Hoe minder mensen dit stukje lezen, hoe beter. Des te rustiger zal het blijven op mijn favoriete plek in Tilburg. Om er te komen dien ik maar een hoekje om te gaan. Hoekje Noordhoekring-Bredaseweg. Voor de ingang kijk ik op tegen de twee engelen die al meer dan een eeuw het einde der tijden aankondigen. Met hun permissie ga ik de drempel over. Zo deze necropool binnenkuierend, stap ik tevens het verleden van Tilburg binnen. Het rijke roomsche leven is hier nog prominent aanwezig, maar ook 'de textiel'. De zerken preken geannoteerd bijbels over vergankelijkheid en het verdiende loon na dit tranendal. In het zweet des aanschijns, het Boek Job, de Apocalyps van Johannes, wijze woorden van Augustinus, stichtelijkheden en vingertjes voor ons achterblijvers - het is er bloedserieus.

Honden horen hier niet thuis. Loslopende kinderen ook niet, bleek een tijd geleden. Bij het naderen van de neoclassicistische grafkapel van de familie Mutsaers, rechts voor, kromp mijn hart ineen. Waar eens vier prachtig gekleurde glas-in-loodraampjes zaten - voorstellende de drie theologische deugden plus Christus als de Alheerser - gaapten nu vier tochtgaten. Binnen in de kapel lag de oorzaak: stenen. Moedwillig waren de raampjes aan diggelen gegooid. Om te janken, een van de mooiste monumenten van de stad. Navraag leerde dat de vandalen op heterdaad betrapt waren. (Heel langzaam de nageltjes uittrekken met een gloeiende tang, wilde ik nog opperen, maar ik hield me in.) Tevens bleek dat het kerkbestuur met de handen in het haar zat, want hoe te reconstrueren als er geen opnamen van waren? Die bleken echter wel te bestaan, ikzelf namelijk had er detailfoto's van gemaakt. Aan de hand daarvan konden de raampjes hersteld worden. Een geluk bij een ongeluk, zoals dat heet.

Ik kom er graag. Niet omdat ik zo godsdienstig ben, maar omdat er zo veel interessants te zien čn te lezen is. Al met al vormt deze dodenakker een speciaal museum om de wortels van Tilburg te leren kennen! Maar laat ik me inhouden, anders wordt de deur er nog platgelopen, en ik wilde het er juist rustig houden. En ja, ik wil er zelf ook terechtkomen. Over heel, heel, heel veel jaren.

De afgelopen jaren heb ik over diverse doodsculturele aangelegenheden gepubliceerd. Interessant voor de media, bleek. Specialist ben je al snel, dat bleek ook. Enkele vragen keerden regelmatig terug. Wat ik nu zelf wilde: begraven of gecremeerd worden. Het eerste natuurlijk, ik zal daar een beetje mijn eigen markt bederven. Wat ik dan wel op mijn graf wilde? Met een obelisk probeerde ik nog grappiger uit de hoek te komen: 'zo'n erectie richting hemel'. Of ik ook al een tekst klaar had? Nee, dat niet. Tijdens de doop van het boekje Literaire Wandelroute Tilburg (uiteraard inclusief deze plek vanwege de talloze citaten, van Gezelle tot Marsman, van de Bijbel tot Shakespeare - een mooie speurtocht!) vertelde ik dit in het gezelschap van enkele collega's. Waaronder dichter Ko de Laat. Spontaan rispte die het antwoord der antwoorden op:

Zo komt er gelukkig toch nog wat humor om het hoekje kijken.