binnen heeft gerold. Dicht tegen de verwarming aangedrukt, ben ik bevend ontdooid. Waarna we de atlas hebben gepakt, want de jongste kon op school Engeland ‘ineens’ helemaal niet meer vinden. En voor Spanje had hij ook al de verkeerde afslag genomen.

Terwijl hij zich door een eierkoek heen eet ("Kijk Gem, ik ben een reus!": ook de tafelmanieren smelten als sneeuw hier in de zonnige keuken; de kruimels rollen van zijn oorlellen en uit zijn volgepropte mond…) vinden wij op de wereldkaart beide landen terug. Precies op de plek waar hij en ik ze ooit eerder hebben laten liggen. Wij zoeken op onze eigen manier: "als we op de krijtrotsen in Noord-Frankrijk staan, da’s hièr – en de zon schijnt ’s morgens op je rug, de zee voor je neus – zie je… Dover, en Dover ligt in… juist, dus wáár moeten we dan zoeken? Als we het land kunnen zien, kan het nooit zover weg zijn… Hartstikke goed!"

Op deze wereldkaart is Spanje slechts een vingerkootje verder.

Een van zijn schoolvriendjes is in de binnenlanden van Spanje gaan wonen en de jongste denkt als hij hem schrijft, dat hij daar vast wel kan gaan spelen. De brief ligt al klaar op de piano. Er moet een vertaling bij: ondanks al zijn inspanningen zijn de letters flink meer in elkaar gaan zitten dan zijn bedoeling was. Bovendien zie ik hem schrijven met een snelheid, die het sneller denken als het op papier schrijvend bij kunnen houden, verraadt. En helaas zit zijn dyslexie hem altijd dwars. Hij schept in zijn brief heerlijk op: mijn beste vak op school is reekenen en ik (onleesbaar? staat daar: kanal?) deelsomen, keersomen, en plus, en min somen. en schrijven gat ook goet. en taal ook. mariolijne is in vurwagting (de rest kan ik met geen mogelijkheid lezen) groetjes, en dan – foutloos, leesbaar- zijn eigen naam. Dat is een vooruitgang, want jarenlang heeft hij zelfs daarin de J andersom geschreven. Ook de leestekens begint hij toe te passen. Nu de hoofdletters nog. Ik vind het een fantastische brief.

De jongste weet heus wel dat zo’n verre reis met een vliegtuig moet. Hij verwacht dan wel heel Frankrijk onder zich te kunnen zien liggen (zoals in de Atlas) en hij wil daarom alleen vliegen met ‘mooi weer’.

Zoals v a n d a a g !

Ik snap meteen en vooral precies wat hij bedoelt. Vanmorgen heb ik ook de vakantie-advertenties uit de zaterdageditie van het regionale dagblad uit zitten spellen. Met de wetenschap dat je over grote lengten van de Nederlandse Noordzeekust dik in de Nationale slipshit zwemt, is mijn enthousiasme voor een vakantie in eigen land danig geluwd. De hele dag is in de voortuin van de overburen een man bezig met het uitgraven van de riolering. Niet mijn idee van vakantie – en zo te zien, van hém ook niet. Voorheen zag ik nog recreatiemogelijkheden richting Bloemendaal en het West-Friese achterland, maar ik begrijp dat ik dit jaar net zo goed kopje-onder kan in onze éigen plee. Daar weet je tenminste wie erin gepoept heeft en de reistijd naar onze WC is ook aanmerkelijk korter. Een tweepersoons file is te overzien. Schoon Texel en (nog) schoon Zeeland zijn net zo druk als de Spaanse Costa’s, zodat ik er nooit in het hoogseizoen heen wil. Bovendien betwijfel ik of ze daar wél een blauwe vlag zullen kunnen blijven hijsen. Rijkswaterstaat kan me nog meer vertellen. Ja, aan de Costa Verde wel misschien… Daar duidt het ontbreken van de blauwe vlag trouwens helemaal niet op de aanwezigheid van Salmonella, maar als waarschuwing voor de sardines. Dat ze al in de olie zijn – voordat ze in de olie zijn. En ‘verde’ doet bij mij tegenwoordig een scherp alarmbelletje rinkelen. Als ik iets onthouden heb van prachtige groene landschappen – is het, dat het ‘verde’ vooral bewijst dat het in dat bewuste gebied zo vaak prachtig regent.

Ik weet u a l l e s te vertellen over de: FUNGUS EUROPA GIGANTICA TRAUMATICA.

Wij kennen de Spaanse regen. De eindeloze Tsjechische slagregens. De malse én vooral aanhoudende Franse regenbuien over alle 95 departementen. De wat sombere Italiaanse piesmiezer. Wij kennen zelfs Griekse mist en Griekse sneeuw! We herinneren ons het troosteloze grijze uitzicht vanuit de tent, vanuit het lekkende kampeerbusje én vanuit een klamme caravan met luifel. Die luifel dient om ’s zomers lekker in de schaduw te kunnen zitten. Naar het schijnt…Ons gezin weet als geen ander hoe beroerd het kilometers lang loopt in een natte onderbroek en die nog ‘droog’ is, vergeleken met de rest. We hebben milde vakantieherinneringen aan de temperatuur van bergrivierwater, omdat wijzelf het toen weer eens zóveel kouder hadden.

We verstaan minimaal in zo’n zes talen dat: "het hier anders altijd zo’n heerlijk weer is" en "morgen klaart het vast op!". Behalve de Grieken, liegen ze allemaal - is mijn ervaring. Dus vraag ik de liefste vanavond maar eens te informeren naar dat ene huisje, hoog op de falaise ten zuiden van Calais? Daar verwácht ik tenminste altijd regen en zo valt het weer ons daar nooit tegen. Een blauwe vlag hebben we daar nog nooit gezien, die durft daar niet te komen…

En anders, gaan we toch gewoon een keer allemaal met de jongste méé? – Spélen, jawel! Bij Tonito!