>  home

 

   >  speciaal

 

   >  auteurs

 

   >  teksten

 

   >  brabants

 

   >  audio

 

 












 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

inhoud Jan de Jong  <       

 

Schoonebeek  <    

Schoonebeeks

               Donderdag

________________________________  [10 juni 2010 - nr 211)

              

 

 

Eruit!

 

‘Mijnheer, kunt u misschien uw keus maken en naar buiten komen?’

De voorzitter van het stembureau begint haar geduld nu toch wel te verliezen. Maar Schoonebeek, die hier een klein kwartier geleden is komen binnenzweven, weet het gewoon nog niet. Wat was het leven vroeger toch overzichtelijk, peinst hij, terwijl hij voor de zevende keer zijn blik langs al die namen laat glijden.

Hij denkt terug aan 1977. Toen Nederland gepolariseerder leek dan ooit. Den Uyl en Van Agt. De politicus en de carnavalspremier. ‘Van Agt eruit en de CPN erin!’ juichten overmoedige jongeren. Het was de tijd waarin, zoals iemand het zo aardig formuleerde, ‘linkse intellectueel’ een pleonasme was.

Dat veranderde vijftien jaar later toen die dekselse Bolkestein deed vermoeden dat er op rechts ook wel eens iemand een boek las. En Wim Kok bewees dat links ook ongeletterd kon zijn.

En nu? Die Pechtold schijnt cultuurhistoricus te zijn en Rutte heeft geschiedenis gestudeerd. Klinkt niet slecht. Cohen is hoogleraar geweest, weliswaar in de rechten, maar toch. Femke Halsema? Schoonebeek heeft geen idee. Hij kijkt even voorzichtig over zijn schouder, maar van de voorzitter lijkt hierover geen opheldering te verwachten.

De voorzitter is een pronte vrouw. Zij is inmiddels achter haar tafel vandaan gekomen en heeft zich op enige afstand achter Schoonebeek geposteerd. Vuisten ferm in de zij. Veel dichterbij kan zij niet komen, want als geen ander is zij op de hoogte van het reglement dat twee personen in één hokje nadrukkelijk verbiedt.

Schoonebeek zucht. Hij weet dat er nu toch wel gekozen moet worden. Maar wat? Wie? En dan verschijnt voor zijn geestesoog ineens dat journaalbeeld van een paar maanden terug. Van een wanhopige Vader Abraham.

Schoonebeek draait zich om. Zijn blik botst op het muurvaste postuur van de voorzitter. En met een wegwerpgebaar dat ergens tussen wanhoop en berusting geboren is, roept hij: ‘Sieneke!’ en verlaat met gezwinde stappen het huis van de democratie.