INHOUD GG
HOME
SPECIAAL
AUTEURS
TEKSTEN
BRABANTS
INTERVIEWS

PRINT PAGINA
REAGEREN
 

G E M M A  G E U X

 

Op hoop van zegen, on line

Sinds ik vanmorgen om zes uur mijn ogen opende, zit ik in zo’n glazen schudbolletje met kleine witte friemeltjes. Vanuit mijn bed is er een geel-roze gloed in het duister en rechtop, zie ik de laag poedersuiker groeien op het dak. Met de slaap is het gedaan. Zachtjes sluip ik naar beneden en posteer mij met goed zicht en vers gezette koffie bij het raam. Alles is stil en donker. Nou ja, eh donker? Sinds bij de herinrichting van onze zijstraat een verdwaalde lantaarnpaal precies aan de andere kant van de heg wortel geschoten heeft, is het bij ons in huis nooit meer donker. Daardoor is het licht feeëriek en steken de contouren van de molenwieken donker af tegen de wattenlucht. En van alles wat mij niet bevalt aan sneeuw en winter, is er één uitzondering. Het geluid. Nooit wordt het geluid zo teer gedempt, als wanneer er een vers pak sneeuw ligt. Mijmerend slurp ik aan de koffie en overdenk de week. Heb ik dat nou allemaal wel zo goed gedaan? Had ik niet beter…? Wat ging er fout, waar ging het fout, wat liep lekker, wat viel tegen en wat viel mee? Want ik ben een beetje lam geslagen en aangedaan. Iedereen heeft wel eens zo’n dag waarvan hij weet dat het beter was geweest, om diep onder de dekens te blijven. Alles gaat fout, alles valt uit je handen, zelfs je eigen woorden vallen verkeerd uit de mond en de atmosfeer is als een koude natte klamme lap die zwaar over het hoofd heen hangt. Ik weet dat je geen enkele dag over kunt slaan, laat staan een hele week. Maar ik zou er heel wat voor over hebben als veel wat zich al dagen lang om mij heen afspeelt, eruit geknipt kon worden.

 

Pietje Perrini gaat nieuwe lieve klanten krijgen aan zijn Grote Formica Tafel. Het wordt er stervensdruk. Maar alvorens Hij de sambucca’s en champagnesorbets aan kan laten rukken, moeten eerst de wijnbekers hier op aarde helemaal tot op de bodem leeggedronken worden. Ik weet het en ik kan niets doen, om het te veranderen. Maar het benadrukt wel mijn eigen sterfelijkheid. Ik heb een volslagen onterechte romantische voorstelling van zaken. Als ik mijn eigen heengaan mag regisseren wil ik een camerashot op de kiezels van Fécamp, ik in een crapaud – het glas Calvados half vol (de andere helft heb ik op en als het goed is, de fles leeg), opkomend water en zo ook, de zon. Voor het zoute water van het Kanaal mijn voeten omspoelt wil ik dat Hij, maar nog véél liever Pietje P., mij meeneemt. Santorini vind ik ook een schitterende locatie en doe dan maar een veel-sterren Metaxa. De vloed is er beduidend minder, maar ik neem aan dat ik daar op dat moment in werkelijkheid toch geen oog voor heb.

 

Wanneer ik deze week probeer te schrijven, ontstaan er alleen maar deprimerende stukjes. Daar zit u ook niet echt op te wachten. Dat de dood op kousenvoeten om ons heen sluipt, wist u allang. Om u heen is genoeg overtuigende ellende. De paus heeft misschien gelijk (nou, dat hoort u ook niet vaak, en het is de eerste en meteen de laatste keer dat ik het toegeef) als hij vermoedt dat God zich heeft afwend van de wereld. Zo lijkt het wel. Voor de rest beticht ik de man van het schaamteloos uitkramen van de grootst mogelijke nonsens met vérstrekkende gevolgen voor de hele mensheid en is het zo waarschijnlijk Zijne Heiligheids eigen aandeel wat de Heer langzamerhand heeft overtuigd. Heb ik daar iets aan? Nee, niet echt – ofschoon het mij wel op het andere been zet.

 

Mijn stille bede dat, het warm water mag gaan regenen vanmiddag – zodat ik niet languit in de sneeuw met de fiets op mijn bek ga, wordt verhoord. Het is een kleinigheidje, een peulenschil, het dooit. Auto, betekent volgens het woordenboek ook: zelf. Mijn auto weet dat en wil niet met mij mee. Het is te koud. Dus denk ik: "Misschien is God af en toe toch wel eens thuis, heeft Hij voicemail, of heeft Hij alleen een tijdelijke locale kink in de kabel met de Hot Mail van Rome - zoals wij de afgelopen dagen hier met een andere provider hadden.

Je weet maar nooit… Ach, als we nu toch zo’n beetje chatten; wilt U het dan niet zo moeilijk voor ons, mensen, maken en geeft U door aan Pietje dat K. zijn koffie graag zwart en sterk drinkt? Met een borrel en een sigaret erbij (oh, dat had hijzelf net ook al gezegd) en voor mijn lieve J. suiker en melk en de rest idem (liever een sigaartje dan, en als het kan: twéé neuten, want hij heeft heel wat in te halen). En voor mijn lieve H. de koffie: zwart, met een overheerlijke chocoladebol erbij. Laat de pot er maar bijstaan. Die laatste bestellingen hoeven nog niet meteen door te komen, dat staat in Uw hand geschreven, ja zoiets dacht ik al. Amen. Zegt zoveel als: ‘dat staat vast’, nou, ik hou U eraan. Noteert U daar dan meteen nog een vruchtenwijntje bij? Voor H.?

Of ik v e r d e r nog iets wil? Ach, verzoek mij maar niet…".

 

’s Avonds wordt het bolletje weer geschud en lijkt de verbinding verbroken. Ondergesneeuwd. Sereen stil. De lijn is dood.


Terug naar begin van de pagina

 

Hieronder kunt u uw reactie mailen naar Gemma.
Vul uw naam in:


Geef uw e-mail adres op:


Over welke column gaat het? (datum of onderwerp):


Uw opmerkingen:


 

 

Terug naar begin van de pagina