________________________________  [14 oktober 2010 - nr 220)

Aantjes

Schoonebeek begint iedere dag met een puzzel. Meestal die uit de Trouw. Leuke vragen en toch in een kwartiertje klaar. Als het meezit tenminste. Elke ochtend wel één of twee fragmenten uit gedichten. Een paar Bijbelse verwijzingen (Trouw, nietwaar) wat opgaven over de actualiteit (‘Staatssecretaris (CDA) die commissaris van de Koningin in Overijssel wordt (8)’) en voor de rest wat trivialiteiten.

Een mooi begin van de dag.

Een paar weken geleden was Willem Aantjes te gast bij Pauw en Witteman. Zowat heel het CDA had zwijgplicht ‘en dan komen jullie als laatste bij mij uit,’ aldus de voormalige voorman en tegenwoordig erkend mastodont.

‘Blijft u op totdat de fractie eruit is?’ luidde een van de onzinnige vragen.

‘Nee, het is nu eigenlijk al te laat voor me.’

‘Maar dan morgenvroeg natuurlijk meteen aan de radio, voor de buis, de krant napluizen?’

Het antwoord moest weer ontkennend zijn. ‘Ik begin altijd eerst met de puzzel in de Trouw. Daarna is het nieuws pas aan de beurt.’

Heerlijke man.

En sedertdien betrapt Schoonebeek zich ’s morgens al puzzelend met enige regelmaat op de vraag:

‘“Italiaanse producent van computers, ooit van schrijfmachines (8)”. Olivetti natuurlijk. Zou Aantjes hem al hebben?’ Het maakt de puzzel wel iets complexer, deze virtuele strijd met een tegenstrever die helemaal niet meespeelt. Maar het lijkt Schoonebeek ineens een stuk gezelliger. Aantjes en hij, samen aan het puzzelen.

‘Politicus, in de jaren ’70 door Wim Kan aangeduid als “.....? Da’s geen mens, da’s een gerecht!”(7)’.

Schoonebeek zucht. Hier heeft Willem een onterechte voorsprong. Want die kent alle politici uit die tijd natuurlijk nog. En stiekem bedenkt hij: ‘Stukjesschrijver, (niet) uit Drenthe (11)’.

Kijk, daar heeft Aantjes vast niet van terug.