________________________________  [20 januari 2011 - nr 234)

Begrafenisstoet

Schoonebeek was vroeg voor zijn doen. Zaterdagmorgen kwart voor tien. Teneinde om tien uur bij Meesters binnen te stappen voor een goede kop koffie en een stuk chocolade-kersentaart had hij in zijn wandeling een ruime bocht aangebracht, zodat hij nu over het Louis Bouwmeesterplein slenterde in de richting van de Schouwburgpassage.

‘Nog steeds te vroeg,’ mopperde hij en minderde nog meer vaart, zodat hij tenslotte bijna stil stond. De eerste mensen uit de dorpen en de buitenwijken reden de parkeergarage in. Alsof de winkels niet de hele dag open waren! Natuurlijk, er was markt op het Koningsplein. Maar die duurde ook nog uren. Wat kwamen die boeren en buitenlui hier eigenlijk doen op dit onzalige uur. Schoonebeek zelf liep hier nu weliswaar ook, maar dat was anders. Hij hóórde bij de stad.

Onder de doorgang naar de Ring en de winkels kwam hem een kleine maar opzienbarende optocht tegemoet. Drie mensen waren het slechts. Twee vrouwen en een man. De man en de vrouw die naast hem liep, waren zo’n beetje van Schoonebeeks leeftijd. Schatte hij. Ze beenden hem met min of meer gehaaste tred tegemoet.

De andere vrouw deed het rustiger aan. Zij was ouder. Veel ouder. En waarschijnlijk nogal slecht ter been ook. Reden voor de man om haar te dragen. Het hoofd en de vette grijze haren wiegde mee met de voetstappen van de man. Haar benen bungelden wat stijfjes aan de andere kant.

Er werd niet gesproken.

Schoonebeek deed een stapje opzij om het gezelschap te laten passeren, wierp een snelle blik op het bewegingloze lichaam van de oude vrouw en stelde vast dat zij waakte noch sliep. Ze was dood.

De man en de vrouw liepen hier met hun dode moeder over straat, om… ja, om wat te doen? Schoonebeek keek hen na. En kon niets anders bedenken dan dat zij haar ten grave droegen. Waarbij zij die opdracht nogal letterlijk opvatten.

Schoonebeek had geen flauw idee of dat op deze manier wel mocht in Nederland. Maar van de andere kant begreep hij het ook wel weer. Nog niet zo heel lang geleden was zijn eigen vader overleden. De man was gelukkig goed verzekerd tegen allerlei kosten die zo’n laatste gang met zich meebracht, maar de verzekeringsmaatschappij had niet nagelaten om Schoonebeek tot op de penning nauwkeurig ervan op de hoogte te stellen hoe genereus zij wel niet voor zijn vader in de buidel had getast. En dat was inderdaad niet mis.

Misschien was de hier meegetorste oude dame wel helemaal niet verzekerd. En hadden de kinderen gisteravond een en ander eens zitten becijferen. Waarna de conclusie onomstotelijk vaststond. Moeder zou door haar zoon en schoondochter persoonlijk op het kerkhof afgeleverd worden. Ze kwam bij leven immers al niet graag onder de mensen.