GEUX:

TIJD, VOOR EEN GOED GESPREK

Wáár gaan wij het vandaag samen over hebben, u en ik?
Ik wil in ieder geval, als columnist, hier mijn laatste wilsbeschikking aan u kenbaar maken. Ik wil perse niét, als lijk, op een grote draaischijf geplaatst worden in een vurenhouten kist, terwijl u allemaal ‘leuk’ om mij heen loopt te doen. Ik heb mij levend nooit als een fanatieke feesteling gedragen (wat niet is, kan misschien nog komen) terwijl ik een stevige borrel zeker wel op prijs stel. Ik ben dan inmiddels écht eindelijk definitief gestopt met roken en drinken, maar laat u dat niet weerhouden – steek er gerust nog eentje op en schenk het glas halfvol. Houdt u vooral een Ierse wake: drank, muziek, en haal de sterke verhalen op waarin uzelf een prominente rol speelt – overdrijf daarin gerust.
Verschijn lamlazerus met uw kater aan mijn gesloten kist. U mag de hond ook meenemen. Lach, huil, schep genoegen, doe vooral wat u wilt: bidt tot Mohammed, Jahweh, Jezus en God de Heer, tot alle profeten die u bedenken kunt, offer fruit en bloemen, omarm bomen, staar in luchten, roep zon en maan aan, hang knoflooktenen om uw nek of doe niets van dit al.
Ga alstublieft niet oreren over: hoe lief en goed, of wat voor kreng, en hoe ‘moeilijk’ – het lijk wel niet was. Ik kan u absoluut niet meer horen, dus ik héb er dan niets meer aan.
Mijn naasten ‘kennen’ mij al jaren en weten als géén ander – hoe ik in elkaar steek. Stak.
U voegt toch niets nieuws toe. U kunt naar huis.
Wat rest, is voor mijn familie en mijn vrienden. Zij maken het karwei wel af.
Geen broodjes kaas, geen plak cake – u heeft met die Ierse borrel uw traktatie allang binnen.
Geen bloemen, geen heilige missen.
Het eerste heb ik liever bij leven en het laatste heb ik bij leven liever nooit gehad.

Wáár gaan wij het vandaag samen over hebben, u en ik?
Over angst en waarschuwingen aan het adres van columnisten, en bodyguards.
Vanmiddag heb ik een ándere columnist aan de telefoon. Hij heeft zijn wekelijkse bijdrage over ‘Christenen’ vandaag terug laten halen van de bijna-pers, ongelogen waar. Een aantal jaren geleden heb ik ook eens ‘zelf-’censuur opgedrongen gekregen, wat de columns voor en over mijn werk betreft. Wat eigenlijk meteen uitnodigde tot het uitgebreid verklaren van zo’n writersblock. Ik heb mij slechts enige weken kunnen beheersen, met moeite – om vervolgens opnieuw los te branden.
Stilte, werkt niet.
Ik ben namelijk een veelpleger…
Wordt mij dan het leven zuur gemaakt door de personen of de groepen tot wie ik mij in de columns richt? Als u het over mijn werkgever, de Firma B. hebt – ja, dat is gebeurd. Vrijwel altijd achter mijn kont. En dat gebeurt nog steeds. Wie schrijft, die blijft en geniet een bepaalde populariteit…
Word ik lastig gevallen door de paus, de wethouder, de Katholiek, de premier, Trix, Lex, Max, de AIVD, omdat ik hun namen noem op CuBra? Nimmer.
De paus stuurt mij wekelijks een bloemstukje met een handgeschreven briefje dat ik maar niet ontcijferd krijg. De Amsterdamse wethouder wil met mij aan de zwier op de Ouwe Zijds. De katholiek steekt voor mij overal kaarsjes op. JeePee mailde mij zelfs vanaf zijn ziekbed, toen hij uit zijn narcose kwam. Trix vindt mijn hoedjes geweldig. Dat ik u verraden heb dat haar asbak een gouden randje heeft, heeft de relaties tijdelijk bekoeld, dat is waar, maar daar werken wij samen aan. We zitten nu op het steggel-niveau, waar ik beweer dat ik mijn eigen feestmuts betaal.
Lex heeft altijd veel belangstelling voor onze vijver en informeert telefonisch altijd naar de vissen. Max luistert bij ons naar de cd’s van Astor Piazolla. Joepie de P. deed mij een bijna niet te weigeren aanbod, iets ‘hoogs’ bij zijn Belgische Toko, bijna niet af te slaan, er hing een fantastisch prijskaartje aan, zondermeer. Ach, u weet toch dat ik eigenlijk alleen positieve reacties krijg?
Nou ja, okay – behalve van de AIVD dan, ja – u weet het, ik heb nog steeds zo mijn vermoedens – zeker nu ik weet dat de AIVD dubbelwandig ‘lekt’.
En een bodyguard? Ik heb beslist voldoende body om te guarden, maar niemand neemt de moeite.

Waar gaan wij het vandaag samen over hebben, u en ik?
Extremisten? Nah, doe dan meteen maar over extremisme in álle geloven. Wanneer een geloof uw eigen denken op een zeer laag pitje heeft gezet, bent u überhaupt te ver heen. Het geloof zit niet in een gebouw zoals een kerk, een moskee, een synagoge. Geloof zit in uw ziel, in uw opvoeding en vertaalt zich in uw goede daden – voor de ánder. Denken speelt zich af tussen de eigen oren. Natuurlijk is het in balans houden van ziel, daden, uw eigen navel en het denken een dagtaak – maar het is wel de bedoeling dat u gewoon doorgaat met uw leven en uw werk.
Dat Brabant deze week op verscheidene plaatsen brandt, is bij lange na geen statement. Kom op! U laat zich toch niet gek maken zeker?
Wanneer er iets brandt dan is dat op calorieën van domheid, onwetendheid, onbegrip en vooral: intolerantie. Een koekje van eigen-deeg-éérst: Staphorst en polio: over ‘ziek’ gesproken. Geen katholieke vrouwelijke kerkleiders anno 2004, met Jehova langs de deuren leuren als een ouderwetse scharensliep, Katholieke scholen, Gereformeerde scholen, de school met de Bijbel, en bedenkt u zelf nog wat typisch a u t o c h t o n e rituele voorbeelden.
Lekkere ‘radicale’ white power!
Tolerantie is iets anders dan alles maar goed vinden, héél iets anders dan de andere kant op kijken en de boel-de-boel-laten of de kop diep in het zand steken en zeker geen gevalletje van ‘laisser-faire’.
Tolerantie is een resultaat van dialoog, oprechtheid, acceptatie, kritisch denken en wederzijds respect.

Waar hébben wij het vandaag over, u en ik?
Over s a m e n ?

KOOGJE:

Ikzelf heb de afgelopen dagen ook zitten OVERdenken en mijmeren, over de vorm waarin ik het "gedoe" en het "gesodemieter" van de afgelopen week zou willen/kunnen gieten.
Ik kwam niet verder dan een soort beeldverhaal...
Hoe ik, simpele ziel als ik ben, de dingen ervaar en zie.
Er bekroop mij afgelopen dagen een gevoel van onbehagen en onvrede. Onvrede over de onnozelheid en gewiekstheid van (hopelijk slechts) sommige van de medemensen.
Enfin, er drong zich gaandeweg een associatie aan mij op van ONKRUID, én de bestrijding ervan.
Nu houd ikzelf van een tuintje die met uiteenlopende bloemen, kruiden en planten beplant is. Daar hoort ook wat onkruid bij. Want veel onkruid is in het bezit van een verrassende schoonheid. Niet alle onkruid is onkruid, al heeft het wél ooit dit stempel door betweters of doemdenkers gekregen.
Ik ben van mening dat niet elk onkruid , ook écht onkruid is: beauty is in the eye of the beholder.
Maar het moet wél bij en bij blijven.
Het mag niet zo zijn dat het een de overhand krijgt over het andere.
Met andere woorden:
Diversiteit is leuk en kan van een ongekende schoonheid zijn.
De kunst schuilt, in het in balans houden van allerlei zaken.
Maar als er o n v e r h o o p t zaken toch uit balans raken, dan wordt alras de schoonheid overwoekerd. Dan kan het gebeuren dat men in paniek raakt bij het over het hoofd groeien van het onkruidprobleem, en men als de wiedeweerga grijpt naar middelen die de zaak zo snel mogelijk weer in balans zouden kunnen brengen.
Onkruidbestrijdingsmiddelen, en wel de meest agressieve graag, die snel en v o o r al effectief werken. Maar nu komt eigenlijk, althans in mijn ogen, een belangrijke kanttekening: het kost tijd en moeite om de zaak weer een beetje op orde te krijgen. Met wat extra moeite en vooral doorzettingsvermogen, én G E D U L D lukt het wel om het dierbare tuintje weer in balans te krijgen.
Geeft men het op, dan is het een gewoonweg een kwestie van tijd tot niets meer over blijft van de schoonheid. En moet h e l a a s de zaak weer helemaal opnieuw omgespit, bemest, gezaaid, én verzorgd worden. Men moet weer van de grond af aan beginnen. Jammer hè? Zonde van de tijd, en zonde van de moeite, zonde. We beginnen wéér vol goede moed aan een goed gesprek.
What's new???