KOOGJE:

Mannen beweren, dat het een typisch vrouwelijke aangelegenheid is: het totaal ontbreken van oriëntatievermogen. Ik moet toegeven dat ik deze bewering altijd voor zoete koek geslikt heb.

Temeer omdat ik, net als mijn vriendinnen, bij hen vaak dezelfde vertwijfeling zie als we weer eens met elkaar op pad zijn.

Toch heb ik het idee dat het bij mij niet zo erg is, als bij die vriendinnen van mij.

Ik heb een vriendin die de weg al kwijt raakt als ze zich maar een slag ómdraait.

Geen spoor van herkenning blijft er over. Alles is dan weer helemaal nieuw en vreemd voor haar.

Zo stond deze vriendin eens in een heel groot warenhuis in Londen, aandachtig te zoeken op een soort plattegrond die aan de wand hing, om zo de weg naar de toiletten te vinden.

Toen ik naast haar kwam staan, om te kijken waarom ze zo belangstellend een tekening van een rund stond te bekijken, vertelde ze mij geïrriteerd dat ze er helemaal geen wijs uitkon.

"Ja, hallo, dat dankt me de stoep," zei ik "dat is een koeienreet, waar jij naar staat te kijken!"

Het toilet hebben we niet meer gevonden, we rolden zowat de winkel uit van het lachen!

Een andere vriendin schopte het hele reisschema van haar man compleet in de war.

Het gebeurde langs de snelweg, ergens in Frankrijk.

Tijdens die rit maakten ze een tussenstop om ‘eventjes’ te gaan pauzeren in een wegrestaurant.

Zoals gewoonlijk moest er weer eens hevig geplast worden.

Mijn vriendin zocht de wc, vond deze, en keerde opgelucht weer terug naar de plaats waar ze haar man en kind zojuist achtergelaten had. Tot haar grote verbazing waren ze bij haar terugkomst nergens meer te bekennen. Enfin, ze nam aan hun tafeltje plaats, in de veronderstelling dat man en kind ook ‘eventjes’ het toilet bezochten. Nadat ze een sigaret gerookt had , bestelde ze alvast een kop koffie.

Terwijl ze haar kopje rustig leegdronk, dacht ze geïrriteerd dat het toch wel erg lang duurde voordat de anderen klaar waren.

Op datzelfde moment dachten haar man en dochter precies hetzelfde, over háár.

Na ruim een half uur begon er bij hém iets te dagen.

Pissig besloot hij om (weer eens!!) op onderzoek te gaan.

Hij wist al wel dat hij haar niet bij de toiletten hoefde te gaan zoeken.

Maar waar in 's hemelsnaam dan wel? Ze zou toch niet....? En ja hoor!

Vrouwlief zat pontificaal, helemaal aan de andere kant van de snelweg in een zelfde soort wegrestaurant te wachten. Ze was in plaats van rechtsaf, LINKSaf -geslagen

h e l e m a a l over een loopbrug gelopen en verder was ze echt helemaal overtuigd dat ze was, waar ze wezen moest.

Ze had niet eens gemerkt, dat de heenweg zoveel korter was geweest - dan de terugweg!

Dit zijn maar kleine praktische oriëntatieproblemen.

Soms wat irritant - maar zo nu en dan, heeft het toch ook iets komisch.

Maar absoluut verre van grappig zijn de grote problemen die nu steeds meer aan de oppervlakte komen door een onderontwikkeld richtingsgevoel.

Het blijkt, dat zowel mannen als vrouwen ernstig de weg kwijt kunnen raken.

Met name bedoel ik, de hele discussie over het reïntegreren.

Daar zijn we allemaal volop getuige van.

Politici zijn totaal gedesoriënteerd . Ze kakelen, als kippen zonder kop. Alle konijnen zijn op.

Ze hebben geen trucjes meer over om uit de hoed tevoorschijn te toveren.

Ze doen nog steeds gewichtig, maar wij zijn er al lang achter dat zij al jaaaaren de weg kwijt zijn....

Alle routeplanners, kompassen en plattegronden ten spijt.

Ach, gewoon het boerenverstand gebruiken. Dat wil nog wel eens helpen...