Het Leypark, dat twee keer per week doel en keerpunt is van mijn hardlooproute, heeft iets. Niet dat het er zo stil is, zoals het daar ligt aan de zuidelijke rand van de stad en aan alle kanten door autowegen wordt omgeven. Hoogbouw rukt aan twee kanten op en het park wordt regelmatig door fietsers en brommers doorkruist, om van de honden die hun baasjes uitlaten nog maar te zwijgen. Het is ook niet een park om te picknicken, een boek te lezen of languit in de zon te liggen. Daarvoor mist het de beschutting en de vanzelfsprekende geborgenheid van de ouderdom. Eigenlijk is elke vierkante meter functioneel en nuttig ingericht, en ingesteld op spelevaren, eendjes voeren en hondje-poepen.

Toen ik laatst door het bijna uitgestorven park liep, hoorde ik een ogenblik alleen wat vogels en gespetter van eenden in het water, totdat de stilte alweer wreed werd verstoord door een UFO. De bestuurders waanden zich daar onbespied en begonnen ijverig hun voertuig te wassen, waarvoor ze het water met hun snuit uit een van de vijvers zogen. Tegelijkertijd maakten ze van de gelegenheid gebruik om bij wijze van picknick een paar eenden te verorberen. Op het moment dat ik langs kwam hollen konden ze het zoals gewoonlijk niet laten om mij spottend aan te moedigen, en liet één van de vrouwtjes één van haar vijf ogen onopvallend op mijn achterwerk vallen, waar het uiteenspatte en in gele slierten langs mijn been droop.

Dit ging mij te ver. Ik draaide me om en liep langzaam op het wulpse buitenaardse schepsel af, tuitte mijn lippen voor een zoen van zo'n halve meter, en toen ze me - snuit half open en alle ogen dicht - wilde kussen, greep ik vlug het laserpistool van onder haar rokje en schoot haar meteen neer. Terwijl ik de rest van de picknickers onder schot hield, beval ik aan de oostkant van het park een grote diepe kuil te graven van ongeveer tien meter doorsnee. Dit deden ze, dat moet ik toegeven, met hun woelsnuitjes bijzonder snel en efficiënt. Daarna parkeerde de piloot op mijn bevel de UFO in de kuil, en de snuiters woelden die even snel weer dicht, waarna er een heuveltje overbleef. Als tegenprestatie liet ik de buitenaardsen weer vrij. (Een paar weken later werden ze overigens aan de Belgische grens opgepakt en als illegalen opgesloten in het Justitieel Complex Willem II.)

Nou kun je, zoals ik al zei, van een Leypark niet al te veel verwachten. Maar om nou net als het eens lekker rustig is, uitgebreid je UFO te gaan staan wassen, de eenden op te eten en de eenzame hardlopers lastig te vallen, dat gaat me echt te ver, of je nu buitenaards bent of niet. Verder mag het Leypark van mij blijven zoals het is, juist omdat het zo verdacht veel lijkt op de waterige, winderige, modderige lawaaierige polder in de Randstad waar ik geboren ben, en daar ben ik blij om. Dat maakt Tilburg voor mij pas echt tot een moderne industriestad.