Kunst, is een raar begrip. Ondanks mijn multifocale glazen, mijn lenzen en de leesbril, registreren mijn hersenen vaak niet dát, wat ik volgens de kunstenaar zou moeten zien. Als het canvas besmeurt met paardenmest later bespoten wordt met een hoogwaardige transparante acryl fixatie, zie ik alleen een doek met stront en dode strontvliegen die de eerdere geurige aantrekkingskracht niet konden weerstaan. Veel gaat zo aan mij voorbij.

In Kopenhagen is een Deense museumdirecteur aangeklaagd en vrijgesproken. Hij stemde namelijk toe tot het exposeren van het werk van een Chileense kunstenaar, die goudvissen liet rondzwemmen in tien op elektriciteit aangesloten blenders, hetgeen ook mij een kleurig geheel lijkt. Tien cilindervormige kolommen op roestvrijstalen voet, stralend oranjekleurige vissen zwemmen in het heldere water. De kromming van het glas verandert de vorm van de bewegende vissen. Op de roestvrijstalen glimmende voet van de apparaten zit een knop… Bezoekers kunnen vervolgens via een druk op de knop de vissen in de blender vermalen, hetgeen volgens mij een kleurig resultaat geeft? Ik weet niet of de blender is afgesloten met een deksel, ik denk van wel. De aanklacht is namelijk niet ingediend door museumbezoekers die de stomerijkosten op het museum wilden verhalen, maar door dierenbeschermers die eisten dat de stekkers onmiddellijk uit het stopcontact werden getrokken. De rechter heeft echter besloten dat de directeur de eerder door de politie opgelegde boete van driehonderd Euro niet hoefde te betalen omdat: ‘de vissen op slag en humaan zijn gedood’. De stekker mag er weer in…

Waar ik nu zo benieuwd naar ben, is niet zo moeilijk te raden. Want wat beweegt iemand om op een druilerige zondagnamiddag in een museum te gaan kijken en eerst eens een rondje om het object heen te lopen, de arm te strekken en met de uitgestoken wijsvinger langzaam zo’n blender in werking te stellen?

Ik wil helemaal niet weten wat iemand dan ziet, zoveel voorstellingsvermogen heb ik nog wel.

(Mijn moeder had vroeger een blender die sprekend leek op de hierboven beschreven apparatuur. Zij pureerde in minder dan een handomdraai doorgelegen bananen, rimpelige appeltjes en stukken sinaasappel tot een smakelijke vitaminedrank en zij dacht er in de verste verte niet aan om een proteïnerijk element aan het geheel toe te voegen. De bananen en het overige fruit waren echt allang hartstikke dood en bijna in staat van ontbinding, hetgeen hun consumptieve aantrekkingskracht danig verlaagde. Weggooien, vond mijn (nog) altijd zuinige moeder een grote zonde. Met al haar oneindige culinaire fantasie en zuinigheid, zou zij nooit en te nimmer de goudvis, de hamster noch de kanariepiet – laat staan de hond of de kat – dood of levend, tot blubber vermalen.)

Bij nader inzien wil ik trouwens ook helemaal niet weten hoe een museumbezoeker dan nog kijkt, als hij of zij op zo’n ‘kunst’ knopje drukt.

Is dát wat de Chileen Evaristti met zijn kunst voor ogen heeft? Gaat hij voor de rode waas van de schuimende substantie, of voor de rode waas over het netvlies? Art is, immers net als beauty, only in the eye of the beholder. Zo verwordt deze kunst in mijn ogen, tot een psychologisch kunstje.

In eenvoudig populair Deens: een køtkønstje.

Het ontbreekt er nog aan, dat we deze act terug gaan zien als een industrieel ontwerp; in groot formaat komen we ‘op slag en humaan’ af van BSE koeien en pestpluimvee. Onder primitieve wetgeving terdoodveroordeelden, mogen kiezen: by hanging, the chair, the bullet, injection or by the blender…