DD = Dames Dubbel (Geux en Koogje)

Koogje:

 THEATERSTUK

Ik heb vorige week de hele week in de schouwburg door mogen brengen.

En ik heb weer snoeihard genoten!

Hoewel ik het leuk vind om op de planken te staan, vind ik ‘t zéker zo leuk om achter de schermen bezig te mogen zijn.

Achter voel je 'n paar uur voor de voorstelling altijd een heerlijke zoete spanning.

Er heerst dan ook altijd een bedrijvigheid die echt met niets te vergelijken valt.

Alle spelers worden door de afdeling Huid en Haar (grime en kapper) netjes in de plooi gebracht voor hun rol. Iedereen is belangrijk die avond.

Want iedereen is een radertje in het grote geheel.

De technici lopen de zaken, nog voor de allerlaatste keer, nauwkeurig na. De kleedsters (waar ik er één van mag zijn), zorgen dat alle kleding hangt waar het hoort te hangen. Er worden nog gauw een aantal aanpassingen gedaan. Of er wordt nog iets gerepareerd.

Het gaat er in deze productie in bepaalde scènes namelijk soms heel hard aan toe. En dat levert wel eens de nodige scheuren op.

Diegene die voor de rekwisieten zorgen, zijn doende met het op volgorde leggen van alle voorwerpen. Ongelóóflijk wat er allemaal bij komt kijken om een voorstelling zo geloofwaardig en vlot mogelijk te laten verlopen.

Ondertussen hoor je allerlei kreten en vreemde geluiden uit de kelen van de solisten die achter gesloten deuren de gang op komen sijpelen.

Het klinkt alsof ze in hoge nood verkeren!

Maar n i e m a n d  op de gang reageert daarop.

Het is één van de rituelen die er gewoonweg bij hoort. 

De stembanden moeten los, eer ze écht "los" mogen.

Kortom, iedereen is druk bezig met zijn eigen ding.

Het heeft iets heel speciaals vind ik.

De spanning die stijgt ten top wanneer er een stem door de intercom galmt met de mededeling:

"Vijf minuten voor aanvang, ik herhaal, v i j f - minuten voor aanvang…”

KLIK…er komt ineens geluid vanuit de zaal, je hoort nu het geroezemoes van de bezoekers die hun plaats in nemen.

Nu gaan ook muzikanten hun materiaal stemmen wat een kakofonie aan geluiden veroorzaakt.

Daar klinkt de stem weer: "Iedereen op hun plaatsen". En dan, wordt het stil.

Doodstil.

Ik sta in de coulissen en hoor achter mij héél zachtjes de stem iets over het doek zeggen, dan...alsof er een heilig moment aangebroken is, werpt men elkaar nog snel een blik van verstandhouding toe en héél zachtjes wenst men elkaar voor de laatste keer “ toi, toi, toi…”.

Het is aardedonker.

Alleen de trommelaar staat in een felle lichtbundel.

Hij ziet er prachtig uit in zijn spierwitte soldatenpak.

Dan begint hij te roffelen. Heel intens beleef ik dat ogenblik.

Dan zwelt de muziek aan en begint de jonge soldaat te zingen.

Heerlijk, de voorstelling is (weer) begonnen!

Theater. 't Heeft iets magisch.

Ik weet het: het is één en ál illusie.

Maar het geeft me wel de gelegenheid om, héél eventjes, aan de alledaagse realiteit te ontsnappen...