Tegenwoordig
is de Korte Schijfstraat langer dan de Lange Schijfstraat. Dat komt
doordat de Lange Schijfstraat indertijd voor een deel, van de Spoorlaan
tot de Bredaseweg, is omgedoopt in Noordhoekring. De wegen van Publieke
werken zijn al net zo ondoorgrondelijk als die van de Heer. Vele
Tilburgers zijn dus, net als ik, schoolgegaan op het
Sint-Odulphuslyceum, gelegen aan de Lange Schijfstraat.
In
die tijd, halverwege de jaren zestig, toen het Odulphus nog bestuurd
werd door Jos Brands, afstammeling in de rechte lijn van P.C. de
Brouwer, man van het Brabants bont bij uitstek, rector die tweemaal per
jaar zijn scholieren toesprak met 'mannenbroeders'. Dus: mannen waren
wij, zij het noodgedwongen zonder vrouwen, want net als gemengd zwemmen,
was ook gemengd schoolgaan in die tijd nog taboe.
Het
Theresialyceum, bevolkt door vrouwenzusters, was toen nog niet gevestigd
waar het nu staat, maar op de Oude Dijk, bij de zusters van Liefde. Op
de Oude Dijk huisde ook nog een aantal andere meisjesscholen, maar de
meisjes van het Theresia hadden zonder twijfel het mooiste schoollied.
Daaruit deze regels:
Laat,
heer, uw oog hier steeds aanschouwen
Een
reine jonge meisjesschaar,
Die
staag in deugd en wijsheid groeie
In
rijken bloei van jaar tot jaar...
De
Odulphianen, hadden weliswaar een manhaftiger schoollied -
"Odulphuslyceum wij zweren jou trouw, / Wie onzer zal jou ooit
vergeten" - maar het valt niet te loochenen dat menig zanger onder
ons die getrouwheid aan de heilige Odulphus graag wilde inruilen voor
een onkuise blik op die reine meisjesschaar die dagelijks vanaf de Oude
Dijk door de Lange Schijfstraat fietste. Dat kwam zo.
Precies
om twaalf uur liepen alle meisjesscholen van de Oude Dijk leeg, vijf
minuten eerder dan het Odulphus, waar eerst nog het Angelus gebeden
moest worden. Met als gevolg dat de reine jonge meisjesschaar die op de
fiets naar Tilburg Noord moest om daar haar boterhammen te nuttigen, het
Odulphus passeerde als daar de poort na het Angelus openging. Zo liep de
fietsroute nou eenmaal. En zo, denk ik, zijn er meer verkeringen tot
stand gekomen dankzij de plattegrond van Tilburg, dan je zou denken.
Want zodra die meisjesschare voor het Odulphus vaart minderde, voegde
menig Odulphiaan netjes in, om op te fietsen naar de Spoorlaan of
verder. Want gemengd zwemmen en schoolgaan was dan wel nog taboe, er
stond niets in de politieverordening dat gemengd fietsen verbood.
Zo
is het in mijn herinnering. Dertig jaar lang alweer. God weet dat ik
idealiseer. Maar ik idealiseer niet ten onrechte. Want het was winter,
net als nu, en zij fietste haar bevriezende adem achterna, een korfje
voor haar boekentas aan het stuur. Ze droeg zo'n enorm lange, geblokt
gebreide sjaal, dubbelgeslagen om haar hals. Rood en wit, langer dan de
langste Schijfstraat. Brabants bonte hals, denk ik achteraf.
Rood-witte
engel in een schaar van reine maagden. Laat dit, o heer, tot het einde
van mijn dagen mijn herinnering zijn. Aan de Lange Schijfstraat. Aan
Sint-Odulphus. Aan Brabants Bont. Aan haar, in rijken bloei van jaar tot
jaar.