Ik moest beamen dat de caféruimte er, na de verbouwing, aanzienlijk op vooruit was gegaan.

Daarbij was het publiek gemengder geworden, waardoor de radeloze dames en heren (die al die jaren door hun nadrukkelijke aanwezigheid het établissement de bijnaam 'De Laatste Hoop' hadden bezorgd) niet meer sfeer-en-gezichtsbepalend waren.

Ik was die avond al geruime tijd binnen en de gesprekken die ik tot dan toe had gehad, waren gespeend geweest van sleutelwoorden als 'relatieprobleem', 'spijt', 'schuldgevoel' en 'uit'.

Door deze gunstige ontwikkeling begon mijn goede humeur welhaast onverstoorbare vormen aan te nemen.

Ik kon mij zelfs niet ergeren aan de baardige man die mij aanschoot met de door elke schrijver zo intens verachte vraag "Inspiratie aan het opdoen?"

"Nee hoor," antwoordde ik vriendelijk. "Ik ben nu in mijn vrije tijd."

"Oh, maar dat begrijp ik best, hoor", zei hij, minzaam glimlachend.

"Dat heb je als schrijver nodig op z'n tijd. Kijk, ik heb dat ook nodig. Ik heb vandaag namelijk de hele dag gewerkt en ik ben hier nu ook puur voor mijn ontspanning. Niet dat ik 'n hekel aan mijn werk heb, hoor. Nee, ik heb 'n enorme liefde voor mijn vak... Mijn huwelijk kwam dan ook altijd op de tweede plaats..."

Na een korte stilte hervatte hij, nog immer minzaam glimlachend, zijn monoloog. "Niet dat die scheiding mij verder iets deed, hoor. Maar het is cultureel bepaald dat je dient te treuren over je verbroken relatie. In mijn omgeving vonden ze het dan ook erg vreemd dat ik er zo laconiek over deed. Het zat ze dwars dat het mij niet dwarszat. Want het hoort je dwars te zitten, net als in de films en in de boeken die erover gaan. Gewoon cultureel bepaald. Maar goed, ik heb nu weer 'n vriendin en die zit nu thuis en ik zou d'r wel willen bellen, maar ik zit de hele avond al aan de Palm en ze hoort 't wanneer ik gedronken heb. Nou heeft ze daar zo'n hekel aan... Maar ik zou toch willen bellen ... Dus nu zit ik al heel de avond, tegen de verdrukking in, Palm te drinken..."

"Maar dan bel je d'r toch voor je gaat buizen?" onderbrak ik hem.

"Dat is absoluut waar", beaamde hij. "Maar hoe sta jij in relaties? Ik bedoel, ben je absoluut homo of absoluut hetero of absoluut bi? Ik kan me namelijk voorstellen dat je daar heel dualistisch in bent, ik bedoel, ik vind jou heel aardig en... en... ik bedoel, ik heb mijn homosexualiteit wel overwonnen, hoor. Denk ik. Vroeger niet. Toen was ik verliefd op het jongetje van Lassie."

Hij viel even stil. Zijn glimlach was inmiddels geweken. De Palm had zijn werk goed verricht.

"Ach...", zuchtte hij, toen ik net wilde wegsluipen. "Je wordt alleen geboren en je gaat alleen dood en wat ertussenin zit is allemaal bullshit." Vervolgens viel-ie om.

Maar ik moet beamen dat de caféruimte er, na de verbouwing, aanzienlijk op vooruit is gegaan.