Met de recente bekentenis van meneer V. v.d. G., is het in ieder geval de wereld uit. Eèntje dan, al twijfelen intimi nog voorzichtig. Maar, denkt u ook niet dat meneer Bush allang stiekem iets dergelijks aan het organiseren is? Zonder dat u precies weet wat, of waar, of waarom? En wat denkt u van Melkert versus de aanspraak op de PvdA-troon, die waar nu ene ‘Wouter’ op aan scharrelt? Of de driehoek Voorhoeve – Couzy – Van Kemenade? Bloedspannend in een filmisch jasje, bloedstollend als alles wat op fictie wijst, bewaarheid wordt. JFK, de film – PIM, het toneelstuk, en ook over de troon volgt nog wel eens wat. Srebrenica is al een voortdurend drama.

Daar komt bij, dat een ingezonden stukje op de Leed Pagina’s van CUBRA (KLIK HIER) mij wel heel sterk doet denken aan:  Hoe ook mijn vader ooit ‘under cover’ opereerde op een geheime missie!

Ik wil hier niet beweren dat hij de meest godvrezende persoon was die ik ooit heb leren kennen, ofschoon hij de Heer wel vaak genoeg aanriep. Mijn vader kon de sterren van de hemel vloeken, als daar aanleiding voor was. En het zat hem blijkbaar niet vaak mee. Daarom hoorde ik mijn moeder er even zo vaak en snel achteraan roepen: "Henk! Denk toch om de kinderen!" Daar dacht hij ook wel aan en hij antwoordde haar: "ja-ah" en vloekte vervolgens, wat decibellen minder, de zwarte gaten van het firmament helemaal dicht.

(Mevr. V. & ik, zouden dezelfde vader kunnen delen…)

Hoe ze hem ooit zo gek hebben kunnen krijgen om bepruikt en gehuld in lange rokken de straat op te gaan, is mij nog steeds een heel groot raadsel.

De man was bijna twee meter lang, had gigantische voeten en een zeer markante kop – een schitterende man, die niets met rokken had, of er moest een vrouw in zitten.

Evenwel vond hij op al zijn missies steevast een flinke borrel met sigaar aan het eind van zijn bezoek. (Hetgeen de omvang van het ‘raadsel’ misschien wel wat verkleint…)

Hij wilde zó wel fulltime paus worden, die wapperende rokken nam hij dan wel voor lief. Omdat al doende, deze decemberactie steeds maar in tijd verder uitliep en de kinderen (teleurgesteld, neem ik aan) er allang naar bed waren gebracht, ‘vergat’ hij bij het haastig bestijgen van de trap op het laatste adres zijn rok- staf- en beenlengte. Een ambitieuze twee meter lange carrièrejagende Sint vol jonge klare, schat een situatie dan ook net even iets anders in.

De krachttermen van de buitelende Schijnheilige logen er niet om en bleken karakteristiek bij mijn vader te horen. Er was niemand in de buurt die Henk snel influisterde dat hij om ‘de kinderen’ moest denken. Want alle volwassen aanwezigen waren ervan overtuigd, dat de kids – ook in zijn positief liederlijke staat en zichzelf overstijgend als de ‘grote kindervriend’- toch wel erg sterk in zijn gedachten aanwezig zouden zijn. Een volwassen misstapje.

Hij viel niet alleen uit zijn dubbelrol, door zijn grote voeten. En behalve God, moest er wel héél wat meer aan geloven. Zodat de kinderen, uit hun eerste sluimer gewekt door de rommelde herrie tussen de etages, al voor dat ze ook maar een blik op de baard van Sinterklaas geworpen hadden, elkaar toeriepen dat "meneer Geux!" eraan kwam.

Dát moet, op zijn minst, voor hen nét zo’n grote verrassing geweest zijn!

"Nóóit meer," bezwoer hij bij thuiskomst, "nóóit méér!" - hetgeen niet op de borrel sloeg…

Zo ontstond in mij het voornemen, dat ik - later zelf groot en iets kleins rond had lopen – op minimale wijze mee zou doen aan de gebruiken rondom de Goed Heilig Man. Ik vond het maar een hoop ‘gedoe’ en dat vind ik nog steeds. Het is een nog maffer verhaal als van kinderen en de ooievaar, of vanuit de rode kool, dat je van zoenen baby’s krijgt, of enge ziektes van w.c. brillen, dat God alles ziet en meer van die jarenlang vol te houden leugenachtige theorieën. Cadeautje? Prima, maar het hele complot-verhaal kwam er bij mij niet achteraan en dat kreeg hij vooraf, ook niet mee. De oudste accepteerde daardoor snel het oude gebruik van het decemberkinderfeest als een sfeervol volksritueel, en respecteerde de bijhorende verkleedpartij van de volwassenen.

Tot hij, eenmaal op school, toch nog heftig geïnfecteerd raakte met het Sintvirus. Toen ik hem voorzichtig polste of hij zich niet meer kon herinneren hoe de vork aan de steel zat, antwoordde hij met een alles verpletterende wijsheid dat hij dat n a t u u r l i j k en z e k e r wel wist.

"Gem," verklaarde hij eerlijk en oprecht "dit is Zijn BROER…".

Ik zie op die manier meer mensen, zonder ook maar met de ogen te knipperen, er wel heel makkelijk mee weg komen. En die zijn veel ouder, als vier jaar….