INHOUD DD
HOME
SPECIAAL
AUTEURS
TEKSTEN
BRABANTS
INTERVIEWS

PRINT PAGINA
 

DD = Dames Dubbel (Geux en Koogje)

 


KOOGJE:

"Wat een vreemde achternaam heb jij, waar komt die vandaan?"
"Uit Rotterdam!" was dan steevast mijn antwoord. 
Mijn vader kwam daar vandaan, dus leek het mij dat dit antwoord het meest voor de handliggend was.
Als kind hield ik mij met hele andere zaken bezig dan met mijn achternaam, laat staan met de oorsprong ervan. Hoewel mijn vader uit een groot gezin kwam, was er géén hechte familieband ontstaan. Dit was mede te danken aan het feit, dat hij op jonge leeftijd in het weeshuis terecht was gekomen. 
Nadat zijn ouders gestorven waren aan de gevolgen van paratyfus, werden de kleintjes uit het gezin ondergebracht in het weeshuis, alwaar ze liefdevol getuchtigd werden door de nonnen. De groten uit het gezin ontkwamen hieraan, door zich ijlings in een huwelijk te storten. In het weeshuis was het gewoon een kwestie van overleven. Ik heb dit alles van mijn moeder vernomen, want mijn vader sprak hier nooit over. Blijkbaar was hij een pientere knaap, want hij werd door de nonnen aangespoord om nog een paar jaar langer in het weeshuis te blijven om door  te leren. Maar hij wist niet hoe snel hij uit dat liefdeloze oord weg moest komen. Met louter 'n knapzak met daarin wat kleding en proviand trok hij de wijde wereld in om de boer op te gaan. Om, na een aantal omzwervingen, als bakkersknecht, terecht te komen in Kaatsheuvel. Hij bezorgde brood aan huis. Ook in Tilburg. Mijn oma was ook een klant van hem. En die klant had een dochter die hij wel héél erg leuk vond. Op die manier duikelde hij mijn moeder op en bleef na zijn huwelijk hier in Tilburg wonen.
Punt-uit en klaar, zo was het gegaan....Jarenlang bleef het bij dit verhaal.

De enige oom die ik goed gekend heb was zijn jongste broer die bij mijn ouders in huis opgenomen werd nadat ook hij het weeshuis verlaten had. Die oom is ook in Tilburg blijven wonen. Helaas, is de tijd mij vooruit gesneld en kan ik mijn vader en mijn oom niets meer vragen. Beiden zijn overleden. Hoewel mijn moeder nog erg veel weet te vertellen over haar afkomst en over de voorouders van haar kant weet ook zij barweinig te vertellen over het verleden van de Koogjes.

Naarmate ik ouder word, wil ik meer weten. Ik word steeds nieuwsgieriger naar die mensen waar ik ook opa en oma tegen had moeten zeggen, als ze niet zo vroeg waren overleden. Hoe heette mijn oma? Wie waren haar ouders? Hetzelfde geldt voor Opa Koogje. Maar toch in iets mindere mate. Waarschijnlijk omdat mijn moeder vertelde dat mijn vader stapelgek op zijn moeder was.

Wat bof ik toch dat ik in deze tijd leef. Want ik heb nog niet zo vreselijk lang geleden een nieuwe sport ontdekt. Surfen. Niet op het water maar op het net , het i n t e r net. Nadat ik op digitale wijze diep in het verleden heb kunnen duiken van moeders kant, ben ik ook op zoek gegaan naar de geschiedenis van vader's kant. Jammer genoeg kwam ik digitaal niet zo veel te weten.
Toen ben ik op zoek gegaan in het archief in Rotterdam. Wat was dat een openbaring! Samen met een vriendin van mij , die ook "iets" uit het verleden op wilde zoeken, zijn we daar een h e l e dag zonder eten en drinken aan het grasduinen geweest. We hebben niet eens tijd gehad om ook maar iets van dorst of honger te voelen, zo ontzettend waren wij erin OP gegaan. De tijd was omgevlogen.

En nu? Nu ben ik verloren, verslaafd en helemaal in de ban van de geschiedenis van mijn familie en alles wat hiermee samenhangt. Ik bekijk oude prenten van Rotterdam. Om een impressie te krijgen van hoe het er destijds uitgezien moet hebben.
Ik heb in het archief adressen gevonden waar mijn voorouders gewoond hebben. Ik tik de adressen in en er verschijnen oude foto's met nauwe steegjes, en huizen in een vergevorderde staat van verval. Mensen in het straatbeeld van toen. In kleding van toen.
..Oooh Berssenbrugge als je voor mij stond dan zou ik je tegen mij aandrukken en je een enorme pakkerd geven. En ik zou je vertellen wat ik van je vind - want man, wat ben je mij dierbaar door je fantastische werk. Lieve man: wat maakte je toch prachtige alledaagse plaatjes, die nu van zulk een historische waarde zijn. Ik kan helemaal lyrisch worden als ik zijn foto's bekijk.
Maar goed, dit even terzijde. (Ik draaf weer door...sorry mensen dit is ook een symptoom van mijn verslaving!)

Ik wilde deze week "eventjes" kijken of ik een naam kon vinden die mij al een paar maanden bezig houd. Dit wilde mij een paar maanden geleden alsmaar niet lukken. Maar ik heb gaandeweg wél gemerkt dat er steeds meer nieuwe digitale informatie via de archieven prijs gegeven worden. En ook mijn medeverslaafden zitten niet stil. Dit bleek weer toen ik de naam intikte. Ik verwachtte er aanvankelijk niet zoveel van. Maar toen  floepte er zomaar ineens "iets" tevoorschijn. Die lang gezochte naam stond er op,en nog véél meer.
Het gevoel wat zich dan van je meester maakt is niet te beschrijven. Dat geeft zo'n geweldige kick. Ik werd zomaar ineens geconfronteerd met mijn voorouders van mijn oma's kant....hun VOOR en ACHTERnamen...waar ze vandaan kwamen...g e w e l d i g. En er bleef maar nieuwe informatie uitrollen. Alsof ik de jackpot gewonnen had en er alsmaar muntjes onder uit het apparaat kwamen rollen, die ik amper bij kon houden om op te rapen. Ik kwam handen en ogen tekort. Kortom, ik was in opperste vervoering en ben geconcentreerd aan de slag gegaan met het verzamelen van al die onverwachte nieuwe details.
( Was ik een jodenhater geweest, dan zou ik nu dus een probleem hebben. Had ik een hekel aan Duitsers gehad, tja dan had ik nu toch een deel van mezelf moeten haten. Gelukkig heb ik hier helemaal geen last van, maar, ik bedoel maar.)
Mijn eigen(wijze) papa zei mij heel vroeger eens: "Oordeel nooit te snel, want voor je het weet ben je zélf  het onderwerp. Wij zijn meer dan we weten te zijn....Of misschien zelfs willen zijn."
Ik snapte h e l e m a a l niets van wat hij toen tegen mij zei, maar toch zijn juist die woorden mij altijd bijgebleven.

Veel later werd mij duidelijk hoe wijs die uitspaak geweest is.  En  hoe  w a a r  het is. Deze uitspraak kwam dus omdat hij zo van toepassing was, ook weer eventjes langs dwarrelen, alsof een héél subtiel briesje mijn vaders wijze woorden deed opleven, en weer de herinnering aan deze woorden in mij wakker porde. Jahaaa, er gebeuren vreemde, verrassende en fascinerende dingen hoor, zomaar midden in zo'n zoektocht.

Enfin, dit nog héél "eventjes" kijken, eindigde met prikkende,brandende ogen, steenkoude voeten, en het aflopen van de wekker van dochterlief in ons doodstille huis......en ineens besef ik dat het eventjes kijken, nu wel heel erg uit de hand is gelopen.
"Shit, het is al zeven uur....in de o c h t e n d " mauw ik zachtjes tegen mezelf.
Stilletjes ga ik naar boven. Poets vlug mijn tanden, loop zachtjes de slaapkamer van dochterlief in om haar een kus te geven. Slaperig vraagt ze mij: ‘Mam, waar ga jij zo vroeg naar toe?’

" uh, nergens naar toe schat, ik moest plassen, ik ga nu weer naar bed".
Tja, hoe leg ik op dit uur van de dag zomaar eventjes een verslaving uit?


Terug naar begin van de pagina