________________________________  [6 januari 2011 - nr 232)

Een aardig dagje

Een goede vriendin had Schoonebeek voorgesteld om eens samen een dagje naar Rotterdam te ondernemen. En omdat goede vriendinnen in Schoonebeeks wereld schaars zijn, had hij ingestemd. Schoonebeek had de goede vriendin er nog wel even van moeten overtuigen dat treinreizen uitsluitend per eerste klasse aanvaardbaar was.

Terzijde: juist de avond daarvoor vertoonde de BBC een reisverslag van voormalig politicus Michael Portillo die in deze aflevering per trein van Waterloo naar Canary Wharf reisde – dwars door Londen dus. Aardigste moment: een zeer jonge, doch onmiskenbaar ‘classy’ dame die op Waterloo Station de interviewer toevertrouwde wat het grote nadeel van de opkomst van goed openbaar vervoer was. “It encouraged common people to travel”.

Mooi, de eerste klas dus.

In Rotterdam bezochten Schoonebeek en de goede vriendin eerst het mooie museum Boijmans Van Beuningen (met een bijzondere vermelding voor de nieuwe garderobe, alwaar bezoekers hun jas de hoogte in mogen hijsen), waar op dat moment Kees van Dongen en Hella Jongerius resideerden. Zoals alle bezoekers stonden ook Schoonebeek en de goede vriendin even grinnikend stil bij de opstelling met de vazen, waarvan er door een noodlottig ongeval een aantal ontbraken. Enkele weken geleden was een dame onwel geworden, flauw gevallen en pardoes tussen de vazen terecht gekomen. De goede vriendin van Schoonebeek vond dat zielig, Schoonebeek zelf had er graag bij willen zijn.

Na een lunch in het museumrestaurant – ze schenken er Duvel – togen zij naar de Kunsthal. Daar was een overzicht van Edvard Munch (leuk) en op de etage een verzameling moderne realistische kunst (Miller, Evans, Hopper). Vooral van dat laatste was Schoonebeek diep onder de indruk. De goede vriendin hield het meer op Munch.

Op de terugweg deden zij nog even Boekhandel Van Gennip (uitverkoop) en het Doelencafé (Rotterdams Pelgrimbier) aan, waarna zij terug naar Tilburg spoorden.

Op de Moerdijkbrug sprak de goede vriendin een gedenkwaardig “Oei!”, want rechts vóór haar steeg een enorme rookkolom ten hemel. Maar Schoonebeek sliep. En miste zodoende live de oorzaak van het allerplezierigste feit dat zij in de laatste trein zaten die die dag nog naar het zuiden zou rijden.

Tja, het kan niet altijd tegenzitten.