DD = Dames Dubbel (Geux en Koogje)

Koogje heeft het momenteel erg druk.
Daardoor geen echte DD aflevering.
U moet het deze week met enkel Geux alleen doen…

ROND

“Kijk’” zei ze “hier zit het in. Het mooiste, dat ik óóit van iemand gekregen heb.”
Op haar linker handpalm staat een klein vierkant kartonnen doosje.
Voorzichtig maakt ze met haar andere hand het dekseltje los en nieuwsgierig kijk ik op het witte vloeipapiertje. Ze legt het dekseltje naast zich op de tafel en vouwt het papier voorzichtig terug.
In het doosje ligt: een kogelrond steentje. Beige, grijs – zoals de meeste normale steentjes zijn.
“Mooi hè?” vraagt ze, terwijl ze het steentje voorzichtig tussen duim en wijsvinger uit het doosje pakt.
“Hier!” en ze laat het steentje in mijn hand vallen.
Het is net een grote knikker, mooi rond, zwaar – wat ruw. Ik laat het steentje op mijn hand rond bewegen, kleine cirkeltjes draaiend.
“Houd het eens bij je oor?” vraagt ze. Ik kijk haar een beetje ongelooflijk aan. We hebben het hier over een massieve stenen knikker. Verwacht ze nu werkelijk dat ik dat ding bij mijn oor ga houden, alsof het mij zijn eeuwenoude grote geheim zal influisteren?
Ik zie dat ze wacht, op het heffen van mijn arm – dus vooruit dan maar.
Ik houd het steentje tussen mijn vingers bij mijn oor.
“En nu?” vraag ik, met opgetrokken wenkbrauwen.
“Nou, gewoon,” zegt ze, terwijl ze belangstellend op mijn gezicht let, “gewoon - schudden!”
Vooruit dan maar, ik verwacht hier niks van, maar ik schud het steentje naast mijn oor.
En van binnen, vanuit het binnenste van het puntgave dichte steentje komt… geluid.
Een zacht rammelend geluid.
Verwonderd kijk ik naar de stenen knikker.
Dat is raar! Het ziet eruit als een steentje, het voelt als een steentje, het heeft het gewicht van een steentje en toch beweegt er iets in het steentje wanneer je er mee schudt. Wanneer ik mijn ogen sluit, meen ik zelfs, dat ik voel dat er in de ronde kiezel iets beweegt.

Natuurlijk kleeft er aan zo’n cadeau een verhaal. Dat verhaal is zó persoonlijk, dat het weinig zin heeft om het u hier te vertellen, maar ik zal u zeggen: het steentje werd er alleen maar mooier en mooier van. Een deel van het verhaal speelt zich af in Frankrijk, waar het steentje dan ook door een andere persoon gevonden is. Mede daardoor is het een kostbaar steentje geworden, vol symboliek en van hoge emotionele waarde.

Nu weet ik helemaal niet hoeveel stenen er liggen in Frankrijk, maar zover ik weet is het zowat één grote kiezel, keien- en krijtberg. Miljarden, miljarden, miljarden steentjes – overal. Natuurlijk vind ik nóóit zo’n steentje, zelfs al zou ik mijn hele leven er naar op zoek gaan.

Jaren, werkelijk jáááren en jáááren later, loop ik over een keienstrand in Frankrijk en valt mijn oog op kleine ronde steentjes waardoor ik mij het hiervóór vertelde verhaal herinner. En u kunt het geloven of niet – het maakt mij niet uit – maar wanneer ik het steentje opraap en ermee schud, lijkt er ‘iets’ binnenin te bewegen. Ik houd het steentje, vol ongeloof bij mijn oor, en verdomd: het geeft geluid.

Inmiddels ben ik nog steeds in bezit van een aantal (!) van deze steentjes, al zijn ze niet allemaal even mooi rond en gaaf.
Ik geef er ook wel eens een cadeau, zonder doosje, zonder vloeipapiertje – gewoon als simpel steentje, waarbij de gebeurtenis zich herhaalt.
De ontvanger begint met verbaast kijken, voelen, kijken, nóg verbaasder kijken, vol ongeloof schudden…
Maar mijn presentje gaat altijd naar mensen die hun  e i g e n  verhaal met zich mee dragen en daardoor altijd het wonderbaarlijk rammelen van een eenvoudig steentje kunnen waarderen.
Een simpel steentje krijgt zo steeds een andere eigen symbolische emotionele waarde, en dóórgeven van zo’n kiezelsteentje mag. Graag zelfs…