________________________________  [27 mei 2010 - nr 209)

Juffrouwen

Er bestaat een gedicht van K. Schippers dat heet ‘De invloed van kinderen en het verkeer op de leeftijd van schooljuffrouwen’. Het gaat zo:

Mooie schooljuffrouwen van

een jaar of 22, uit de eerste

klas, lijken altijd 27 door

al die kinderen om hen heen.

En 17 als je ze ineens op de fiets

voor het stoplicht ziet wachten.

Da’s een hoop titel voor zo’n kleine observatie, maar wel heel mooi, titel en gedicht. Schoonebeek houdt er in ieder geval wel van. Zo ook van het gedicht ‘(n.a.v. het weer)’ van Hugo Claus.

20 aug. 1919. Snikheet. De honden liggen op apegapen.

Hijgend zit Karel van de Woestijne in de schaduw

van een notelaar. Een zweetdruppel plenst op zijn

schrift. Zorgvuldig schrijft hij: ‘’t is triestig dat het

regent in den herfst.’

Het klimaat, daar kan een dichter niet omheen,

de mist is de moeder van alle weer,

het klimaat bepaalt vegetatie, kleren, inboorlingen.

Alhoewel niet altijd. Want 4 zieke konijnen

in Australië binnengesmokkeld hebben daar

voor altijd de plantengroei veranderd,

veranderd zoals Massaccio in 4 jaar tijd

de schilderkunst.

Schoonebeek weet even niet meer precies wie Massaccio ook weer was. Maar petje af, in je eentje de schilderkunst veranderen is niet niks. Mooier dan de schilderkunst vindt Schoonebeek evenwel die juffrouwen, die niet alleen veranderen door die kinderen en dat verkeer, maar ook n.a.v. het weer. Er is niets zo hartverwarmend, meent Schoonebeek, als een mooie schooljuffrouw van 22 die vanwege een onverwachte stortbui als een verzopen katje door de straat ijlt. De haren in lange plakkerige slierten langs het meisjesgelaat en de strakke doorweekte kleding die net niet prijsgeeft waar mannen doorgaans zo op zeggen te vlassen.

Ze zijn mooi en kwetsbaar, aantrekkelijk en ontroerend – zonder dat Schoonebeek daar ook maar enige soort van seksuele associatie bij heeft. Hoe zou hij ook, want doorweekt en met rode blossen lijken die juffrouwen ineens wel 12.