TEKSTEN

Geschreven stad

De Poepsteeg - door Frans Tooten

Talloze Tilburgse kinderen kregen tot ver na de oorlog deze ernstige waarschuwing mee. Verboden vruchten smaken het best, dus velen zullen aan de verleiding zijn bezweken en alsnog dit geheimzinnige steegje zijn ingegaan. Zelfs overdag zag het er luguber uit. Aan de ene zijde de smoezelige achtergevel van chroomlederfabriek De Hinde, met zijn grote ventilatoren in de muur, die een vette walm over het steegje uitbraakten. Aan de overkant hiervan een braakliggend terrein dat door zowel de fabriek als omwonenden tot stortplaats was verkozen. Sintelbergen, met onkruid begroeid, dooie honden, mosselschelpen, glas, veel glas en poep, massa's poep van mens en dier. De bestrating bestond uit sintels, vermengd met glas. Waarlijk gevaarlijk dus.

En dan 's avonds. Een zwakke straatlantaarn, opgehangen aan de fabrieksmuur, maakte dat de schaduwen langs de lange gevel nog zwarter werden. Een ideale plaats voor verliefde koppeltjes, die dan ook graag op zaterdagavond in zo'n schaduwplek schoven om nog snel even vóór elven dát te doen wat pastoor en pa ten strengste hadden verboden. Nee, niet dat! Veel onschuldiger.

Het 'echte werk' gebeurde vlakbij, in een paar vervallen wevershuisjes aan het eind van de steeg. En om de hoek, in soortgelijke huisjes. En ook nog een paar honderd meter verderop, in een paar straten die wat dichter bij de Koningswei lagen. Want daar verbleven de monteurs en technici, alleenstaande mannen uit Duitsland en Engeland, die door de week de machines van de textiel en op zaterdagavond de rokjes lieten draaien. Het waren de nadagen van de premoderne industriestad en het centrum leefde het volle leven, ondanks de tweejaarlijkse vervloekingen van een opgetrommelde roedel jezuïeten. Maar de fluisteringen van het nabije donker in de poepsteeg overstemden de galm van het hiernamaals. Tot de 'Sloper' zich ermee ging bemoeien. Neer ermee! Weg sintels, weg honden, weg poep. En weg schaduwen. En weg tolrokjes.

De Hinde verdween en de poepsteeg werd een keurige straat, een verlichte straat. In één klap gepromoveerd van een duistere steeg naar een magnifieke woonstraat. De Hoogtestraat.

De verliefde stelletjes zijn gebleven, al zoeken zij nu andere plaatsen en begint hun feest pas om elf uur. En de dames van plezier? Misschien zal Tilburg een postmoderne industriestad moeten worden, voordat het weer een straat of buurt krijgt waar eenzame mannen op zaterdagavond heenspoeden om zich over te geven aan de fluisteringen van het vlees. Architectonisch gezien is de stad er al klaar voor. Zeker de oude stad kent meerdere nieuwe straten met een wulps karakter en sommige zelfs met een wulpse naam. Maar of er een ooit de duistere aantrekkingskracht van de toenmalige poepsteeg zal krijgen is nu nog onduidelijk. Eigenlijk is de stad er te schoon voor.