BERGERAC

Het begint er allemaal mee, dat er op een donkere koude avond een onbekende fles wijn opengetrokken wordt: een witte Bergerac. En wáár ligt in hemelsnaam ‘Bergerac’? Je kunt het kostelijke nat natuurlijk ook zó naar binnen laten lopen, maar ik wil altijd graag weten wat, wáár en waarom - en zo zoek ik via Internet naar de onbekende streek naar het: waarvandaan.
Het is dan nog maar een kleine stap om door te linken naar wat men daar allemaal in de verhuur heeft? Vorig jaar hebben wij onze vakantie doorgebracht in ons prachtige Brabant – met een redelijke hoeveelheid gevarieerd gistrijk Belgisch Bier. Dat is ons goed bevallen, maar w i e weet hoe aantrekkelijk de zonnige berghellingen zijn waarop de druivenstokken staan die deze prachtige wijn voortbrengen?
En zo vertrekken wij, ruim zes maanden later - richting Perigord Vert.

In de Zweedse schone.
Manlief heeft tegenwoordig namelijk heftige relatieproblemen met de deinende Française met de lonkende ogen. De Française stottert chronisch en daar kan hij niet tegen.
En om nu meer dan duizend kilometer te gaan rijden in mijn enigszins krappe ‘auto-maatje’, dat wekt bij hem weer claustrofobische gevoelens op.
Daarom zoekt en vindt de liefste in Enschede de ijsblauwe koele Combi uit Texas, een flinke meid met jarenlange rodeo-ervaring… zullen we maar zeggen. Enschede is niet bepaald naast de deur – nee, dat vonden wij ook. Jezus, wat een end rijden zeg! Dachten wij dat Enschede ‘ver weg’ was? Dan de Perigord – dat is ácht keer op en neer naar de Achterhoek. Met een flinke omweg erbij!
Zo passeren wij eind augustus in diepe duisternis Antwerpen en in alle rust en een ongekend nachtelijke stilte periferieken wij Parijs, om zes, zeven uur later aan te komen op een zandpad dat naar een prachtig huisje voert, zowat boven op de beboste bergtop…

Wat moet een mens, zo ver weg, boven op zo’n verlaten berg?
Wij hebben het ons ook afgevraagd.
De eerste week zijn wij met enige regelmaat begonnen met ons zeventig kilometer oostwaarts toeristisch bezig te gaan houden met prehistorische abri’s en een aquarium vol inheemse vissen. Franse dorpen en steden worden nog regelmatig bezocht door rondtrekkende circusgezelschappen, die de exotische dieren dichtbij hun wagens laten grazen in de bermen. Tot verbazing van onze kinderen. Onze hond is hevig onder de indruk van de brullende leeuwen. Die staan gelukkig stevig achter slot en grendel hun canon te zingen! Het gaat door merg en been, en de staart van Dhr. Hond is deze dag niet tussen zijn achterpoten vandaag geweest…Terwijl de jongens tussen de ijsvogeltjes kanoën op l’ Isle, wacht ik samen met Hond en boek op de lommerrijke oever – lezend in de schaduw. De ‘stop’, die eigenwijs in het ligbad van het gehuurde huisje blijft steken, wordt verwijderd door de goede Phil die eigenlijk alleen het gras komt maaien. Tot zover, ‘de vakantieavonturen’.

Maar, maar… l a n g z a m e r ha n d vinden wij onze roeping óp de berg en eigenlijk zijn we sinds die dag de hellingen amper meer af geweest.
Want twintig meter buiten de gevel van het boerderijtje, dat wij huren van Jan en Lot, ligt een heel bos wat roept om uitgedund te worden. Volgens Lot en Jan mogen de kinderen zoveel boomhutten bouwen als ze willen en volop vuurtje stoken op de BBQ plaats. Al het dode hout mag het bos uit!
En,- mochten we ‘stenen’ vinden, of we die dan willen bewaren want daar stapelen ze later weer muurtjes van.
Kijk, da’s ándere praat – daar kúnnen wij wat mee.
De eerste dagen behelpt de liefste zich nog met de twee kleine bijlen die we voor de jongens hebben mee gebracht. Voor het serieuzere houthakwerk schaft hij bij de dichtstbijzijnde franse Boerenbond een bijl aan, van het formaat waar zelfs de vader van Kleinduimpje zich niet voor hoeft te schamen. Dan vallen er pas echte spaanders! De houtstapel naast het huis groeit dagelijks, evenals de boomhut die al gauw drie etages telt, de gestapelde muurtjes worden langzamer ietsje hoger.
De grootste stenen worden verplaatst door de Middelste – die is namelijk gelukkig beresterk! Oude droge bramentakken die zich als oneindige lianen door alle eiken en kastanjebomen geslingerd hebben, branden als fakkels in de oude olieton die wij in het bos gevonden hebben. Al het kreupelhout stoken we meteen op. Tot diep in de sterrennacht.
Wanneer de moeder van Lot even een kijkje komt nemen, ‘want het is zo sneu voor ons – met dat slechte weer van nu, anders is het hier écht veel warmer!’ reageren wij verbaast. Het weer valt ons helemaal niet tegen, och- een bui en een buitje zo af en toe, en toch nemen wij graag haar uitnodiging aan om in haar zoutwaterzwembad (dertig kilometertjes verderop) te komen plonzen.
Bovendien kan Dhr. Hond dan kennis maken met Tinus & Truf.

Tinus is de half blinde Grand Bleu de Gascogne van Ingeborg - waar onze hond ogenblikkelijk helemaal voor ‘valt’, en wij eveneens. Tinus is absoluut een schat die, zodra hij tijdens een korte wandeling een wildspoor vindt, luid joelend over heuvels en door dalen alleen nog maar enthousiast zijn ‘neus’ achterna rent. Truf, is een hondje van het soort dat getraind wordt om het zwarte goud van de Dordogne, de truffel - die onder de eikenbomen groeit – op te sporen. Truf past door het kattenluik.
Ach, we worden daar vreselijk verwend aan de rand van het zwembad: wijntje (een Bergerac natuurlijk!), salade, pasta, ijsje – het kán maar niet op.
Het uitzicht is fantastisch, het huis overweldigend en de gastvrouw héél charmant.
Langs de wijnstokken van Bergerac tuffen wij rustig westwaarts, terug naar ‘onze’ eigen berg waar wij gewoon weer verder gaan, met waar we gebleven waren.

Dus: wát moet een mens bovenop zo’n verlaten berg?
N i e t s , en dat is juist zo verrukkelijk.
Niets m o e t en zoveel m a g …
Het had gerust drie weken, drie maanden langer mogen duren!
Drie jaar, … dertig, … wat maakt het uit?
Vacance, en France! Vive le Bergerac!

A votre santé !

(met onze allerhartelijkste dank aan: Lot & Jan, Ingeborg, Tinus & Truf, Phil, et le bon Dieu…)